De komedie, of beter, parodie Johnny English uit 2003 kreeg acht jaar later een opvolger met Johnny English Reborn, opnieuw een parodie op het James Bond actiegenre. En opnieuw speelt Rowan Atkinson de hoofdrol. Waar de eerste film geregisseerd is door Peter Howitt, nam nu Oliver Parker het stokje over. Evenals de eerste film, werd ook de tweede door de critici nogal gematigd ontvangen, maar werd toch een succes aan de kassa's van de bioscopen.
In een dergelijke parodie doet het verhaal er natuurlijk niet zoveel toe, omdat het vooral gebruikt wordt om zoveel mogelijk onmogelijke grappen en andere flauwiteiten te kunnen presenteren. Zonder Atkinson was deze film een hopeloze flop geworden. Het verhaal begint met de zoveelste mislukte missie van Special Agent Johnny English, die vervolgens door MI7 wordt teruggeroepen voor weer een nieuwe missie. Daarbij stuit hij op de criminele organisatie Vortex, die een geheim wapen ontwikkeld heeft, waarvoor drie sleutels nodig zijn, die Johnny probeert te bemachtigen. Dan komt hij er via via achter dat er een mol in MI7 actief is. Hij vertelt dan aan z'n goede oudgediende collega Ambrose (Dominic West) wat hij heeft ontdekt en geeft hem de sleutel die hij inmiddels bemachtigd had...
Waar de muziek bij de eerste film van Edward Shearmur was, is die voor deze komedie van Ilan Eskeri.
Shearmur nam John Barry's muziek voor de James Bond serie als uitgangspunt en zijn thema was dan ook een fraaie variatie op Barry's thema, waarbij de gelijkenis natuurlijk van belang was. En datzelfde doet ook Eshkeri met zijn versie. Zowel het thema van Shearmur als die van Eshkeri klinken strak en stevig en doen je gelijk aan James Bond denken.
De film is natuurlijk een parodie op de James Bond films, of spionnenfilms in het algemeen, en een deel van de muziek klinkt dan ook flink spannend, wat de beluisterbaarheid wat minder maakt. Toch zijn veel tracks van Eshkeri's score erg vermakelijk, juist omdat de muziek behalve spannend vaak ook op een bepaalde manier iets aardigs in zich heeft. Wellicht is dat ingegeven door het feit dat de film een komedie is, wat steeds toch weer door de muziek heen klinkt.
Behalve thematische tracks en meer spannende tracks staan er op het album ook voldoende ontspannende tracks. Regelmatig vormt rustige muziek, met soms iets van een romantisch tintje, een aangenaam intermezzo. Het houdt de score ook gevarieerd, waardoor het geen straf is om de score een paar keer te beluisteren. 'Hypnotification' is daarvan een goed voorbeeld, want de muziek is zo laid-back dat het bijna zweverig is. Ook 'Golf' is zo'n rustige, wat aparte track, met dat typerende 'spionage-deuntje' erin, dat je gelijk herkent als je het hoort. En zo komen er meer rustige en soms best fraaie tracks voorbij.
Eshkeri heeft daarbij ook niet verzaakt om de nodige prettige en meer heldhaftige klanken in sommige tracks te verwerken. Zo is 'Wheelchair' een stevige track, waarbij elektrische gitaarklanken een rol spelen, terwijl ook kalme intermezzo's en plotselinge uitbarstingen voorbij komen. De track loopt uit naar een fraaie climax. Aan het eind komt dan de bijzonder fraaie symfonisch klassieke track 'Buckingham Palace' voorbij, waarna het album afsluit met 'Killer Queener', wat weer een stevige actietrack is, die de score met een knipoog afsluit.
Kortom, met Johnny English Reborn heeft Ilan Eshkeri een heel aardige score neergezet, die nauwelijks onder doet voor die van Shearmur (hoewel de meningen daarover verdeeld zijn). Met zijn aan James Bond geliëerde thema slaat hij een goed figuur, zeker niet minder dan Shearmur. De muziek is vooral spannend en daardoor minder melodieus, maar ook ontbreken rustige tracks niet, hoewel ook daar de melodieën soms wat te wensen over laten. Dat de film een parodie is, komt in de score bij vlagen goed naar voren, zoals in de overduidelijk komisch bedoelde voorlaatste track, die desondanks een van de fraaiste van het album is. De waardering voor het geheel komt zo op 71 uit 100 punten.