L'Incorrigible / Va Voir Maman, Papa Travaille


Music Box Records (3770002531006)
Film | Releasedatum: 21/02/2011 | Medium: CD
Beperkte oplage: 1000 exemplaren
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
L'Incorrigible
1.Générique1:19
2.Tendre Marie-Charlotte2:24
3.Victor traite une affaire1:10
4.Le tango de Victor le séducteur1:03
5.Le rendez-vous du Colibri1:37
6.Victor chez Hélène1:24
7.Lieder: Das leben ist ein traum/Komm, wir wandeln zusammen/Katarina di stresa/Die zu späte ankunft der mutter/Schilflied8:35
8.Menuet pour Hélène1:19
9.Sortie de prison1:26
10.Le retour au bercail0:55
11.Le petit cirque1:32
12.El Greco1:21
13.Camille prépare son coup1:40
14.Imprévisible dénouement2:34
15.Victor et Camille au Mont Saint-Michel2:21
16.Thème d’amour (piano : Georges Delerue)2:06
 
Va Voir Maman, Papa Travaille
17.Générique début2:15
18.Serge et Marianne1:57
19.Au parc de Thoiry1:49
20.Christine1:32
21.Surprise partie2:53
22.Vincent et Agnès2:13
23.Zoo musette2:27
24.Agnès amoureuse1:57
25.Week-end avec Vincent2:09
26.Hôtel du Parc2:52
27.Promenade1:23
28.Futurissimo3:25
29.Générique fin2:37
 62:15
Schrijf zelf je recensie

 

L'Incorrigible / Va Voir Maman, Papa Travaille - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
L'Incorrigible (1975)

De Franse film L'Incorrigible is een komedie met de toen erg populaire Jean-Paul Belmondo in de hoofdrol, samen met Geneviève Bujold.
Het verhaal draait om de onverbeterlijke (vandaar de titel) Victor Vauthier (Belmondo), die net uit de gevangenis is ontslagen. Maar al snel pakt hij ergens anders z'n illegale bezigheden en bedriegerijen weer op. Marie-Charlotte (Bujold) is degene die hem op het rechte pad moet houden en opnieuw laten integreren in de maatschappij. Haar vader beheert een museum, waar een bijzonder waardevol schilderij hangt. Het vervolg laat zich raden. Maar Marie Charlotte zit ook niet stil en weet meer dan Victor denkt...

De score is van de Franse componist Georges Delerue, wiens talent hem ook naar Hollywood bracht. Regisseur Philippe de Broca had al vaker met hem samengewerkt en dat leidde al tot eerdere successen. Maar het succes van L'Incorrigible viel nog niet mee.

De muziek van Delerue voor deze film zou je niet verwachten bij een komedie, want typische comedy muziek kom je niet tegen op dit score-album. Wat je juist wel tegenkomt is fraaie klassiek getinte muziek, zoals Delerue die zo geweldig componeren kan. Dat begint gelijk al met de openingstrack, die op een vlotte manier het hoofdthema presenteert. De fraaie vol orkestrale klankkleur luistert heerlijk weg en André Rieu zou voor deze vlotte Weens getinte track z'n hand niet omdraaien. De muziek walst bijna met het thema van de film. En dat fraaie thema komt nog een aantal malen terug in de score, op meer of minder verschillende manieren, maar steeds erg aansprekend. De ene keer als een dans, dan weer wat volkser, of juist wat gedragener. Maar door de heerlijke melodie liggen de verschillende tracks steeds bijzonder prettig in het gehoor.

Een ander thema dat Delerue toepast is het Love Theme, dat we voor het eerst horen in de track 'Tendre Marie-Charlotte'. Met solo piano op mooie glijdende violen en weer zo'n prachtige melodie, weet Delerue er bijna een emotioneel tintje aan te geven. De muziek dwingt bijna tot luisteren. Als een fluit het van de piano overneemt krijgt de muziek bijna een engelachtige kleuring. De track sluit weer af met de piano. Dit liefdesthema komt voorzichtig nog een enkele keer voorbij. In de afsluitende track voor L'Incorrigible speelt Delerue zelf solo op piano nog een keer voluit dit 'Thème d’Amour'.

Andere tracks hebben ook die prachtige klassieke inslag, zoals voorgaand al benoemd. De ene keer is dat in de stijl van een tango, maar dan een vrij sobere, zonder dat de passie er vanaf spat, de andere keer meer als volksdans, waarbij Delerue vooral ook de accordeon toepast als traditioneel Frans volksinstrument. Weer andere hebben de prettige stijl van een menuet, een stijl die Delerue ook in andere scores nogal eens toepast en die erg aangenaam klinkt. In 'Le Petit Cirque' heeft de muziek dan weer een soort draaimolenklank met een wat hoger hoempa gehalte. Toch klinkt ook deze track zeker niet slecht.
Daarnaast zijn er ook tracks met een duidelijk afwijkend geluid, die voor je gevoel bijna niet in de score thuis zouden horen. Zo heeft 'El Greco' een duidelijk Spaanse kleuring. Maar helemaal anders is 'Camille Prépare Son Coup', die een jazzachtige kleur heeft meegekregen, compleet met de nodige spanningselementen en onheilspellende setting. Ook dit jazzy geluid komt op de score nog een keer terug en het zijn zeker de mindere prettige klanken van deze score.

