The Uninvited

Veelal zijn soundtracks bestemd voor horror-films van dezelfde makelij: angstaanjagend door de eenvoud. Ook bevatten ze vaak dezelfde trucjes, waaronder die eeuwige orkestrale klappen die je als luisteraar en kijker van de film een meter in de lucht doen springen. Christopher Young laat zien dat je met een gigantisch orkest en een koor een soundtrack kan produceren die ons nog lang zal bijblijven. Met The Uninvited treedt hij in de voetsporen van James Newton Howard die ons al enkele malen met zijn suspense-muziek menigeen wist te verrassen (The Sixth Sense, The Happening). Het album start fenomenaal met het bloedmooie hoofdthema, gezongen door twee sopranen en begeleidt door prachtige zachte strijkers. In eerste instantie lijkt het alsof een sprookje op het punt staat te beginnen, niets is minder waar. De tweede track geeft ook nog niks weg van het creapy karakter van de film, integendeel. "Twice Told Tales" laat je wegdromen bij de prachtige rustige klanken van Young, die wel erg Thomas Newman aandoen! "I'm At The Party" is zenuwslopend en doodeng: steeds weer opbouwende zachte strijkers, een spookachtig vrouwenkoor, cello's die steeds een beetje harder spelen en enkele elektronische geluidseffecten jagen je de stuipen op het lijf. "Glass Act" is een nummer wat je niet verwacht bij een dergelijke prent, snelle strijkers spelen het hoofdthema uit de eerste track en klinken zeer aangenaam. De spookachtige ondertoon blijft doordat het volume van de track altijd wat lager blijft, wat je toch een ongemakkelijk gevoel geeft. "Bloody Milk" en "Corpse Christmas" zijn tracks die je niet gemakkelijk kan beluisteren. Veelal bedoeld als bloeddorstige underscore, maar wat opvalt is hoe vernuftig de tracks in elkaar zitten. De aaneenschakeling van opbouwende strijkers, het koor wat veel wordt ingezet en de groots opgezette manier van horror-muziek produceren bevalt ten zeerste. Ter afwisseling een wat 'romantischer' nummer "Pairs In Love", waarin Young laat merken dat hij de thematiek van het album brandmeester is. Enkele tracks verder vinden we iets bijzonders, "Twin Nightmares". Het nummer start met dat zachte vrouwenkoor wat gedurende anderhalve minuut steeds harder naar een anti-climax werkt. Vervolgens horen we het prachtige hoofdthema van The Uninvited, gevolgd door de track "Cry Of Love". Hierin weer dat vrouwenkoor, wat op een gegeven moment naar een instrumentaal hoogtepunt lijkt te gaan....maar uitmondt in gefluister, gepraat en gezang van vrouwenstemmen. Hoeveel kippenvel wil je krijgen? Uitmuntend hoe Young misbruik maakt van de timing van muziek, waardoor je je iedere keer doodschrikt. "A Dance With No One" is de laatste keer dat Young flink uitpakt met zijn horror-kwaliteiten. "Tale Of Two Sisters" is vervolgens een track die onweerstaanbaar is. Het snelle thema uit "Glass Act" komt in zijn volste glorie langs en houdt die ellendig enge sfeer erin. Onbeschrijflijk hoe goed ook weer de twee sopranen werken in deze track.

Christopher Young verrast en verbaasd met The Uninvited. Een film met een onbekende cast die zo'n verbluffend goede soundtrack heeft meegekregen, we komen het niet vaak tegen. Uiteraard moet het genre van film en muziek je liggen, maar was je verkocht na The Sixth Sense of The Happening van James Newton Howard of andere soundtracks van Young...dan zit je gebakken. Zijn prachtige hoofdthema, het gebruik van een groot orkest en koor en de manier waarop hij zijn tracks op- en afbouwt is een pluim waard en doet veel afgeraffelde horror-soundtracks verbleken. Een redelijk onverwachte topper!