The Spy Who Loved Me
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Artiest/Componist | Lengte | |
|---|---|---|---|---|
| 1. | Nobody Does It Better | Carly Simon | 3:32 | |
| 2. | Bond 77 (James Bond Theme) | 4:22 | ||
| 3. | Ride to Atlantis | 3:30 | ||
| 4. | Mojave Club | 2:15 | ||
| 5. | Nobody Does It Better (Instrumental) | 4:47 | ||
| 6. | Anya | 3:22 | ||
| 7. | The Tanker | 4:26 | ||
| 8. | The Pyramids | 1:37 | ||
| 9. | Eastern Lights | 3:27 | ||
| 10. | Conclusion | 1:34 | ||
| 11. | End Titles - Nobody Does It Better | Carly Simon | 3:25 | |
| 36:16 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Na het teleurstellende succes van The Man With The Golden Gun stuurden ze regisseur Guy Hamilton de laan uit. In plaats van Hamilton huurden ze ex-Bondregisseur Lewis Gilbert in. Hij had 10 jaar eerder de Bondfilm You Only Live Twice geregisseerd. Niet alleen een nieuwe regisseur, ook muzieklegende John Barry verliet voor even (de film erop was hij al weer terug) zijn recording studio om meer tijd te maken voor een ander project. In zijn plaats werd composer Marvin Hamlisch binnengeroepen. En weer bewees EoN Productions dat ze een neus voor talent hadden.
The Man With The Golden Gun, gezongen door Lulu, is veruit de slechtste James Bond titelsong ooit gemaakt. Met The Spy Who Loved Me kregen ze het tegenovergestelde. Marvin Hamlisch liet de titel van de film vallen en negeerde daarbij de aloude traditie van de Bondfilms. Alleen OHMSS had zich hier gewaagd! Zouden de mensen van 1977 deze verandering wel aankunnen? Simpelweg..ja. Nobody Does It Better was een wereldwijde hit en wordt door velen (samen met Louis Armstrong's song voor OHMSS) de beste Bondsong genoemd. En terecht. De prachtige stem van Carly Simon samen met het orkest van Marvin Hamlisch blijken een magische combinatie.
We blijven op het goede pad met Bond 77, een variatie op het aloude James Bond Theme. Het klinkt allemaal typisch jaren '70 (hoe kan het ook anders) met een Bee Gee-tintje. Marvin Hamlisch was gek op de Bee Gees en daarom stak hij een soort van Bee Gee ritme erin. Bee Gee of niet, ik vind het een heerlijk nummer. Het klinkt echt Bondian (zo zeggen ze het toch in UK. Hoe moet dat bij ons? Bondisch? Bondiaans?) en heeft halverwege een gitaarsolo zoals Vic Flick hem zou doen. Deze track wordt afgespeeld tijdens de adembenemende ski-achtervolging in de pre-title sequence van de film. Ride To Atlantis is dan weer een lichte verademing na de vorige actietrack en wordt diverse keren in de film gespeeld.
Mojave Club wordt gespeeld in een bar in Egypte. Het is erg eentonig en je moet er van houden en zoals je al kunt raden zit ik tussen de twee. Het is wel leuk om naar te luisteren maar na een minuut ben je het echt beu. Dan is Nobody Does It Better (Instrumental)veruit de mooiste track op de CD. De rustige pianoklanken, het Nobody Does It Better thema en wat later ook de elektrische klanken erbij geven het een magische tint. Het is ook een zeer mooie scène in de film, zittend in een feloek (zeilboot) kijkend naar een oranje zonsondergang. Echt een track om bij weg te dromen. Anya is nog zo een track. In feite heb ik deze melodie nooit in de film gehoord en ik vraag me af of deze er wel in voorkomt. Ik hoorde hem in ieder geval voor het eerst op de CD. Weer een rustgevende track. Soms doet het denken aan de score van John Barry's King Kong uit 1976. Het ene jammere eraan dat er niets vernieuwends aan zit. Hetzelfde melodietje wordt steeds weer herhaald zodat het uiteindelijk eentoning en vervelend wordt.
