Dragonheart

Bowen: And now, Draco, without you, what do we do? Where do we turn?
Draco: rising To the stars, Bowen. To the stars.

Dragonheart is een typisch voorbeeld van een film waarvan iedereen maar dan ook echt iedereen weet dat het eigenlijk geen goede film is. Zeker op technisch vlak. Er zitten talloze fouten in de film, vooral plotgericht. Maar good god, iedereen werd verliefd op deze film. Correctie, iedereen is verliefd op deze film. Ja, vandaag de dag wordt Dragonheart beschouwd als een regelechte klassieker terwijl iedereen weet dat er zovele films zijn die zoveel beter zijn, maar nooit de term klassieker zullen meekrijgen. Ik zal het maar toegeven zeker, ook ik ben weg van de film! Het is een guilty pleasure en ik geniet nog altijd van de film, hoeveel keer dat ik hem ook al heb gezien.
In de film spelen grote namen zoals Dennis Quaid, David Thewlis, Pete Postlethwaite (typ deze naam maar eens vijf keer na elkaar....) en natuurlijk Sean Connery als Draco. Al is enkel en alleen zijn stem te horen in de film, Connery gaat met de film lopen. Hij legt zoveel emotie, zo veel ziel in zijn rol dat het publiek onmiddellijk een connectie heeft met Draco. En hét is daar dat de film slaagt, het is daar waarom iedereen deze film zo goed vind. Omwille van de connectie van Draco. Je zit in met hem, je hebt medelijden met hem, je lacht samen met hem. Uw hart is dan ook gebroken als hij op het einde van de film zichzelf opoffert voor het groter goed. Ook de Draco die op het scherm verschijnt is na 19 jaar nog steeds adembenemend. De CGI heeft stand gehouden dames en heren. Zet hier sommige nieuwe effecten naast, en die nieuwe zullen verbleken als ze Draco aanschouwen.
Het is mogelijk in de wereld van de filmmuziek dat de populariteit van de film, de muziek ten goede komt. Pirates Of The Caribbean is daar een perfect voorbeeld van. Maar soms gebeurd het ook omgekeerd dat de populariteit van de soundtrack de film ten goede komt. Het overgewaardeerde Gladiator is zo'n voorbeeld. Iedereen liep wild van de score en wou daarom de film zien. Titanic was hetzelfde verhaal, maar velen mensen vergeten dat dit ook het geval was met Dragonheart. Net zoals de film wordt deze score beschouwd als een klassieker en met goede reden! De componist is Randy Edelman. Edelman is zo'n componist die nogal snel in de vergetelheid geraakt en uw nederige recensent vraagt zich af waarom. Want ik moet eerlijkheidshalve dat toen ik nog een leek was, nog nooit van hem had gehoord al kende ik To The Stars maar al te goed. Maar waarom maakt deze man niet meer muziek? Niet omdat hij een slechte componist is... Er zijn slechtere componisten die muziek schrijven en waar iedereen wild van loopt. Ik heb wel maar twee scores van de man staan in mijn kast, en beide adoreer ik. Uiteraard heb ik via de digitale weg al meer muziek van hem gehoord en die vind ik meestal geweldig. Dat Edelman veel in zijn mars heeft, bewijst deze Dragonheart die we nu eens van dichtbij gaan bekijken.

Edelman schreef maar liefst zes thema's om zijn werk een goede fundatie te geven. Drie van de zes thema's krijgen we voor het eerst de horen in de eerste track genaamd The World Of The Heart - Main Title. Edelman wikkelt er geen doekjes om en in de eerste seconden van de eerste track maak je meteen kennis met het geweldige thema! Want dat is het dames en heren. Het hoofdthema staat in de film voor het uitsterven van de wereld van de draken waar Draco als laatste van overblijft. Daarom dat het begin een beetje melodramatisch kan klinken maar hoe verder het thema vordert, hoe meer heroïsch het thema wordt. Het thema is vrij simpel in elkaar gezet, maar het is zo verslavend, het is zo herkenbaar. De melodie bouwt eerst lichtjes op en dan gaan de strijkers een niveau naar beneden qua geluid en snelheid. Als dan het heroïsche aspect naar boven komt, dan hebben we al een beetje kippenvel. En we zijn nog maar 45 seconden aan het luisteren. Het hoofdthema komt in vele tracks voor zoals in de climax van het geweldige Flight To Avalon en natuurlijk de finale.
Het tweede thema dat we tegenkomen is dat van Bowen. Hier komt het middeleeuwse aspect naar boven en het is heel wat luchtiger dan het hoofdthema maar dat hebben we nodig in deze score. Het thema is een deuntje dat heel snel wordt gespeeld door ietwat middeleeuwse orkestratie wat goed is voor de muzikale identiteit van de tijdsgeest. Ook hier is het heroïsme nooit ver te zoeken. Het thema zorgt voor een leuke afwisseling in de score. Het hoofdthema kan melodramatisch overkomen, maar het verdwijnt in het niets als we het derde thema tegenkomen.
Draco! Het thema van Draco is zonder twijfel het meest memorabele van deze score. Het meest herkenbare en met voorsprong het beste van Randy Edelman ooit heeft neergeschreven. De versie die je hoort in de Main Title is gespeeld door de strijkers en we kunnen melodieus zeggen dat het een opbouwend thema is, die zich altijd verder en verder ontluikt. Het thema wordt alsmaar luider en luider gespeeld en is en blijft prachtig om te aanhoren. Je hoort de vriendschap, de dedicatie en vooral de tragedie van Draco in het thema.
Maar dé track waarin het thema uitblinkt is natuurlijk de legendarische track To The Stars. En als ik zeg legendarisch dan denkt ik niet dat ik overdrijf. Iedereen kent het, iedereen houdt ervan en dat met goede reden. In To The Stars speelt Edelman met twee thema's. We krijgen in het begin het hoofdthema te horen dat lekker dramatisch klinkt. Maar dan komt het dames en heren liefhebbers van de filmmuziek. De beste versie van Draco's thema. Het begint allemaal heel rustig en heel bedeesd. De strijkers vormen de instrumentatie van dit deel van het stuk. Daarna komt het neuriënd koor erbij en dat was een meesterzet. Het maakt alles zodanig magisch, zodanig prachtig om te aanhoren en tijdens de film is de muziek de reden waarom je een traantje laat. De track past perfect bij de beelden en het neuriënd koor is de kers op de taart. To The Stars springt telkens over van Draco naar het hoofdthema zonder dat je het beseft. Omwille dat de thema's zo goed met elkaar verwant zijn. To The Stars is zo'n track die je alle dagen wilt opzetten, omdat je gewoonweg betoverd wordt door geweldige muziek. Kippenvel, ontroering en zelfs een beetje verbazing van de schoonheid der muziek. Dat zijn de drie gevoelens die uw nederige recensent voelt bij dit stuk.
Het merendeel van de versies van het thema van Draco kunnen dramatisch overkomen, maar in de track Draco krijgen we een liefdevolle versie te horen. Heel teder gespeeld door de strijkers wiens emotionele speelkracht goed bij het personage past.

