Home on the Range

“Home on the Range” luidde voor de Disney studio’s het einde in van de handgetekende animatiefilm. In de laatste rechte lijn liet de Muizenfabriek heel wat steken vallen; met een krakkemikkig verhaal met gags die ver onder het vriespunt verpozen, een rudimentaire animatiestijl en de integratie van ronduit abominabele computereffecten scoorde het filmconcern ver onder de verwachtingen. En toch weet “Home on the Range” bovenmaats goed te presteren op bepaalde vlakken. Voor een vehikel van formaat wist Disney wel een impressionante sterrencast te vergaren met onder meer Judi Dench, Roseanne Barr, Steve Buscemi en Cuba Gooding JR als leading actors. Ook Disney-veteraan Alan Menken mocht, nadat hij voor “Hercules” werd bedankt voor bewezen diensten, opnieuw aantreden. Hoewel Menken Disney nooit helemaal los liet en ondermeer met Stephen Schwartz op dat moment werkte aan het haast oneindig lang uitgestelde “Enchanted”, had de studio de componist toch vervangen door grotere namen uit de filmmuziek zoals Jerry Goldsmith (Mulan) en James Newton Howard (Dinosaur, Atlantis the Lost Empire) om te breken met de oude tradities. “Home on the Range” was voor Menken een beetje een revanche op zijn werkgever. En wat voor één!

Voor “Home on the Range” ging Menken, samen met tekstschrijver Glenn Slater vissen in de Country artiesten vijver. De componist trakteert zijn fans op maar liefst zes nieuwe nummers die buiten de odd hick-up allemaal de oude Disney magie vatten. De lustige opener “You Ain’t Home on the Range” is een ouverture van jewelste met typische westerse instrumentatie. Banjo’s, harmonica en een lustige mannenchorus zorgen voor een gezapige interlude. De hoge kwaliteit weet van geen wijken in “Patch of Heaven”, zeker één van de hoogtepunten van de soundtrack. K.D Lang is sowieso een heerlijke zangeres, en Menken buit haar fabelachtige stem op een uitmuntende manier uit. Het kabbelende ritme, de toffe lyrics, de fiddle’s en de jankende banjo’s dragen allemaal bij tot de gezellige en rustgevende stemming die welig tiert op het boerderijtje in de prairie. Dit is gewoon Disney pur sang! Zoals de traditie het wil, krijgt de slechterik van het verhaal een snode sonate door zijn keel gepropt. Ook in “Home on the Range” is dit het geval, maar deze keer opteerde Menken voor een lichtelijk verschillend schurkenlied. De song begint nochtans als je doordeweekse schurkenlied met zware orkestraties en dreigende strijkers, uiteraard met de nodige westernknipoogjes. Maar “The cruelest thing I do…” is jodelen. Maar liefst twee jodelaars worden door Menken op een haast “Snowwhite and the Seven Dwarfs” manier met elkaar verbonden tot een homogene massa van puur entertainment. Of je er nu fan van bent, of het amper kunt uitstaan, je moet toch toegeven dat het Menken alweer gelukt is om te verrassen. Qua songs heeft de man nu reeds bewezen alles in zijn mars te hebben… of het nu gaat om country, gospel of Broadway tunes. En ook met het schitterende en emotionele “Will the Sun Ever Shine Again” weet hij de juiste noten te raken. Bonnie Raitt is natuurlijk klasse, maar het melodieuze karakter van het nummer, de gevoelige tekstregels en de knappe arrangementen van Michael Starobin maken het lied tot een instant klassieker!

Na een geinige reprise van “Ain’t Home on the Range – Echo Mine”, presenteert Menken zijn twee aftiteling songs. “Wherever the Trail May Lead” is 100% country met zeemzoeterige lyrics en rustige arrangementen. Het is allemaal wat braafjes en tipt helaas niet aan Menkens vroegere werk. “Anytime You Need a Friend” is een bevreemdende ervaring. De Beu Sisters hebben de kwaliteiten van K3 en zijn er enkel om de albumverkoop te stimuleren. Het resulteert in een up-tempo popsong die netjes in het midden van het album werd gepropt zodat er van continuïteit geen sprake kan zijn. Vermoeiend! Menken geeft echter in Randy Newman-stijl op het einde van het album een pianosolo prijs van het nummer. Pas dan komt de kwaliteit van het nummer pas goed uit de verf. Jammer genoeg is Menkens stem nu niet om naar huis te schrijven. Conclusie blijft dat hij toch beter bij zijn leest blijft en het zingen overlaat aan professionals.

Zoals iedereen wel weet, is de score steeds Menkens Achillespees. Het rendeert vooral omdat hij zijn catchy liedjes steeds weer weet om te zetten in zijn score. Voor “Home on the Range” gaat hij zoals gewoonte getrouw van slag. Eveneens de traditie verder zettend voorziet Disney weer een peulschil van de instrumentale muziek. De score van Menken is kort samen te vatten. Telkens wanneer “Little Patch of Heaven” door het orkest wordt gespeeld voel je de warmte opborrelen. Jammer genoeg zit het thema verstikt tussen soms lange partijen komedie muziek. En dat is best spijtig. “On the Farm” is bijvoorbeeld een toffe track waarin de gehele liedjesboek van de film er wordt doorgedraaid. Het is pas dan dat je hoort hoe sterk de liedjes zijn qua melodie. Ze zijn erg herkenbaar. Maar daarmee maak je nog geen goede score natuurlijk. “Bad News” bijvoorbeeld is erg coherent, maar is pure underscore waar er weinig pit in zit. Heel functioneel in de film, maar op album nogal onpersoonlijk. “Storm and Aftermatch” is typische Menken chaos. De man kan echt geen goede actiemuziek componeren: zie hier het resultaat. Het is een zooitje waar je vooral ver van wilt wegblijven. Hier en daar zal de doorwinterde filmmuziekliefhebber Ennio Morricone’s “The Good, The Bad and The Ugly” horen. Een onvermijdelijke knipoog maar niet meer dan een gimmick! “Cows to the Rescue” en “Buck” zijn best ok, maar zijn komisch van toon en zijn dus enkel weggelegd voor de diehards. De “Finale” is echter wel weer puik werk en laat Menken in al zijn glorie een laatste keer schitteren.

“Home on the Range” is een album dat je koopt voor de liedjes. Menken blinkt opnieuw uit in al zijn geestdrift en enthousiasme. Maar hij vergeet daarbij een score te componeren die even pakkend is. De score is opnieuw komisch en vol grappen en grollen, wat op een album resulteert in vermoeiende underscore. En dat is best jammer. Voor de liefhebbers van Disney is dit album natuurlijk een must-buy en ook fans van Menkens songs zullen smullen, maar vergeet de score, want die is schraal en lusteloos.