101 Dalmatians

In 1956 kwam het boek uit van Dodie Smith, waarna in 1961 de beroemde Disney tekenfilm in de bioscopen verscheen en een groot succes werd. In 1996 kwam Disney met de live action versie van het verhaal over de 101 Dalmatians. Waar de honden in de tekenfilm nog spreken konden, was dat in deze nieuwe versie niet meer zo. Wel is de verhaallijn uit de tekenfilm zoveel mogelijk gevolgd. De film is geregisseerd door Stephen Herek (The Three Musketeers, Life or something like it) en werd een enorm succes voor Disney. Er zou zelfs een opvolger komen, met de titel 102 Dalmatians, wat ook weer een succes werd, ondanks slechte recensies.
Het verhaal begint bij Roger (Jeff Daniels) en Anita (Joely Richardson) die verliefd worden, evenals hun beide zwart-wit gevlekte Dalmatiërhonden. Anita werkt als modeontwerpster bij madame Cruella de Vil (Glen Close). Door haar hond op een idee gekomen, ontwerpt Anita een witte mantel met zwarte vlekken. Vervolgens lijkt het Cruella wel een goed idee om die mantels van echte Dalmatiërvellen te gaan maken. En Anita's hond heeft net een nest met 15 jongen gekregen...

De muziek voor de film is van Michael Kamen, die al twee keer eerder met Herek samenwerkte. Herek werkte daarvoor meestal samen met David Newman, die ook na de drie films met Kamen het stokje weer overnam.
De film is eentje voor de hele familie en Kamen's muziek speelt daar perfect op in. In een prachtige vol orkestrale setting brengt Kamen een aantal bijzondere thema's. Er is een hoofdthema, waarmee de score als tweede track opent en de meeste andere thema's zijn afgeleide melodieën van dit hoofdthema. Dat zorgt ervoor dat de muziek een samenhangend geheel vormt en niet te springerig wordt. Ook de min of meer gelijkmatige orkestraties zorgen daarvoor, hoewel de variatie binnen het geheel van de score prima is.
Een van de mooiste thema's van de score is het liefdesthema voor Roger en Anita. Dit is een meeslepende melodie in een prachtige romantische setting met veel violen, houtblazers en piano. Vooral in de track 'The Wedding' komt dit thema in volle glorie voor het voetlicht.
Ook Cruella de Vil heeft haar eigen thema meegekregen, die gelijk veel dreigender klinkt, maar af en toe overkomt als een parodie op de gemiddelde thrillermuziek. In een spannende actietrack als 'The Heist' ontbreekt weer die parodiekleuring. Dit is een erg goede en intense actietrack met stevige en ook spannende muziek, die geweldig orkestraal gearrangeerd is.
Ook de honden hebben een soort van thema meegekregen, of eigenlijk is het meer een verzameling motieven, korte melodietjes die in het arrangement verwerkt zijn. Met name in een track als 'Pup, pup, pup, pup, puppies' komt dit naar voren. En ook nu zijn deze motieven steeds weer van behoorlijk niveau en verwordt de muziek niet tot een een kermisattractie, maar blijft steeds opnieuw aangenaam beluisterbaar, waarin ook de hoofdthematiek terugkomt. Kamen heeft heel creatief elke hond toegewezen aan een lid van het orkest, die dan het betreffende motief speelt zodra 'zijn' hond in de film in beeld is. Daarmee heeft elke hond in de film z'n eigen klankkleur in het geheel van de score gekregen.

Het album opent echter met een nogal bluesy song, geschreven door Mel Leven en wat dweperig gezongen door Dr. John. De song past niet echt bij de score van Kamen die daarop volgt, wat op zich ook geen wonder is, want Leven heeft de song geschreven voor de Dalmatiërsfilm uit 1961.

Met zijn score heeft Kamen een bijzondere verzameling thema's en afgeleide melodieën gecomponeerd, die als geheel zo zijn gearrangeerd dat het een erg fraai geheel is geworden. Met een hoofdthema, een liefdesthema, een actiethema, een dreigingsthema en allerlei motieven heeft de score een aangename variatie. De bijzonder mooie en vaak vol orkestrale en meeslepende arrangementen van veel tracks maken dit tot een van de fraaiste scores die Michael Kamen in z'n veel te korte leven heeft gemaakt. De waardering komt dan ook op een mooie 92 uit 100 punten.