Okidoki, buiten die drie primaire thema's hebben we nog drie secundaire thema's. Uw nederige recensent vindt ze alle drie sterk. Te beginnen in Wonders Of An Ancient Glory. Dat thema is heel sterk verwant met het hoofdthema en doet zoals de tracknaam indiceert, u terugdenken aan vergane glorie. Hoe Edelman het geflikt heeft, weet uw nederige recensent niet, maar als je deze track opzet dan denk je automatisch terug aan zaken van vroeger. Alsof Edelman met dit stuk u de sleutel heeft gegeven van uw geheugen. Schitterend thema dat slechts enkel in deze track voorkomt. Let ook op de mooie overgang naar het hoofdthema op het einde van de track.
Einon is de villain en bij een villain hoort natuurlijk een heel sterk thema. Het zou toch moeten, want al is Einon een sterk thema, het is de minste van allemaal. De gelijknamige track begint met een beetje misplaatste synthesizers percussie die eigenlijk het onderliggende thema verdoezelt. Gedurende het stuk gaan de blazers die het thema spelen de bovenhand krijgen en krijgen we het thema in zijn volle glorie te horen. Maar daarvoor moet je eerst een goede minuut aan saaie underscore zien te overleven. Bij verre het slechtst gecomponeerde thema van Dragonheart.
Het thema dat de vriendschap van Draco en Bowen een muzikale identiteit geeft, is er één voor de liefhebbers. Velen vonden dit thema een beetje misplaatst omwille van zijn luchtigheid, maar uw nederige recensent prijst zijn luchtigheid hoog de lucht in. Het is een verademing om een leuk deuntje te horen dat wordt gespeeld op de akoestische gitaar. Het is met voorsprong de meest humoristische track, en vooral één voor de liefhebbers.

Heeft deze score ook zijn minpunten? Uiteraard. En een groot jammer genoeg. Het hart van deze score is uiteraard zijn thema's. Die allen sterk zijn, lekker te beluisteren zijn en die je steeds weer omver blaast met zijn schoonheid.
Jammer genoeg kunnen we dat niet van de actie zeggen. De actie die begint in Bowen's Decoy is niet slecht te noemen maar vervalt snel in de stroom der middelmatigheid. Nergens springt er iets uit, of het moet zijn dat Edelman terug zijn thema's bovenhaalt. Vooral Einon durft hier wel eens om het hoekje kijken.
Waar de meeste mensen een probleem van maken zijn de slechte opnames. Er zitten meerdere fouten in de opnamen. Iets wat we van Dennis Sands en Elton Ahi niet gewoon zijn. Vooral in de eerste track horen we heel veel studiogeluiden zoals een krakende stoel of ademende spelers. Ook is er in die track een speler te horen die blijkbaar zijn gitaar niet meer onder controle heeft waar het veel te luide en vals gespeeld gepingel er met kop en schouders bovenuit schiet. Ik kan er een probleem van maken, maar dat ga ik niet doen, omdat deze kleine foutjes alles juist menselijker maakt. Niet alles kan perfect verlopen, niet alles kan perfect zijn. Het maakt het geheel wel ludiek.

Conclusie.
Een magische dramatische score met middeleeuwse invloeden. Zo kan je deze score het best beschrijven. Het is zonder twijfel het huzarenstuk van Randy Edelman die onderschat wordt in zijn kunnen. De man heeft veel in zijn mars en dat bewijst deze Dragonheart. Dragonheart behoort momenteel in ons collectief geheugen en is daarom de term klassieker meer dan waard! Een mooie 9 is hier wel op zijn plaats.