Hugo

Het jaar 2011 is niet alleen een jaar vol met goede films, ook een jaar vol met verrassende en soms teleurstellende filmmuziek. Over een teleurstelling kunnen wij bij de score van Hugo niet over spreken. Howard Shore levert een score af die in het rijtje ‘beste score van 2011’ past. Een score waar ik totaal geen verwachtingen bij had is uitgegroeid tot een heerlijke en vooral betoverende score.

Deze magische score past natuurlijk 100 % bij een film zoals Hugo. Deze kerstklapper doet het in Amerika erg goed. Natuurlijk kan een grootschalige film zoals deze niet zonder grootschalige muziek, maar dat is nou juist wat ik goed vind aan deze score. Het woord bombastisch past totaal niet bij deze muziek, Hugo is een score die klein blijft en dat is geweldig. Het begint al geweldig bij track 1 (The Thief), hier kunnen we gelijk genieten van het hoofdthema dat als een rode draad door de tracks heen loopt. Shore levert ons niet alleen mooie muziek maar ook verrassende muziek met verschillende instrumenten. Het zijn vooral de strijkers en de piano die de hoofdrol hebben bij deze score. Hugo is een echte kerstfilm en dus heeft die film ook een kerstscore nodig. Geen bombastische aanpak maar een kleinschalige aanpak. De accordeon zorgt voor het Franse tintje wat de score nodig had en de piano zorgt voor de magische momenten. De strijkers zorgen voor het juiste sfeertje, het sfeertje wat deze film echt nodig moet hebben. Zet deze muziek op en opeens waan je je midden in Parijs, dat is toch heerlijk! Shore levert dit keer iets af wat hij nog nooit heeft gedaan, net zoals zijn kameraad Martin Scorcese is hij vernieuwend bezig. Zijn score zorgt voor kippenvel, iets wat mij niet vaak meer gebeurt. Toch is het in 2011 een paar keer voorgekomen bij de scores die John Williams ons gaf en nu opnieuw bij een score van Shore. Iets wat ik totaal niet verwacht had toen ik de muziek per ongeluk voorbij zag komen. Ik luisterde de muziek en was gelijk betoverd door de mooie deuntjes die hier op staan. Het is vooral de melodie die ervoor zorgt dat deze score een plaatje is geworden. Het eindresultaat mag er dus zeker zijn!

Midden-Aarde is een gebied wat wel vaker onder de voeten van Shore heeft gestaan. Hij kent die wegen als geen ander en beloopt ze volgend jaar opnieuw bij de verfilming van The Hobbit. Hugo is andere koek, daar moet hij in een andere sfeer componeren, een sfeer die nieuw is onder zijn voeten. Toch lijkt Shore er geen enkel probleem mee te hebben, van het ene op het andere moment schakelt hij over en levert hij dit pakketje af. Een pakketje magie noem ik het maar! Dankzij de combinatie met piano en strijkers zorgt Shore voor de ene na de andere verrassing. De score is wat mij betreft tijdloos en kan je keer op keer blijven beluisteren zonder dat deze saai wordt.
Het moeilijkste aan het componeren van filmmuziek is vooral het gedeelte naast het hoofdthema. Het hoofdthema van Hugo zit wel goed, het is namelijk herkenbaar en betoverend en komt vaak terug. Maar wat moet je na zo’n prachtig hoofdthema (een thema wat vooral gespeeld wordt op de accordeon) nog spelen? Moet je veel risico gaan nemen en voor het bombastische gaan?
Shore gaat niet de bombastische kant op, hij blijft zijn stijl aanhouden en weet voor een leuke score te zorgen die naast de film prima te beluisteren is. Naast zijn hoofdthema zorgt hij voor meer muzikale hoogtepunten dankzij de combinatie met piano en viool. Ook de Academy is onder de indruk van Shore zijn magische score, de score is genomineerd voor een Golden Globe en dat zegt genoeg! Natuurlijk zitten er een aantal andere goede scores in die categorie maar samen met War Horse zou Hugo een terechte winnaar zijn.

Een cijfer geven voor zo’n verrassende score is wat mij betreft niet moeilijk, deze score verdient een dikke 12 maar aangezien dat cijfer niet bestaat houd ik het maar op een welverdiende 10.