Mr. Bean´s Holiday

Waitress on Train: Un caf?
Mr. Bean: Oui.
Waitress on Train: Du sucre?
Mr. Bean: Non.
Waitress on Train: You speak very good French.
Mr. Bean: Gracias!

Mr Bean is en blijft een unicum in onze cultuur. Het typetje is al tientallen jaar oud, maar hij heeft nog niets van zijn charme verloren. Elk jaar komen er nieuwe fans bij. Elk jaar blijven we gieren van het lachen bij het zien van de oude sketches. Rowan Atkinson is er stinkend rijk mee geworden. Maar hij heeft het dan ook wel verdiend. Zijn creativiteit en zijn hilarisch gezicht heeft vele mensen aan het lachen gemaakt.

In 1997 heeft Bean de overstap al gemaakt naar het witte doek. Als fan van het eerste uur vond ik die overstap meer dan geslaagd. Anno 2007 kwam er een vervolg op die eerste film. In deze film gaat Bean op reis naar Frankrijk, wat tot hilarische taferelen zal leiden.

De muziek van deze film werd gecomponeerd door Howard Goodall. Goodall is een jeugdvriend van Atkinson, en heeft de meeste series waarin Atkinson meespeelt, van muziek voorzien. Ik val direct met de deur in huis. Howard Goodall heeft met “Mr Bean’s Holiday” de beste score geschreven van 2007. Soms vraag ik mij af, wat de werknemers doen bij een platenmaatschappij. Zij lanceren soms draken van scores van grote componisten. Omdat ze weten dat het succes zal hebben. Maar als dan een relatief onbekende componist schitterende muziek schrijft, dan lanceren ze geen materiële score. Want dit is schitterende muziek. En in de volgende paragraven zal je merken waarom uw nederige recensent volledig verkocht is aan deze score.

De film speelt zich af in het mooie Frankrijk. Dus is het niet meer dan evident dat de muziek ook de rustige Franse stijl uitademt. En dat doet deze muziek ook. Al vanaf de eerste seconde van “Opening” zit je meteen in de Franse sfeer. Strijkers komen zacht op, en gaan alsmaar luider spelen. Als dan het hoogtepunt is bereikt, kom dan de banjo. Eerst solo en dan gepaard met lichte stimulerende strijkers. En dan komt het dames en heren. Het hoofdthema! Gespeeld door een harmonica. Het hoofdthema is gewoonweg schitterend. Schitterend in elk zin van het woord. Eenmaal je het gehoord hebt, ga je het nooit meer vergeten. Dit is filmmuziek pur sang. Een melodie, een thema die je nooit vergeet. Die je kunt meefluiten.

Er is ook nog een tweede hoofdthema. Het is een thema die de schoonheid van het land in noten omzet. De mooiste versie is te horen in “Opede”. In dit nummer wordt de Franse sfeer perfect beschreven. De harmonica speelt het wijsje, de onderliggende laag bestaat uit lichte strijkers. Maar als dan het koor erbij komt, dan ga je iets beseffen. Je komt tot de conclusie dat Goodall één van de beste componisten is die er zijn. Iemand die je kan meesleuren in de muziek. Iemand die je kan betoveren met muziek. En daarom vind ik het bijzonder jammer dat je bijna niets hoort van deze fantastische componist.

Nog één track zou ik willen beschrijven. De langste track van de score, genaamd “Playback Time 2”. Het begin is in een volledige andere stijl dan de rest van de score. Maar in de laatste drie minuten gaan alle remmen los. Een licht koor zingt het tweede hoofdthema. Heel kort, en heel stil. Maar meer en meer gaat Goodall zijn Franse thematiek mengen met de thematiek van de muziek van de film in de film. En wanneer dan het orkest losbarst, en het hoofdthema in volle ornaat speelt, dan weet je zeker dat het snor zit. Kippenvel gegarandeerd. Daar mag je zeker van zijn.

