Anonymous

Anne De Vere: You, your friends, your blasphemous theater have brought nothing but ruin and dishonor to this family.
Ben Jonson: Ruin? Dishonor? My lady, you, your family, even I, even Queen Elizabeth herself will be remembered solely because we had the honor to live whilst your husband put ink to paper.

Roland Emmerich is niet zo’n groot licht in Hollywood. Eigenlijk levert hij de ene mislukte film af na de andere. Independence Day, The Day After Tomorrow, 2012, 10 000 BC en het misbaksel genaamd Godzilla zijn slechts een paar voorbeelden van de monstrueuze films die we van hem hebben gekregen. Maar ja, af en toe zijn er goede films van de man. The Patriot kon er door, maar met deze Anonymous heeft hij uw nederige recensent verbaasd. In positieve zin wel te verstaan. Initieel had ik gedacht dat het verhaal volledig van de pot was gerukt. En hoogstwaarschijnlijk is dit dan ook het geval, maar de man deed mij twijfelen bij het bekijken van deze film. En dat is een gedachte dat mij is blijven nazinderen en kon ik niet anders concluderen dat de film zijn taak goed heeft volbracht. Emmerichs eerste historisch drama doet smaken naar meer!
De muziekkeuze die de beste man maakt is altijd één van curieuze aard geweest. In het begin was David Arnold zijn hofleverancier. Zijn scores voor Independence Day en Godzilla wordt door menig bejubelt als guilty pleasures. En terecht! De werkrelatie tussen Emmerich en Arnold was na Godzilla volledig om zeep en voor The Patriot koos hij dus voor John Williams die een geliefde score neerschreef. In 2004 koos de Duitse regisseur voor de toen nog onbekende Harald Kloser. Zijn score voor The Day After Tomorrow was goed maar niet goed genoeg om er echt tussenuit te springen. Vanaf 10. 000 BC troepte Kloser samen met Thomas Wanker (een man die liever heeft dat hij als Thomas Wander wordt aangesproken, voor duidelijke redenen). Beide mannen konden geen goede score opleveren voor hun twee films. Tot deze Anonymous! Deze score is het waard om zich eens een paar keer te beluisteren en die terecht een recensiebehandeling krijgt van uw nederige recensent.

Want de eerste track She Had Your Child bevat meer memorabele muziek dan de twee bovengenoemde scores samen. Wat meteen opvalt is dat de twee componisten duidelijk gebruik maken van de tijdsgeest waarin de film zich afspeelt. Geen synthesizer is er te vinden in de muziek. Maar waar ik telkens weer van kan genieten is de opwelling van de muziek in het midden. De strijkers gaan in crescendo en een licht koor komt erbij. En dat dames en heren is een hint van het thema van Queen Elizabeth. Een thema dat misschien niet zo gemakkelijk te vinden is, maar die toch sporadisch opduikt in de score. Laat mij dit staven met een aantal luttele voorbeelden. In Soul Of The Age is het voor het eerst echt te horen. Prachtig als vioolcello. Het is een zeer romantisch iets, en de viool maakt het af. Nu we er toch even over bezig zijn. Wat u als luisteraar wel zal merken is het feit dat zowel de viool als de cello centraal staan in deze score. De track zal zich rustig verder meanderen en zal nooit echt tot een groot hoogtepunt komen, maar dat is niet nodig, want het is prachtig om te aanhoren. Let ook op het koor dat er gedurende de loopduur van de track bijkomt. Ook in Bedding The Queen krijg je het volledig te horen. Maar nu niet in vorm van een viool maar wel in vorm van de cello waardoor het thema meer diepgang krijgt, het thema het romantische overschrijd en er een romantische tragedie van maakt. Net zoals veel van de werken van William Shakespeare zelf.
Persoonlijk heeft uw nederige recensent maar één groot nadeel aan dit thema. Laten we de track Soul Of The Age er nog even bijhalen. Vooral in het begin is het duidelijk dat de twee componisten hebben geluisterd naar Elizabeth, het werk van David Hirschfelder hebben geluisterd. Meer bepaald naar Nimrod. U kunt er niet naast kijken, de openingsnoten van Nimrod en Soul Of The Age zijn exact het zelfde. Niet om over te vallen, maar toch om in uw achterhoofd te houden.
Het thema van Elizabeth is de moeite waard, maar het thema van Edward is een betere kandidaat als favoriet thema van de score. Vooral dan de ontwikkeling van het thema. Het thema is prachtig samengevat in Edward’s theme. Lichte strijkers beginnen de track waarna een korte cello even inzet, maar de blaassectie speelt het thema zeer frivool en zeer teder op een bedje van lichte strijkers. De mood is ingezet. Als daarna de viool het boeltje overneemt heb je toch wel een moment van kippenvel die je meester maakt. Bon, wat opvalt aan dit thema is dat de tragedie zo af te luisteren is. Het verhaal van Edward is tragisch en dat hoor je zo in de muziek. Maar geloof mij als ik zeg dat dit nog de meest blije versie is van het thema. In Edward’s Breakdown is het gewoon tragisch maar dan in het kwadraat! Alweer staat de viool centraal met de onderliggende strijkers en good god, je krijgt gewoon medelijden met de man. Het thema wordt op een zodanig andere manier gespeeld dat je het niet eens doorhebt in het begin dat het thema van Edward hier wordt gespeeld. Dat ga je pas merken na een paar luisterbeurten en na een grondige analyse. In the Other One is het toch allemaal al een beetje kleurrijker. Allemaal een beetje minder drastisch en daarom des te mooier.

