In Time

Na de enorme hype rondom de film en muziek van Tron: Legacy, waarmee de band Daft Punk liet merken dat zij ook prima uit de voeten konden met filmmuziek, leek een soort van 'vervolg' onontkoombaar. Alleen komt dit wel uit een onverwachte hoek, namelijk van routinier Craig Armstrong die ons al vaker in vervoering bracht met scores als World Trade Center en natuurlijk het waanzinnige Elizabeth: The Golden Age. Hij doet z´n best om Daft Punk praktijken te veroorzaken, maar weet gek genoeg nergens dit niveau te bereiken.

In Time blijkt ten eerste een waanzinnige mix-up van de meest prachtige orkestrale stukken, waarmee Armstrong menig luisteraar natte ogen weet te geven en stampende niets verhullende elektronische muziek. Trance-achtige klanken die hier en daar DJ Tiësto achtige vormen heeft. Dit is al direct duidelijk in de eerste track, waarin Armstrong inheemse instrumentatie combineert met synthesizers en lang uitademende strijkers. Dromerige muziek die je vrijwel direct meevoert. Pas in de tweede track wordt de knipoog richting Daft Punk duidelijk wanneer Armstrong er een flinke dosis elektronica en percussie in gooit. Zeker geen copycat of herhalingsoefening van de zeer gewaardeerde componist, maar een combinatie die je niet 123 verwacht. En wanneer er een lekkere beat in de track 'Welcome to New Greenwich' wordt ingezet in combinatie met het krachtig spelende orkest zijn de kippenvel momenten niet meer op twee handen te tellen. In 'Waking Up in Time' worden we er aan herinnert dat Armstrong heer en meester is als het pianospel aangaat. Een onderdeel van zijn muziek waarmee hij al eens eerder op bijvoorbeeld World Trade Center de show stal.

Helaas zijn er ook minpunten. Zo is de actiemuziek niet de sterkste. 'Abduction' blijkt een van de minste tracks te zijn, mede omdat het ineens heel vlak en zielloos klinkt. Armstrong weet geen raad met al het elektronische geweld en lijkt maar iets te doen wat veel herrie veroorzaakt. Geen track om vaak te beluisteren, zo nu en dan zal er zelfs irritatie optreden. Gelukkig maakt hij dit weer goed met 'Whatever We Have To', waarin hij als vanouds harmonieuze klanken produceert. De alom geprezen prachtige strijkarrangementen, de adembenemende thematiek en als welkome toevoeging een flinke dosis synthesizers. Steeds duidelijk is dat Craig Armstrong op zijn best is in de rustige cues. Op het einde van het album lopen we tegen de track 'In Time Choral Theme' aan. Wanneer je het woord 'Choral' ziet op een album van Craig is het raadzaam deze DIRECT aan te zetten. Al eerder bewees hij ook al heer en meester als het koorgebruik aangaat. Helaas is dat ditmaal stukken minder, al is het wel een betoverende track.

In Time is een aparte soundtrack, waar helaas niet alles wordt uitgehaald wat er in had gezeten. Componist Craig Armstrong had zichzelf weer eens goed op de kaart kunnen zetten, maar laat vooral in de actierijke tracks flink wat steken vallen. Hij trapt dikwijls in de valkuil van het overmoedig gebruik van synthesizers die de muziek iets goedkoops meegeeft. Alleen in de tracks waar er ruimte is voor rust, voor de piano en voor prachtige strijkers, weet de maestro een gevoelige snaar te raken. De futuristische beats en geluiden komen vaak niet goed uit de verf. Dan is het ook nog eens zo dat de tracks die waanzinnig zijn een verdrietig korte speelduur hebben. Maar dankzij de harmonieuze goede tracks, waar ook de laatste track (orkestrale versie van het hoofdthema) bij hoort wordt deze score nipt gered van een plaats in de vergetelheid!