The Tale of Despereaux

Het verhaal van muis Despereaux speelt zich af in het koninkrijk van Dor, dat wereldberoemd is vanwege de heerlijke Koninklijke soep. Op de jaarlijkse soepdag is ook rat Roscuro aanwezig en hij weet in de zaal te komen waar de soep voor de koninklijke familie wordt opgediend. Vanaf een luchter boven de koninklijke tafel valt hij echter precies in het bord van de koningin. Zij schrikt en overlijdt aan een hartaanval. Rouw overvalt de koning en het land, terwijl Roscuro weet te ontkomen naar de ruimten onder het kasteel. De rouw houdt jaren aan, waarin geen soep meer wordt opgediend. Zelfs de dochter van de koning raakt ten einde raad. Dan wordt in een voorraadkamer van het kasteel een muizenjong geboren bij de muizenfamilie Tilling. Ze noemen hem Despereaux, (Wan)Hoop, en het is al snel duidelijk dat hij geen gewone muis is...

Voor deze animatiefilm componeerde William Ross de overwegend fraaie score.
Het album opent met twee songs met een hoog comedymusicalgehalte, maar dan met magere melodieën en orkestraties. De afwisseling van stemmen en de orkestraties maken de songs nogal rommelig. Geen fraaie openers van het album. En dan te bedenken dat deze songs niet eens in de film voorkomen...
De score van Ross begint feitelijk bij de derde track. En dit begin mag er zeker zijn. Ross heeft een erg mooi thema voor de film gecomponeerd. Dit thema is vooral in een orkestrale setting bijzonder fraai en komt een aantal keren terug gedurende de score.
De mooiste tracks van de score hebben die fraaie orkestrale kleur, die Ross zo goed kan neerzetten. Ze hebben veelal een wat sprookjesachtige sfeer en doen bij vlagen denken aan Shore's score voor Lord of the Rings. Daarnaast presenteert Ross ook fraaie orkestrale muziek die meer typerend is voor een animatiecomedy en ook dat is steeds erg fraaie muziek. Een paar keer in de score echter verzandt de muziek in staccato-achtige animatiemuziek die je vaak bij achtervolgingen hoort. De muziek heeft dan een avontuurlijk tintje, maar is te comedykleurig om echt aan te spreken.

Naast die vlotte comedymuziek hebben een aantal tracks in meer of mindere mate last van traagheid. De muziek heeft dan meer een underscore karakter en kabbelt dan een beetje voort. Dit zijn wat minder aansprekende tracks.

Behalve fraaie mooie melodieuze orkestrale muziek bevat de score ook een fors aantal meer spannende tracks. Deze muziek zit vooral in de tweede helft van de score. Hier brengt Ross dan vaker wat chaotische muziek en muziek met meer dissonante klanken. Ook qua arrangementen ligt de muziek dan veel minder prettig in het gehoor. Toch is er binnen die tracks vaak ook volop goede actiemuziek te beluisteren, die Ross dan stevig aanzet.

De score sluit af met een reprise van het mooie thema. Deze keer opnieuw fraai orkestraal uitgevoerd. Daarmee houd je na afloop toch het gevoel dat je naar een fraaie score hebt geluisterd. En dat is ook zo, alleen met name de tweede helft van de score bevat iets teveel spannende en chaotische muziek om de score als geheel tot een geweldige luisterervaring te maken. Maar aangenaam is het zeker! De score van bijna een uur lengte heeft dan ook genoeg erg fraaie tracks om tot een mooie waardering te komen, die zo op 83 uit 100 punten uitkomt. Daarvoor moet je dan wel de beide openingssongs heel snel vergeten...