L'Arche et les Déluges

In de Franse natuurfilm L'Arche et les Déluges (de ark en de zondvloed) vertelt maker François Bel over onze aarde en hoe het water daarin een centrale rol speelt. Met zijn beelden probeert hij de geboorte van de wereld te vatten, hoe er scheiding is gekomen tussen aarde en water, hoe het water zich gedraagt boven, op en onder de aarde. Maar ook hoe rustig het voorkabbelt in stroompjes of hoe het enorme krachten ontwikkelt in watervallen en geisers. En ook laat Bel zien hoe het leven op aarde profiteert van het water, als dit schoon en helder is. Maar ook hoe de mens bezig is dit water te vervuilen.
De film is gemaakt als een film waarin de beelden op een poëtische manier voor zichzelf spreken, op slechts een paar momenten aangevuld door dichterlijke woorden. Verder is er de muziek die de beelden vergezelt. En die muziek is van Gabriel Yared.

Yared heeft een volledig orkestrale score voor deze natuurfilm gecomponeerd.
Op basis van de beschrijving van de film (die ik overigens niet heb gezien) zou je een heerlijke harmonische score verwachten om de wellicht prachtige beelden te vergezellen. Maar dat is toch niet helemaal het geval. De muziek heeft eerder iets weg van de moderne Russische componisten zoals Strawinsky en Rimsky-Korsakov.
De muziek voor L'Arche et les Déluges is eerder grillig te noemen. Met veel vreemde toonwisselingen en het regelmatige gebruik van atonale klanken komt deze score niet over als een idyllische en sfeervolle score.
De score bevat zeker ook wel prachtige stukjes muziek, maar dan vooral binnen sommige tracks, zoals beide titeltracks of 'Oasis Terre'. Hier hoor je mooie klanken in combinaties van strijkers en andere instrumenten. Maar het overgrote deel van de muziek zou prima in een spannende film passen. De vaak grommende strijkers of donkere blazers geven een soort spanning aan de muziek die niet altijd even prettig is. Daarnaast liggen de door Yared gecomponeerde harmonieën niet echt lekker in het gehoor, zelfs niet als hij op zich fraaie koorklanken toepast.

In 'Paradis Urbain' geeft Yared de muziek weer met een kakafonie aan koperblazers, die als het ware de claxons van auto's in een stad verklanken. Niet echt fraai. Dat geldt ook voor de volgende track, 'Valse Industrie'. Deze heeft een hoog soundscape gehalte. Daarnaast verklankt Yared nog een draaimolen deuntje, die het ook niet echt fraaier maakt.
De score sluit af met 'Les Dieux Engloutis', die eigenlijk geheel bestaat uit koorklanken. De track begint met een solo vrouwenstem, die best wel fraai klinkt, maar zodra de mannenstemmen erbij komen is de fraaie harmonie wel een beetje verdwenen. Als het orkest er daarna bij komt wordt het wel beter en de track en daarmee het album sluiten dan ook af met klanken die fraai zijn. Maar die fraaie klanken blijven zo wel erg karig.

Op sommige momenten is de muziek van de score voor L'Arche et les Déluges bijzonder aangenaam, maar meestal is dit toch wel veel minder het geval. De muziek is op zich wel goed beluisterbaar, maar de vele atonale en grillige klanken die Gabriel Yared heeft toegepast maken het niet tot een score die uitnodigt om vaak te beluisteren. De waardering is dan ook aan de magere kant, met 53 uit 100 punten.