Claire: Corporate felt genetic modification would up the 'wow' factor.
Owen: They're dinosaurs. 'Wow' enough.
Het wonder is geschied! Er is een zeer goede sequel verschenen in de Jurassic Park Franchise. U hoort het goed! Jurassic World is het zeker waard om een ticket te kopen in de plaatselijke bioscoop en u te laten onderdompelen in de wereld die Colin Trevorrow heeft geschapen. Wat maakt deze film beter dan zijn twee voorgangers? Wel zijn loyaliteit tegenover de originele film. We moeten toegeven dat zowel The Lost World als Jurassic Park III zeer slechte films zijn. Films die de magie, de spanning en het gevoel van totale verbijstering ontbraken. Dat is in deze Jurassic World compleet anders. Trevorrow doet een uitstekende job om de magie van het eerste deel terug op te roepen. Er liep zelfs een driedubbele rilling van kippenvel over deze recensent zijn rug toen John Hammond de legendarische woorden: 'Welcome To Jurassic Park' uitsprak over de intercom. De referenties zijn dan ook de beste stukken uit de film. Wedden dat je nostalgisch wordt, als de jonge kinderen een mooie plaats bezoeken? Meer mag en kan ik niet zeggen om spoilers tegen te gaan.
Als we de Jurassic Park Franchise muzikaal gaan bekijken, kunnen we heel kort zijn. Jurassic Park van John Williams is een legendarische score. De thematiek is zonder twijfel één van de betere die de man ooit heeft neergeschreven en de algehele sfeer is geweldig. The Lost World was dan terug een score die Williams onwaardig is. Om dan maar te zwijgen van de score van Jurassic Park III van Don Davis. Die kwam helemaal niet van de grond. En nu hebben we dus een vierde score van Michael Giacchino.
Net zoals de film zeer loyaal is tegenover het eerste deel, kan dat ook gezegd worden over de muziek van Michael Giacchino, een componist waar deze recensent helemaal geen fan van is. Zijn muziek is voor mijn oor veel te anoniem en niets van zijn thema's blijven zitten in mijn hoofd. Dus mijn vrees voor opnieuw een slechte score in de franchise nam toe. Maar ja, de score kent zijn loyaliteit tegenover de eerste Jurassic Park, met al zijn pluspunten en zijn minpunten die vreemd genoeg een zeer grote overeenkomst kennen. Vergezel mij op de muzikale reis van Giacchino. Een reis naar Isla Nubar, het huis van Jurassic World!
Laten we eerst eens kijken, tot waar de invloed reikt van John Williams. Oftewel, hoeveel van de legendarische thematiek van de eerste film zit er in deze score. Al bij al is het nog vrij weinig. Slechts drie tracks zijn bestempeld met het label: contains Jurassic Park Theme By John Williams. De eerste track is uiteraard Welcome To Jurassic World. Het nostalgische gevoel komt al naar boven als de hoorns het thema beginnen te spelen. Giacchino heeft vrijwel niets veranderd aan de orkestratie en het is maar goed ook! Het was toen perfect, en het is nu ook perfect! Alleen is het jammer dat hier de opbouw na opbouw niet te horen is. De track stopt na het eerste hoogtepunt, maar soit, we kunnen niet alles hebben! Let ook op het koorgebruik dat Giacchino toepast, het maakt het stuk mogelijks nog rijker. Nog diepgaander.
Het Theme Of Jurassic Park maakt ook nog een kleine cameo in The Park Is Closed. Hier krijgen we de befaamde pianoversie te horen. Het is nog altijd prachtig om te aanhoren!
In As The Jurassic Park Turns krijgen we het originele Park Thema te horen, oftewel de fanfare van Journey To The Island. Het was een moedige keuze om het thema van Williams op het einde van een track te plakken dat voor de rest enkel maar de thematiek van Giacchino bevat, maar de thematiek van de Italiaanse componist is zodanig goed dat het helemaal niet uit de toon valt!
Maar mensen, er is nog een grote verassing! Giacchino is een snoodaard en heeft een ander thema in zijn score verwerkt, al is het maar voor een aantal seconden, het zit er wel degelijk in. Wat ook geweldig is, is het feit dat het niet vermeld staat in de booklet. In die track zou er principieel geen Williams thema inzitten. Ik heb het over de track Our Rex Is Bigger Than Yours. Wie het zelf wilt vinden, moet deze laatste zinnen maar even overslaan. Voor diegene die niet willen zoeken, het thema van The Lost World zit in deze track verborgen. Het is compleet onverwacht, compleet uit het niets maar het is zo goed ten horen gebracht dat ik toch wel onder de indruk was van het kunnen van Giacchino.
Williams zijn deel is afgerond, laten we daarom eens kijken wat onze Michael het er van heeft afgebracht en het moet gezegd worden, beter dan dat ik ooit had durven dromen. Laten we beginnen met As The Jurassic World Turns. Het is de eerste track waar Giacchino zijn thematiek op ons loslaat. De man begint op te bouwen, met de geweldige blazerssectie op een bedje van schitterende percussie. Het oogt allemaal heel mooi, alsnog zit het thema nog even goed verbogen onder de luid spelende blazers. Als dan rond 1:16 het thema uit uw speakers knalt, dan hebben we inderdaad te kampen met kippenvel. Hier klinkt het thema gewoonweg episch. Gespeeld door de blazers geaccompagneerd met het geweldige koor! Wat deze recensent opvalt is hoe het thema zeer nauw verwant is met het thema van Williams. Hier hoor je het iets minder, omdat het gespeeld wordt door de blazers, dus laten we eens kijken naar Gyrosphere Of Influence. Hier neemt de strijkerssectie het spelen over van het thema. Een neerdalend thema dat gewoon perfect is, het nestelt zich in uw hoofd, om het nooit meer te laten. Zeker het beste thema dat Giacchino ooit heeft neergepend en het verbleekt niet als je het naast datgene van Williams zet.
