Paul

De Brits-Amerikaanse film Paul is een Science Fiction komedie, die geregisseerd is door Greg Mottola (Adventureland, Keeping up with the Joneses, Confess Fletch). Simon Pegg en Nick Frost schreven het scenario en speelden ook de hoofdrollen als twee UFO-jagers die gek zijn op Science Fiction. Daarmee steekt de film eigenlijk een beetje de draak met SF-films en hun aanhang. De film kreeg behoorlijk positieve recensies van de critici en was ook in de bioscopen behoorlijk succesvol.
Het verhaal draait om de vrienden Graeme Willy (Pegg) en Clive Gollings (Frost), die naar de V.S. gaan om daar een bijeenkomst voor stripfanaten te bezoeken. Ook maken ze een autotocht door het zuidwesten van de V.S., vooral om plaatsen te bezoeken waar UFO's zijn gezien en om aliens te spotten. Op een van die dagen zien ze een auto heel vreemd rijden en even later een ongeluk krijgen. Ze willen hulp bieden, maar de chauffeur blijkt nota bene een alien te zijn, die zich 'Paul' noemt. Clive vertrouwt hem voor geen cent, maar Graeme wil helpen, en ze nemen hem mee op hun road trip. Dan blijkt ook de geheime dienst nog achter hem aan te zitten...

De muziek bij deze SF-komedie is van David Arnold, die in het verleden al ruimschoots aangetoond heeft dat hij wel weet hoe je zoiets muzikaal moet omlijsten. Van de muziek bij deze film is een soundtrack-album uitgekomen met zowel songs die in de film te horen zijn, als Arnolds scoremuziek. Dat album opent met een track waarin een theremin al iets van SF laat doorschemeren. Die theremin is een al wat ouder elektronisch muziekkastje dat klanken in toonhoogte kan verschuiven door een antenne handmatig te verschuiven. Daardoor ontstaat een soort jankend elektronisch geluid dat je vooral vroeger als vanzelf koppelde aan aliens en ruimteschepen. De lagen klanken van Arnolds muziek dragen bij aan een soort spannende openingstrack, die toch ook wel vermakelijk is.

De score gaat verder met de derde track, die zich kennelijk tijdens de road trip afspeelt. Het is een aangenaam muziekje en dat geldt eveneens voor dezelfde melodie die we horen in 'Road Trip Number 2', waarin een mondharmonica aanvankelijk voor wat vrolijkheid zorgt. Maar op een derde wordt de muziek ineens veel donkerder, alsof er iets spannends gebeurt. Weer een derde later komt de vrolijke mondharmonica weer terug.
In 'Window Shopping' is het vooral een getokkelde gitaar die een prettig deuntje speelt, waarna halverwege wat middenstrijkers erbij komen. Diezelfde gitaar wordt geraspt in 'End of the Road Trip', waarin de mondharmonica het road trip thema weer ten gehore brengt. Opnieuw een prettig ontspannen track.

De theremin komt terug in 'Campfire Confessions', die aanvankelijk een wat donkere kleuring heeft, maar later overgaat in een meer komische stijl. In 'A Little Talk' komt de themamelodie opnieuw terug en speelt de getokkelde gitaar op fraaie klanken van piano en strijkers. 'Chase' is daarentegen een veel spannender track, maar de muziek blijft in het prettige genre. Het tempo van de muziek ligt hoog, terwijl melodie veel minder een rol speelt.
De muziek krijgt een behoorlijk ingetogen kleuring in 'You Gotta Try', die door het gebruik van chimes een wat spannend en magisch karakter krijgt, waarbij het orkest halverwege steeds verder opbouwt. Na een stilte komt de theremin nog even terug. De track '1st Contact' laat prettig ingetogen getokkelde gitaarklanken horen. Naar het eind toe komt het orkest er nog even bij.
Veruit de mooiste track is echter toch 'Goodbye (It's a Little Awkward)'. Hier laat Arnold met prachtige vol orkestrale klanken horen hoe hij prachtige muziek kan neerzetten. Zelfs de koorklanken ontbreken niet. Een bijzonder fraaie laatste scoretrack, met een prachtige melodie en geweldige orkestratie.

Dan staan er op het album nog een tiental songs. Velen vinden dit een mooie mix, maar de meeste songs zijn zeker niet mijn smaak en doen voor mijn gevoel afbreuk aan de genietbaarheid van het album. Het zijn daarbij songs in allerlei soorten en maten, die overigens wel allemaal wel ergens iets te maken lijken hebben met de ruimte. De songs variëren van rock-achtig tot nogal gedateerde rock'n roll en van soul tot popsong. Een aparte track is 'Cantina Band', wat een bewerking is de gelijknamige track van John Williams uit de eerste Star Wars film. Daarbij staan die songs ook nog eens om-en-om met de scoretracks, wat niet meehelpt aan een prettige beluisterbaarheid.

Kortom, dit soundtrackalbum van de film Paul bevat twaalf tracks van de score van David Arnold die in totaal een speelduur hebben van zo'n 21 minuten. Deze scoremuziek ligt erg prettig in het gehoor en er zijn zelfs een paar tracks die werkelijk prachtig zijn, vooral wanneer Arnold z'n muziek een vol orkestraal arrangement meegeeft. Maar ook de meer ingetogen muziek ligt erg prettig in het gehoor. Helaas worden de scoretracks steeds afgewisseld met allerlei songs in diverse muzikale stijlen, die mij veelal niet zo aanspreken, op enkele uitzonderingen na. De songspeelduur bedraagt ongeveer 38 minuten. Dat doet de waardering voor het album als geheel geen goed, en die blijft daardoor hangen op 65 uit 100 punten. De scoremuziek van Arnold zonder de songs haalt 86 uit 100 punten.