The Tanker schudt ons abrupt wakker uit onze rustieke omgeving met dreigende synthesizers en zware, bombastische slaginstrumenten. De dreigende toon verandert op een bepaald moment in een soort muziekdoosmelodietje die we in de film niet horen. Dit is de meest bombastische en indrukwekkendste track van de hele soundtrack, die langzaam maar zeker zich verderzet naar een climax. The Pyramids heeft een mysterieuze sfeer rond zich en is de eerste mindere track op de CD. Er is niets bijzonders aan en vooral niets vernieuwend. Eastern Lights begint goed maar ondergaat dan een verderzetting van Mojave Club (meer dan drie minuten!) tot aan het einde van de track. Conclusion is de voorlaatste track op de CD en begint uitstekend met dreigende tonen en wat later een soort van koor en heldere klanken. In de film bevinden we ons bij de Son et Lumière in Giza. Naarmate de muziek naar een hoogtepunt vertrekt schopt Bond zijn belagers neer. Wanneer de laatste toon het einde van de track aankondigt is dat hetzelfde in de film. Iedereen applaudisseert voor de show en Bond steekt nonchalant zijn das goed en zegt tegen zijn belagers: 'Hope you enjoyed the show. Good night.'
Nobody Does It Better - End Titles begint met zachte strijkers die het Nobody Does It Better thema spelen, later ook begeleid door de piano. Dan gaat het plotseling over naar de versie van Track 1 en kun je evengoed opnieuw beginnen.
Duidelijk één van de betere scores voor een Bondfilm, grotendeels dank zij Marvin Hamlisch. Er zitten enkele scharminkels tussen, maar Nobody Does It Better, Anya, The Tanker en Bond 77 maken dat ruimschoots goed! Kans op een Golden Globe of Oscar maakt de score niet, hoewel deze wel daarvoor is genomineerd. Hoe dan ook, een zeer aangename soundtrack die zeker zijn geld en het aanschaffen waard is.
Copyright© Michiel Vaernewijck - Redacteur James Bond Nederland
The Man With The Golden Gun, gezongen door Lulu, is veruit de slechtste James Bond titelsong ooit gemaakt. Met The Spy Who Loved Me kregen ze het tegenovergestelde. Marvin Hamlisch liet de titel van de film vallen en negeerde daarbij de aloude traditie van de Bondfilms. Alleen OHMSS had zich hier gewaagd! Zouden de mensen van 1977 deze verandering wel aankunnen? Simpelweg..ja. Nobody Does It Better was een wereldwijde hit en wordt door velen (samen met Louis Armstrong's song voor OHMSS) de beste Bondsong genoemd. En terecht. De prachtige stem van Carly Simon samen met het orkest van Marvin Hamlisch blijken een magische combinatie.
We blijven op het goede pad met Bond 77, een variatie op het aloude James Bond Theme. Het klinkt allemaal typisch jaren '70 (hoe kan het ook anders) met een Bee Gee-tintje. Marvin Hamlisch was gek op de Bee Gees en daarom stak hij een soort van Bee Gee ritme erin. Bee Gee of niet, ik vind het een heerlijk nummer. Het klinkt echt Bondian (zo zeggen ze het toch in UK. Hoe moet dat bij ons? Bondisch? Bondiaans?) en heeft halverwege een gitaarsolo zoals Vic Flick hem zou doen. Deze track wordt afgespeeld tijdens de adembenemende ski-achtervolging in de pre-title sequence van de film. Ride To Atlantis is dan weer een lichte verademing na de vorige actietrack en wordt diverse keren in de film gespeeld.
Mojave Club wordt gespeeld in een bar in Egypte. Het is erg eentonig en je moet er van houden en zoals je al kunt raden zit ik tussen de twee. Het is wel leuk om naar te luisteren maar na een minuut ben je het echt beu. Dan is Nobody Does It Better (Instrumental)veruit de mooiste track op de CD. De rustige pianoklanken, het Nobody Does It Better thema en wat later ook de elektrische klanken erbij geven het een magische tint. Het is ook een zeer mooie scène in de film, zittend in een feloek (zeilboot) kijkend naar een oranje zonsondergang. Echt een track om bij weg te dromen. Anya is nog zo een track. In feite heb ik deze melodie nooit in de film gehoord en ik vraag me af of deze er wel in voorkomt. Ik hoorde hem in ieder geval voor het eerst op de CD. Weer een rustgevende track. Soms doet het denken aan de score van John Barry's King Kong uit 1976. Het ene jammere eraan dat er niets vernieuwends aan zit. Hetzelfde melodietje wordt steeds weer herhaald zodat het uiteindelijk eentoning en vervelend wordt.