Deze twee thema’s worden vrij vaak gebruikt, maar er is nog heel veel te genieten in deze score. Laten we er een paar tracks bijnemen. Arrest Them is de track die het meest Craig Armstrong uitademt zowel qua thematiek als instrumentatie. Het kon zo uit Elizabeth: The Golden Age gekomen zijn. Die onderliggende strijkers die steeds opbouwen. Zalig om te aanhoren. Yummie Yummie.
Hamlet In The Rain is dan weer een hoogtepunt in zake van de tijdsgeest. De akoestische gitaar speelt hier een deuntje dat geweldig is. Niet zo memorabel als de tracks van Elizabeth, maar wel de moeite waard om te beluisteren.
Zo ook is er suspense in de score. Luister maar naar tracks zoals Bursting In. Al begint het vrij rustig, de knerpende strijkers bieden al aan dat er onrust op komst is. Als dan de volle strijkerssectie gepaard met de percussie het boeltje overneemt en alsmaar sneller en luider gaan spelen dan ga je op het puntje van je stoel zitten om dan op je honger te blijven zitten want een echt hoogtepunt is er niet. For shame!
Maar met voorsprong mijn favoriete tracks van het album zijn diegene waar het koor echt tot zijn recht komt. God Save The Queen is briljant. Het begin is vrij rustig met de strijkers die alsmaar dezelfde melodie spelen. Maar na 43 seconden komt daar het koor bij die ook diezelfde melodie meezingt en dan kan je alleen maar knikken om te bevestigen dat het juist zit. De gehele track bouwt zich op, op voortreffelijke wijze en je wilt alsmaar terugspoelen om het opnieuw te beluisteren.
Zo ook The Succession. De muziek die de prachtige scene op een dichtgevroren Theems accompagneert. Het koor is hier al van de eerste moment aanwezig en bouwt zich langzaam maar zeker op en dan komt het dames en heren. Een explosie van koor en orkest, koor zingend in het Latijn, een requiem zingend en een opwekker van kippenvel! Dit is niet briljant, dit is geniaal. Met voorsprong de beste track die deze twee manspersonen ooit hebben neergeschreven!

Conclusie
Is Anonymous een goede score? Ja, dat is hij. Maar is hij memorabel genoeg om de harten te veroveren van menig filmmuziekliefhebber? Neen. De oplage was ook beperkt want uw nederige recensent wou hem in 2013 aanschaffen maar er waren geen exemplaren meer beschikbaar. Anonymous zal eerder bij vele mensen in het kastje quilty pleasure komen te staan. Geen memorabele score die er langs de één of andere manier er tussenuit springt. Wel een score die te genieten valt en die u af en toe zal verbazen op vlak van muziek die veelal pure, ruwe emoties weerspiegelt. Zonder twijfel de beste score van Harald Kloser en Thomas Wanker die een mooie 8 verdient.

Prologue: Though our story is at an end, our poet's is not; for his monument is everliving. Not of stone but of verse. And it shall be remembered. As long as words are made of breath. And breath of life.