Wind

De Amerikaanse film Wind is geregisseerd door Carroll Ballard, die slechts een paar films op z'n naam heeft staan, waaronder The Black Stallion. Hij regisseerde films die veelal de mens in relatie tot de natuur als uitgangspunt hebben. Dat geldt ook voor Wind, een film die gaat over een zeezeiler, die de America's Cup wil winnen. De film was vooral in de VS geen groot succes.
Will Parker (Matthew Modine) is een zeezeiler, die samen met zijn vriendin Kate (Jennifer Grey) leeft voor het zeilen. Doordat Will bijzonder goed presteert op het tweede Amerikaanse schip mag hij deel uitmaken van het Amerikaanse top team. Kate is een luchtstromingstechnicus en weet het tweede schip zo aan te passen dat deze veel beter presteert, maar ze wordt daarvoor niet gehonoreerd en Will en Kate raken verwijderd. Tijdens de America's Cup zeilwedstrijd maakt Will echter een grote fout die het team de overwinning kost en hij verliest het vertrouwen. Later vinden Will en Kate elkaar terug en ze besluiten een nieuw schip te bouwen om de volgende America's Cup te zeilen en te proberen de Cup terug te winnen...

De score voor de film is van Basil Poledouris, zelf een zeilfanaat, die er een combinatie van orkestrale en elektronische score voor componeerde. Maar de elektronische component past Poledouris vooral toe om de effecten van wind en water te simuleren en accentueren.

De score opent met een korte solo piano track, om daarna prachtig met vol orkest weg te zeilen in de track 'Winning'. Met een pulserend orkest en prachtige koperblazers is dit een heerlijke heroïsche track. De elektronische muziek geeft een bijzonder aangename luchtigheid aan de orkestrale klanken, zodat je bijna gaat zweven. Geweldig!
Ook de volgende track 'Windward Work' heeft deze zelfde combi van prachtige orkestrale muziek en elektronische sfeertoevoegingen. Ook dit is een prachtige track. En ook verderop in deze score komt deze prachtige combi van heldere elektronische klanken bij vol orkesterale muziek terug, waaronder in vol ornaat in het tweede deel van 'Dead Air'.

Maar ook tracks met (vrijwel) alleen elektronische muziek vind je op deze score. Die tracks zijn nogal eens vlot en liggen prettig in het gehoor, mede door aangename harmonieën in de muziek. Vooral 'The Dinghy Race' is zo'n vlotte track.

De spanning in de film wordt in de score het best vertolkt via de track 'The Contest', die relatief weinig melodie bevat, maar vooral elektronische klanken en percussie. Daarnaast bevat de score ook tracks die een meer tragische kleuring hebben en waarin de muziek langzaam voortkabbelt. De elektronische klanken zijn dan al snel een beetje saai en wat zeurderig. Met name een track als 'Defeat' heeft hier last van, maar ook eerder in de score tref je deze muziek aan in delen van tracks.

De score kent ook aangename intiemere tracks, zoals 'The Break-up', waarin een akoestische gitaar prachtig speelt op elektronische underscore. In 'The Bike Ride' en 'Love in the Sewers' heeft een prachtig helder klinkend keyboard de functie van de gitaar overgenomen. De harmonieën zijn weer erg fraai en de underscore bevat ook effecten die lijken op windvlagen. Ook het prachtige 'Wind Song' heeft deze heerlijke lichte klanken in een fraaie harmonische setting.
De fraaie afsluitende track 'Irolita' is ook zo'n rustige vol elektronische keyboard track met die wat zweverige (winderige) sound.

Kortom, met Wind heeft Basil Poledouris weer een verrassende score gecomponeerd. De volop harmonische muziek is een combinatie van orkest en elektronische klanken. Die laatste werken goed in het verklanken van de natuurlijke elementen in de film, zoals water en wind. Met frisse en heldere elektronische muziek, vaak ook op elektronische underscore heeft Poledouris een aantal prachtige melodieën neergezet. Maar ook het orkest komt aan bod in een aantal prachtige tracks, vol heroiek en dynamiek. Die orkestrale muziek wordt dan ook weer ondersteund door elektronische effecten. Daarmee past de score perfect bij de omgeving waarin de film zich (voornamelijk) afspeelt. De elektronische muziek is volwassen en klinkt prachtig, zonder dat het kunstmatig aandoet. Daarmee heeft Poledouris een bijzonder fraaie score gemaakt, met een waardering van 90 uit 100 punten. Dat maakt maar weer eens duidelijk dat deze creatieve meester van de symfonie de muziekwereld veel te vroeg ontvallen is.