Marley & Me

Met deze recensie wens ik gelijk maar iedereen een gezond en voorspoedig 2024!!

Dit is de 14e recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: Severance: Season 1
Volgende: The Good House

De Amerikaanse komedie Marley & Me is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van John Grogan en zijn hond Marley en het boek dat Grogan daarover schreef. De film is geregisseerd door David Frankel (The Devil Wears Prada, Hope Springs, One Chance, Collateral Beauty) en kwam rond de kerstdagen van 2008 uit. Het werd de grootste hit op kerstdag aller tijden. De critici waren overwegend positief en de film werd een groot succes in de bioscopen. Een vervolg, of eigenlijk een prequel is in 2011 uitgebracht. Omdat de film een heel hondenleven omspant, waren labradors in alle leeftijden nodig, waarvoor er 22 werden ingezet bij de opnames.
Het verhaal draait om het pasgetrouwde stel John en Jenny Grogan (Owen Wilson en Jennifer Aniston), die vanuit het koude Michigan naar Florida verhuizen. Hun vriend Sebastian (Eric Dane) raadt hen aan om een hond te nemen, zodat ze het opvoeden kunnen uitproberen en kijken of ze daar wel aan toe zijn. Die hond wordt een jonge labrador, Marley, die een jaar later zo ondeugend blijkt te zijn, dat er geen land mee te bezeilen is. Met Marley komen John en Jenny in allerlei situaties terecht die ze niet voorzien hadden...

De muziek bij deze drama-komedie is van Theodore Shapiro, die ook de vorige film van regisseur Frankel al van een score voorzag. De samenwerking beviel kennelijk. Als je de hoes van het album ziet, dan krijg je de indruk dat Shapiro's muziek een hoog komische gehalte moet hebben, in combinatie met de nodige luchtigheid. Die indruk klopt maar gedeeltelijk. Met deze film componeerde Shapiro een score met twee gezichten.

Het eerste gezicht is al gelijk te horen in de openingstrack 'Parents of Two', waarin de muziek een lichte, bijna romantische touch heeft. Met prettige getokkelde gitaarklanken op een mooie ondergrond van strijkers en een aangename vlotte melodie laat Shapiro hier het hoofdthema van de film horen. Deze muzikale stijl van lichte en aangename klanken komt op het album regelmatig terug.
Die rustige, soms vrolijke stijl, wordt regelmatig afgewisseld met het tweede gezicht. Die stijl komt in de tweede track volop naar voren. Het is de actiestijl, waarin Shapiro snelle klanken in een stevige muzikale setting laat horen. 'Walking the Plank' is ook zo'n track, die rustig begint, maar halverwege ineens overgaat in raggende gitaren en heftige percussie, wanneer de hond weer eens aan het dollen slaat. Een zelfde plotselinge stijlsprong horen we ook in de licht funky 'First Sleepless Night' en in de aangename 'Boy and Dog'.
Een stevige track met een aansprekende melodie en arrangement is 'Two Year Montage'. Ook hier komen de gitaren en de percussie terug in die rock-achtige stijl, maar heeft Shapiro er een aansprekend geheel van gemaakt. Die aansprekende melodieuze kleuring is ook aanwezig in de vlotte track 'Off to Ireland', die zelfs een licht Keltische kleuring heeft.

De rustige stijl komt terug in de derde track op het album, waar de muziek behoorlijk ingetogen wordt gebracht. 'Obedience School' is ook een vrij rustige track, maar de stijl en de melodie spreken totaal niet aan in deze komisch georiënteerde track. En dat geldt allemaal ook voor 'Leg Love', hoewel hier een stevig intermezzo in te horen is, zelfs compleet met koorklanken.
Een veel fraaiere track is 'When It's Time', die een licht elegische kleuring heeft, maar in een erg warm en fraai arrangement, waarbij zelfs de hoorn speelt op strijkers en getokkelde gitaar. Ook 'Dog Farm' is aangenaam, met mooie pianoklanken op een ingetogen laag van strijkers. 'All Good Dogs' is een wat vollere track, met een prachtig, bijna romantisch arrangement, waarin opnieuw de getokkelde gitaar een hoofdrol speelt. Dat geldt ook voor 'Labor Pains', maar dan met een piano.
Een melancholiek gekleurde track is 'No Regular Dog', die een erg fraai arrangement kent van wat lagere getokkelde gitaarklanken. Ook 'It All Runs Together' is zo'n melancholieke track, met een wat dramatische kleuring door melodie en arrangement. De hobo en piano spelen samen op een laag van strijkers, terwijl naderhand de hobo wordt ingewisseld voor een cornet. Het is een erg fraaie track, die de gevoelige snaar weet te raken.

Het hoofdthema komt fraai terug in 'Heading Home', waarin piano en gitaarklanken samenspelen, en waar in de tweede helft de muziek een prettig stevige stijl krijgt.
De afsluitende titeltrack is weer een stevige pop-achtige track, die overigens prettig melodieus is en waarin het hoofdthema terugkomt. Het album sluit daarmee in stijl met de film af.

Kortom, met zijn muziek voor de drama-komedie Marley & Me heeft Theodore Shapiro zonder meer een goede bijdrage geleverd aan het succes van de film. De muziek is enerzijds stevig aangezet, met een rock-achtige kleuring, die soms zomaar halverwege een ingetogen track kan inzetten. Anderzijds zijn veel tracks aan de ingetogen kant en met een prettig melodieuze kleuring. Soms speelt de muziek in op de emotie van de beelden en dat is op dit album op een fraaie manier goed hoorbaar. Typische comedy-mickey-mousing kom je op dit album gelukkig vrijwel niet tegen. De waardering als luistermuziek komt daarmee op een mooie 82 uit 100 punten.