Commando
Expanded and remastered edition

De Amerikaanse actiethriller Commando is geregisseerd door Mark L. Lester (Firestarter, Class of 1984, Extreme Justice), die hiermee zijn versie van Rambo maakte, waarin Arnold Schwarzenegger zich uit kon leven met veel geweld, explosies en onwaarschijnlijke stunts. De film is door de critici gematigd ontvangen, maar was in de bioscopen een groot succes.
Het verhaal draait om marinier kolonel John Matrix (Schwarzenegger), die te horen krijgt dat een stel huurlingen de collega's van de eenheid waar hij bij zat zijn omgebracht. Een van de huurlingen is Bennett (Vernon Wells), die eerder onder Matrix diende, maar ontslagen was vanwege overmatig geweld. Deze Bennett werkt nu voor de door Matrix afgezette dictator Arius (Dan Hedaya). Ze krijgen Matrix en z'n dochter te pakken en ontvoeren hen, zodat Arius hem kan 'ondervragen'. Om z'n dochter te redden zal hij de bevelen van Arius moeten opvolgen, maar hij besluit anders...

De muziek bij deze actiethriller is van James Horner, die toen nog aan het begin van z'n grote carrière stond. Hij heeft er een typische tachter jaren thrillerscore voor gecomponeerd, in de stijl die in die jaren tamelijk gangbaar was. De muziek is een combinatie van elektronische en orkestrale instrumentaties, waarbij de percussie duidelijk een hoofdrol speelt. Die percussie wordt vaak via drumcomputers geproduceerd, waardoor er een hoog aantal beats gehaald wordt, die soms als mitrailleurlawaai op de luisteraar wordt afgevuurd. Die vrij scherpe percussieklanken maken het geheel van de score daarmee ook wat scherp en schril, wat niet prettig overkomt.
Dit is de recensie van het expanded album, dat zo'n 20 minuten meer muziek bevat dan het Commando original album.

Een groot minpunt is het gebrek aan melodie in de score. Er komen slechts beperkt wat melodieuze intermezzo's voor. Verder varieert Horner wel wat in toonhoogtes, of wat verschillende motieven, maar dat kun je met de beste wil geen melodie noemen.
De muziek is deels elektronische gemaakt en aangevuld met allerlei orkestrale en andere akoestische instrumenten. Zo komen er wel strijkers en koperblazers in voor, zelfs de panfluit en caraïbische steeldrums ontbreken niet. Met die laatste heeft Horner allicht geprobeerd om de muziek wat meer naar de zonnige kleuring van de residentie van Arius te brengen. Vooral de saxofoon komt prominent in de score naar voren, maar meestal in nogal scheurende en schrille klanken. Slechts een enkele keer probeert Horner daarmee iets van zwoelheid in de muziek te brengen.
Al die akoestische instrumentaties gaan echter verloren in een overkill aan ratelende percussie en rommelige arrangementen. Die zouden wellicht in de film voor de nodige spanning kunnen zorgen, maar om los daarvan naar het scorealbum hiervan te luisteren is geen onverdeeld genoegen, om het zacht uit te drukken. Daarbij lijkt het alsof de muzikanten nogal eens niet goed in de maat zitten, waardoor het rommelige nog rommeliger wordt, en soms zelfs wat chaotisch aandoet.

Het album bevat ook een song van de band Power Station, een stevige rocksong die in de film tijdens de aftiteling te horen is. Ook deze song is te weinig melodieus om aantrekkelijk te zijn, hoewel het desondanks zo ongeveer nog de fraaiste track van het album is. De titel is 'We Fight for Love', maar die is op de hoes gewijzigd in 'Someday, Somehow, Someone's gotta Pay', naar analogie van de filmposter, omdat in het refrein van de song de woorden 'Somewhere, somehow, someone' voorkomen.
Het album sluit af met een aantal alternatieve versies van eerdere tracks, maar veel beter wordt het allemaal niet.

Kortom, met zijn muziek voor de actiethriller Commando heeft James Horner een score gecomponeerd met een hoog jaren tachtig thrillergehalte. De film is natuurlijk een actiefilm, met veel spannende scenes, maar vanwege het ontbreken van melodieuze tracks of zelfs maar melodieuze intermezzo's is er in de brij van percussiegedreven actiemuziek nauwelijks een moment van rust. De deels elektronische kleuring en de heftigheid waarmee de percussie tekeer gaat in vaak een techno-beat-achtig tempo, gecombineerd met de wat rommelige arrangementen en de vrij scherpe kleuring van de muziek, maken dit alles niet tot een aangename score. De waardering voor dit expanded album komt dan ook niet hoger dan slechts 36 uit 100 punten, wat zelfs nog iets lager is dan voor het original score album.