The Tanker schudt ons abrupt wakker uit onze rustieke omgeving met dreigende synthesizers en zware, bombastische slaginstrumenten. De dreigende toon verandert op een bepaald moment in een soort muziekdoosmelodietje die we in de film niet horen. Dit is de meest bombastische en indrukwekkendste track van de hele soundtrack, die langzaam maar zeker zich verderzet naar een climax. The Pyramids heeft een mysterieuze sfeer rond zich en is de eerste mindere track op de CD. Er is niets bijzonders aan en vooral niets vernieuwend. Eastern Lights begint goed maar ondergaat dan een verderzetting van Mojave Club (meer dan drie minuten!) tot aan het einde van de track. Conclusion is de voorlaatste track op de CD en begint uitstekend met dreigende tonen en wat later een soort van koor en heldere klanken. In de film bevinden we ons bij de Son et Lumière in Giza. Naarmate de muziek naar een hoogtepunt vertrekt schopt Bond zijn belagers neer. Wanneer de laatste toon het einde van de track aankondigt is dat hetzelfde in de film. Iedereen applaudisseert voor de show en Bond steekt nonchalant zijn das goed en zegt tegen zijn belagers: 'Hope you enjoyed the show. Good night.'
Nobody Does It Better - End Titles begint met zachte strijkers die het Nobody Does It Better thema spelen, later ook begeleid door de piano. Dan gaat het plotseling over naar de versie van Track 1 en kun je evengoed opnieuw beginnen.
Duidelijk één van de betere scores voor een Bondfilm, grotendeels dank zij Marvin Hamlisch. Er zitten enkele scharminkels tussen, maar Nobody Does It Better, Anya, The Tanker en Bond 77 maken dat ruimschoots goed! Kans op een Golden Globe of Oscar maakt de score niet, hoewel deze wel daarvoor is genomineerd. Hoe dan ook, een zeer aangename soundtrack die zeker zijn geld en het aanschaffen waard is.
Copyright© Michiel Vaernewijck - Redacteur James Bond Nederland
Voor The Spy Who Loved Me koos regisseur Lewis Gilbert (in eerste instantie of uiteindelijk?) voor componist Marvin Hamlisch. En, tsja, het resultaat is origineel...
De Bond-song "Nobody Does It Better" is een heerlijk sleezy nummer gezongen door Carly Simon. Geen dreigend koperwerk dat een voorbode geeft voor alle Bond-avonturen, maar een echt periodestuk. Zo zijn er wel meer periodestukken op deze cd, zoals "Mojave Club" en "Eastern Lights:" twee boogie/ disco/ eastern-samenklonteringen. Stiekem wel vermakelijk.
Enfin..., "Bond 77" is SUBLIEM! Een voortrollende discoversie van het James Bond-thema, speciaal voor de actie uit deze film. Wellicht frons je de wenkbrauwen bij zo'n omschrijving, maar 't is perfect! Hierop volgt "Ride to Atlantis," zo'n weeïg zoet en "idyllisch" nummer (uiteraard met een softe beat) dat ik altijd in de lach schiet als het begint.
"The Pyramids" is maar een kort en geheimzinnig stukje muziek, dat overgaat in "Eastern Lights." "Conclusion" is zwaar bombastisch, met koor, en valt op in deze Boogie Bond-score. Ik kan het ook niet zo goed plaatsen zonder de film. "Anya" is een rustig en fraai stuk muziek, voor dwarsfluit en harp. Veel zwoeler is de instrumentale versie van "Nobody Does It Better."
Maar... we zijn "The Tanker" vergeten! Slechterik Stromberg heeft een kolossaal gevaarte ronddobberen, waarmee hij duikboten in beslag neemt en de muziek zal dit eens even laten weten! Een ijzersterk stuk muziek, dat in het rijtje thuishoort van "Capsule in Space" en "Flight into Space!" Echt kippenvelwerk!