In deze dagen is het normaal dat er nieuw gezongen lied wordt geschreven voor een film. Ook in deze film is er een lied. Maar het is er één uit de oude doos. Namelijk “La Mer” van Charles Trenet. Iemand die de film gezien heeft, weet dat het perfect bij de film past. En het doet ook goed dat dit prachtige nummer in zijn oorspronkelijke versie te horen is. Want dat blijft de beste versie. Robbie Williams heeft het nummer gecoverd voor Finding Nemo. Maar toch blijf ik een grotere fan van dit originele nummer.

Er is maar één nadeel aan deze score. En dat is het overvloed aan nummers, 46 om precies te zijn. Veel nummers wilt zeggen, veel nummers met een hele korte tijdsduur. En dat is ook op dit album. Maar dat zal mijn cijfer niet beïnvloeden want we bespreken hier de muziek, en niet de wijze waarop we de muziek kunnen beluisteren.

Conclusie
Waarom deze score nooit is verschenen, blijft voor mij de grote vraag. Deze score moest op de markt gebracht zijn, want het is een score die het verdient. Die het waard is om in menig cd speler te belanden, want pas dan komt deze geniale score tot zijn volle recht. Hulde aan Howard Goodall voor het componeren van één van de beste scores van de afgelopen jaren. Een score die een 9 krijgt van deze recensent.

Rowan Atkinson keert terug als zijn alterego Mr. Bean in deze tweede speelfilm. Niet zo verfrissend als het eerste deel, maar zeker wel vermakelijk en het kijken waard.

Soms is het eeuwig zonde dat soundtracks nooit of slecht worden uitgegeven. Datzelfde geldt voor Mr. Bean´s Holiday. De Britse BBC componist Howard Goodall verrast namelijk met een score die zo goed is, dat je niet begrijpt waarom een officiele release uitbleef.
Op het album staan enkele stukken waar menig componist een puntje aan kan zuigen. Kort gezegd zet de eerste track ´Opening´ de toon voor de rest van het album, waarbij Goodall het track na track voor elkaar krijgt zichzelf te overtreffen. Dit doet hij door prachtige Franse muziek door zijn orkest te mixen (´Paris Walk´, ´Train Bleu Restaurant´) maar ook door zeer opzwepende actierijke muziek die een leuk contrast geeft met de acties van Bean. Het beste is dit te horen in de tracks ´The Train Departs´ en ´Emiles Train´. Het opzwepende thema smaakt naar meer en dat krijg je ook zeker. Het gebruik van de ukelele in vele tracks geeft de score iets humoristisch mee.

Het laatste bedrijf van de film en van de score bevat de meest memorabele muziek. Vanaf de track ´Over The Bridge´ zet Goodall een magnifiek en groots koor in. Dit werkt zo verbluffend, dat de koude rillingen over je rug lopen. In de tracks erna zet het koor meer en meer in, tot aan de zinderende finale ´Playback Time 2´. Die laatste track is bijzonder grappig omdat het ook score bevat van een bioscoopfilm die IN de film wordt bekeken. Howard Goodall mixt de muziek van die rare prent van een geflipte Amerikaanse regisseur (gespeeld door Willem Dafoe), met zijn eigen orkestrale klanken. Vergeet ook de track ´Opede´ niet, dit is misschien wel de allermooiste van dit slecht verkrijgbare en bijzondere album. Een prachtige sopraan plus het koor zingen het hoofdthema van Bean uit volle borst. Magnifiek!

Mr. Bean´s Holiday is zo´n score die je opeens weer moet ontdekken. Misschien hier en daar ietwat te korte tracks, wat de samenhang vrijwel onmogelijk maakt. Met de langere suites maakt Goodall daarentegen weer veel goed. Het is ook een score die te weinig (media)aandacht kreeg. Want Howard Goodall zet misschien wel een van de mooiste soundtracks neer van 2007. We zouden graag meer horen van de man, want internationele allure heeft zijn muziek zeerzeker. Tot die genieten we van zijn even mooie kerkelijke werken en scores voor vele BBC series. Dit is simpelweg een aanrader voor iedereen!