Zeker niet in Nine To Survival Job. Een track dat zeer intriest begint. We krijgen een mooi pianosolo te horen terwijl de strijkers zich een baan maken in de track. Daarna krijgen we een mooie versie van het familiethema (zie later) maar wat de componist dan doet, deed mijn mond openvallen van pure verbazing. We krijgen een mooie versie van het hoofdthema te horen op de dwarsfluit alvorens de piano de eerste basis begint te spelen. De strijkers wellen op, en dan krijgen we dé beste versie van het thema te horen. Giacchino bouwt zodanig perfect op, dat je kippenvel krijgt als je het eenmaal beluisterd. De strijkers spelen het thema perfect, maar het is het koor dat het geheel afmaakt. Dit kan wel eens een track zijn van een volledige carrière als u begrijpt wat ik bedoel.
The Park is Closed herbergt het hoofdthema nog maar eens. Na de mooie pianosolo van het Williams thema, krijgen we een zeer mooie varatie te horen van het World thema. Vooral het einde van deze track is de moeite waard als Giacchino even overschakelt van zijn thema op dat van het originele thema zonder dat je het door hebt. Subliem! We hebben nog twee kleinere thema's. Allereerst hebben we het familiethema dat zijn introductie kent in The Family That Strays Together. Het is een typisch liefelijk thema, zo één at Giacchino al zoveel heeft neergeschreven. Mooi om te aanhoren maar niet echt memorabel. Ook is het te horen in Gyrosphere Of Influence, daar is de versie al iets mooier, gaat het iets meer de epische kant op. Alsnog slaagt het er niet in om indruk te maken. In Nine To Survival Job krijgen we dan wel een licht memorabele versie te horen. Maar dat heeft dan meer te maken met hetgeen dat komen zou.
We hebben in de film ook een menselijke villain (de dino's zijn blijkbaar weer niet genoeg...) en hij heeft een militair thema meegekregen. Voor het eerst te horen in de laatste stuiptrekkingen van Pavane For A Dead Apatosaurus. Dit is trouwens een toptrack, want we krijgen een zeer fragiele versie te horen van het hoofdthema dat één van de meest ontroerende scenes van de film begeleid. Maar we dwalen af, het Villain thema is een typische militaire mars die we al duizenden keren hebben gehoord. Niet slecht, maar ook niet iets om naar huis te schrijven.
Okidoki, dit waren de sterke punten van de score. Net zoals in Jurassic Park, is de thematiek het hart van Jurassic World, en daar kan deze recensent geen slecht woord over kwijt. Maar net zoals in Jurassic Park is de actie het grote minpunt van deze score. Ik houd helemaal niet van de chaotische en melodieloze actie die Giacchino hier heeft neergepend. Ja, het zit allemaal goed in elkander maar ik mis de melodielijnen, ik mis thematiek en ik mis vooral een hart en een ziel. Is dit helemaal de fout van Giacchino? Ik zou zeggen van niet. Hij heeft een score geschreven dat volledig in de trend van Jurassic Park ligt, en daar hield ik ook niet van de actie. Waarschijnlijk kan mijn troebele geest de intelligente actie niet aan, maar soit. Tracks zoals Indominus Wrecks, Chasing The Dragons of Raptor Your Heart Out, kunnen mij helemaal niet bekoren. Enkel Our Rex Is Bigger Than Yours. De opbouw is meer dan geweldig, en als er dan een geweldige uitbarsting is van koor en orkest die het hoofdthema spelen, dan weet je dat het goed zit, maar het leuke moet nog komen. Giacchino zet een zodanig Episch koor in dat je recht springt uit je zetel en gewoonweg FUCK YEAH roept! Als je de film hebt gezien, dan weet je wat er gebeurd op het scherm en je kan gewoonweg geen betere muziek dan deze aan die scene koppelen! Toptrack en de enige actietrack die de moeite waard is om te luisteren.
De actie is een teleurstelling, maar de grootste teleurstelling is de Suite. Indien er een suite op de score staat, dan zal deze recensent deze altijd als eerste beluisteren. Meestal is een suite een mooie introductie op de thematiek van de score, dat het een recensent gemakelijker maakt om de score te begrijpen. Jurassic World Suite is gewoonweg saaie underscore waar enkel het militaire thema een kleine cameo maakt. Het is een teleurstelling en die twaalf minuten lopen heel traag voorbij.
Ook de laatste vier tracks zijn een groot minpunt. Ze staan gewoonweg niet op hun plaats op deze schijf. Waar de rest van de score een mooie verzameling is van thema's en zware actie, gaat Giacchino met zijn laatste vier tracks terug de Disney toer op en brengt hij ons vier luchtige tracks waar speelse marsen centraal staan. Het is een Jurassic score onwaardig en voor deze recensent mocht de score stoppen na Jurassic Suite!
Conclusie.
Een oordeel is moeilijk te vellen. Waar Giacchino in slaagt, is zijn thematiek en zijn sfeerbepaling van de film. Hij slaagt veel minder in zijn actie.Wat goed werkt, werkt exceptioneel goed, andere zaken zijn gewoon veel minder. Toch beloon ik deze score met een mooie acht. Als het hart en de ziel van de score opduikt, dan kan je gewoonweg niet anders dan ja knikken omdat het goed zit. En deze score herbergt ook een FUCK YEAH moment en dat is al heel lang geleden dat deze recensent zo'n moment heeft meegemaakt! Zeker en vast een aanrader!