The Spitfire Grill

De low-budgetfilm The Spitfire Grill gaat over een vrouw Percy, die net uit de gevangenis elders een baantje vindt als barbediende in cafetaria The Spitfire Grill. Als de eigenaresse van het cafetaria valt, raakt ze zodanig verwond dat ze niet langer het cafetaria kan runnen. Percy en een andere vaste klant zorgen dat het bedrijf door blijft gaan, terwijl de eigenaresse een wedstrijd uitschrijft, waarvan de winnaar het bedrijf mag overnemen. Het hele sfeer in het stadje verandert daardoor in positive zin. Maar één man weet die hele sfeer te verzieken met zijn negativiteit en verdachtmakingen. Daarbij onthult hij ook nog een dorpsgeheim, wat Percy aanzet tot een reddingsactie. De gevolgen daarvan zijn groot...
De film gaat in feite over menselijk gedrag en de gevolgen daarvan en hoe dramatische gebeurtenissen mensen kunnen aanzetten tot een positieve omkeer in hun levens.

Voor de muziek is de bekende componist James Horner gevraagd, die voor deze film een rustige score maakte, heel anders dan de grootschalige scores waarvan hij bekend is.
De score opent met een aantal rustige sfeertracks. De eerste helft van de score doet daardoor zelfs wat saai aan. De melodieën spreken dan nog niet zo aan en worden als een soort underscore gepresenteerd. Deze eerste helft van de score heeft soms een wat afstandelijke, wat melancholieke kleuring, waarbij Horner er soms ook nog een wat mystiek sfeertje aan toevoegt. Dat mystieke sfeertje past overigens goed in het verhaal, waarin iemand medicijn uit bomen weet te halen. Vanaf het moment dat dat lukt verandert de sfeer van de score (A Gift from the Trees). De melodieën klinken dan opeens veel mooier en positiever. Het bezadigde en melancholieke gaat er wat vanaf en de emotie neemt toe, wat Horner nu in mooie melodieën en instrumentaties weet te vatten, waar dat in de eerste helft van de film ontbrak. Het thema van de film komt nu ook veel mooier naar voren en komt ook regelmatig terug op een positieve manier. De mystieke klanken hoor je ook in de tweede helft van de score nog regelmatig terug in soms wat saaiere passages. Toch blijven de tracks van de tweede helft bijzonder aanspreken. Door mooie instrumentaties, zoals met de tokkelende gitaar en de piano die dan onder andere de themamelodie op mooie arrangementen brengen.

The Spitfire Grill bestaat dus in feite uit twee helften: track 1 tm 7 en track 8 tm 14. Daarbij is het eerste deel van de score vrij saai, terwijl het tweede deel dat juist niet is. Het eerste deel kabbelt een beetje voort op niet zo aansprekende arrangementen. Dat keert volledig om in het tweede deel van de score. Dan neemt de sfeer ineens een positieve wending en wordt het thema plotseling gebracht met mooie arrangementen en klankkleuren, waarbij Horner dan ook meer gebruik maakt van aansprekende solo-instrumenten in de lead, als gitaar, piano, viool of hoorn.
Wel hoor je af en toe instrumentaties en motieven voorbij komen die Horner ook in latere scores zal toepassen, zoals Bicentennial Man of Iris, maar dat stoort absoluut niet en maakt het herkenbaar als een Horner-score. Want deze score is zeker geen typerende score voor Horner. Het is een rustige score geworden, die vooral in de tweede helft ervan heerlijk wegluistert. De waardering komt dankzij die tweede helft op 79 uit 100.