Samengevat: deze score is gedateerd, maar daarom juist wel heel tof. "Nobody Does It Better," "Bond 77" en "The Tanker" maken de aankoop dubbel en dwars waard! Marvin, super!
De Bond-song "Nobody Does It Better" is een heerlijk sleezy nummer gezongen door Carly Simon. Geen dreigend koperwerk dat een voorbode geeft voor alle Bond-avonturen, maar een echt periodestuk. Zo zijn er wel meer periodestukken op deze cd, zoals "Mojave Club" en "Eastern Lights:" twee boogie/ disco/ eastern-samenklonteringen. Stiekem wel vermakelijk.
Enfin..., "Bond 77" is SUBLIEM! Een voortrollende discoversie van het James Bond-thema, speciaal voor de actie uit deze film. Wellicht frons je de wenkbrauwen bij zo'n omschrijving, maar 't is perfect! Hierop volgt "Ride to Atlantis," zo'n weeïg zoet en "idyllisch" nummer (uiteraard met een softe beat) dat ik altijd in de lach schiet als het begint.
"The Pyramids" is maar een kort en geheimzinnig stukje muziek, dat overgaat in "Eastern Lights." "Conclusion" is zwaar bombastisch, met koor, en valt op in deze Boogie Bond-score. Ik kan het ook niet zo goed plaatsen zonder de film. "Anya" is een rustig en fraai stuk muziek, voor dwarsfluit en harp. Veel zwoeler is de instrumentale versie van "Nobody Does It Better."
Maar... we zijn "The Tanker" vergeten! Slechterik Stromberg heeft een kolossaal gevaarte ronddobberen, waarmee hij duikboten in beslag neemt en de muziek zal dit eens even laten weten! Een ijzersterk stuk muziek, dat in het rijtje thuishoort van "Capsule in Space" en "Flight into Space!" Echt kippenvelwerk!
Samengevat: deze score is gedateerd, maar daarom juist wel heel tof. "Nobody Does It Better," "Bond 77" en "The Tanker" maken de aankoop dubbel en dwars waard! Marvin, super!
Nadat de James Bond film The Man with the Golden Gun minder succesvol bleek in de bioscopen dan de 007-producten verwacht hadden, werden kosten noch moeite gespaard om van The Spy Who Loved Me een succes te maken. Ook op muzikaal gebied. Marvin Hamlish' filmmuziek voor The Spy Who Loved Me is de eerste Bond-muziek die genomineerd werd voor twee oscars: beste muziek en beste titelsong (Carly Simons evergreen Nobody Does It Better).
De cd doet grotendeels, maar niet volledig recht aan Hamlish werk voor de film. Het actierijke 'Bond 77', romantische 'Nobody Does It Better' en de onderwatermelodie 'Ride to Atlantis' zijn (bijna) volledig opgenomen op de cd. Daarentegen ontbreekt ook veel muziek uit de film, zoals Bonds aankomst in Cairo, de sinistere melodie te horen wanneer Bond en Anya door de ruines achter Jaws aangaan, en enkele pakkende arrangementen van het befaamde James Bond theme die tijdens de slotgevechten te horen zijn.
Al met een een interessante en fraaie cd, die helaas geen volledige weergave van Hamlish inspanningen biedt. Een expanded edition voor The Spy Who Loved Me zou op zijn plaats zijn geweest.
De cd doet grotendeels, maar niet volledig recht aan Hamlish werk voor de film. Het actierijke 'Bond 77', romantische 'Nobody Does It Better' en de onderwatermelodie 'Ride to Atlantis' zijn (bijna) volledig opgenomen op de cd. Daarentegen ontbreekt ook veel muziek uit de film, zoals Bonds aankomst in Cairo, de sinistere melodie te horen wanneer Bond en Anya door de ruines achter Jaws aangaan, en enkele pakkende arrangementen van het befaamde James Bond theme die tijdens de slotgevechten te horen zijn.
Al met een een interessante en fraaie cd, die helaas geen volledige weergave van Hamlish inspanningen biedt. Een expanded edition voor The Spy Who Loved Me zou op zijn plaats zijn geweest.
Andere soundtrack releases van The Spy Who Loved Me (1977):
Soundtracks uit de collectie: James Bond