Een erg afwijkende track is de zevende track 'Lieder'. Hierin worden vijf klassieke liederen gezongen op een nogal tragische manier. Het eerste, tweede, vierde en vijfde lied worden gezongen door de sopraan Micheline Graucher. De derde is een krachtige vol orkestrale song, gezongen door Pierre d’Hollander. De arrangementen van alle vijf liederen zijn van Delerue, maar gebaseerd op originele klassieken. Ze klinken als aria's uit een opera en brengen een wat meer dramatische noot in de score.

De laatste echte track van de score is een soort reprise van de openingstrack. 'Victor et Camille au Mont Saint-Michel' is weer vol orkestraal, vlot en prettig beluisterbaar. Een aangename afsluiter van de eigenlijke score.
Wat tot slot volgt is een solo-piano versie van het liefdesthema, dat door Delerue zelf prachtig gespeeld wordt.

Voor een comedy score bevat de muziek erg weinig typische comedy-elementen en juist erg veel een volop klassieke stijl met veel strijkers en piano. Daarmee is de muziek voor L'Incorrigible van Georges Delerue een aangename score geworden om te beluisteren, ondanks de paar magere tracks. De waardering ligt daarmee op een mooie 79 uit 100 punten.




Va Voir Maman, Papa Travaille (1978)

Regisseur François Leterrier verfilmde het boek van Françoise Dorin in 1978. Het dramatisch komische verhaal draait om Agnès, getrouwd met ontrouwe en flirtende Serge en heeft een zesjarige zoon Jérôme. Op weg met haar zoontje naar de dierentuin krijgt ze een aanrijding met een andere auto. De chauffeur daarvan is de gescheiden Vincent en ze raken verliefd. Maar Serge wil alleen scheiden als hij Jérôme krijgt, terwijl Jérôme naar z'n vader trekt. Agnès kan dat niet aan en besluit te blijven. Haar nieuwe liefde Vincent ziet een leven van stiekeme ontmoetingen echter niet zitten en hij besluit te vertrekken...

De score is van Georges Delerue, hoewel regisseur Leterrier meestal te rade gaat bij Serge Gainsbourg. Delerue heeft voor de film een gevarieerde score gecomponeerd, met muziek in diverse stijlen. Die stijlen varieren van z'n bekende rustige symfonische klassieke strijkers tot hippe moderne tracks met elektronische klanken. Ook de jazz wordt niet overgeslagen.

De score opent met de 'Générique', een rustige melodie op xylofoon met chimes en underscore van strijkers. Een heel aardige track, die het thema van Agnes brengt. In de tweede track wordt dit thema herhaald, maar dan op een nogal poppy manier, met elektrische gitaar en keyboard, compleet met bas en een stevige drum. Het thema komt ook in andere tracks nog weer terug, vooral omdat Agnes uiteraard het hoofdpersonage van de film is. Maar elke keer brengt Delerue het weer anders. De ene keer is het hip en modern gebracht, zoals de begeleiding van een popsong, de andere keer is het alleen op piano, dan weer melancholiek gekleurd of zelfs gedragen door violen en harp. En steeds weer spreekt het fraaie thema erg aan. De score sluit er ook mee af in de 'Générique fin', waar het een optimistische klank heeft, zodat je toch met een vrij opgewekt gevoel achterblijft als de score afgelopen is.

Toch bevat de score ook een aantal tracks die minder aanspreken. Dat zijn onder andere tracks met een wat hoger hoempa-gehalte. 'Au Parc de Thiory' is een soort kermisdeuntje, die overigens in het laatste deel van de track overgaat in een fraaie tangostijl. 'Zoo musette' is een accordeonmelodie op een soort draaiorgelunderscore. Ook 'Christine' heeft een redelijk hoempa-gehalte, want Delerue brengt het thema in deze track met een keyboard in die hoempa-stijl.
Een jazzy, funky track is 'Surprise Party', waarin sax en keyboard een hoofdrol spelen, samen met bas en drum, naast andere percussie. Deze track valt echt uit de toon op deze verder tamelijk rustige score.
Een andere vreemde track is 'Futurismo', een track die z'n titel eer aandoet, want de klank is een beetje jengelig elektronisch, met veel elektronische effecten. Met een soort lounge-achtige sfeer zet Delerue hier een wat steriele track neer, die niet aanspreekt en wat misstaat in het geheel van de score.

Tijdens de aftiteling is er weer het heel aardige thema voor Agnes, met een vlotte en redelijk optimistische klankkleur. Daarmee sluit de score fraai af. Toch valt het geheel van de score wat tegen, mede omdat het wel een aardig thema is die je door de hele score heen hoort, maar ook niet meer dan dat. Het thema heeft enigszins de neiging om hoempa-achtig te worden. Wellicht dat de humor in de film dat vereiste, maar toch pakt het niet echt als je de score alleen maar beluistert. Ook de afwijkende tracks vallen tegen, waardoor de waardering voor Va voir Maman, Papa travaille blijft steken op 69 uit 100 punten.

Beide score staan op een gezamenlijk album dat daarmee ruim een uur duurt. Qua waardering levert dat een gemiddelde op van 74 uit 100 punten.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer