Star Trek Into Darkness

De franchise van Star Trek draait, sinds regisseur en producent J.J. Abrams zich in het productieproces mengde, overuren. De versufte series en films, met een cast die voor het overgrote deel in een rollator de set op moest komen, kreeg een nieuwe boost.
Nu is er de tweede prequel, met als titel Star Trek Into Darkness. De complete cast, inclusief Simon Pegg, is terug.

Genialiteit. Daar ben je als kunstenaar mee geboren of niet. Michael Giacchino is zo'n artiest en componist die 'spot-on' als geen ander weet hoe je een film van score voorziet. En daarbij muziek van voorgangers respecteert en jezelf meerdere malen overtreft. Maar nu lijkt de man toch op een belangrijk moment een slippertje te maken.

Deze score gaat vrijwel direct het verkeerde pad op. Veelal vermaakt Giacchino vooral zichzelf met nieuwe mixes van eerdere geschreven thema's van de vorige score. Of komt op de proppen met nieuwe (under)score, waarbij strijkers en een groot koor een grote rol spelen. Toch pakken de eerste paar tracks je niet. Ze zijn wat onsamenhangend en een rommeltje hier en daar. Aan elkaar geplakte cues vormen niet echt een geheel en we betrappen Giacchino zelfs op 'Mickey-Mousing'. Ook mist de grandeur en grootsheid licht en is het geluid vreemd gemixt, waardoor het soms een huiskamer sound krijgt. Blikkerig geluid zonder die klassiekere ziel die Giacchino's vorige Star Trek avontuur wel had.

Pas vanaf de zesde track begint het een beetje interessant te worden. The Kronos Wartet is dan ook gelijk de beste track van het album. Een geweldige actierijke track, waarin het koor een gevechtslied uitzingt. De percussie en vooral de blazers zijn magnifiek. De elektrische gitaar geeft een extra dimensie en iets super cools. Toch mondt de track uit in underscore, iets wat we eigenlijk niet gewoon zijn van Michael Giacchino. En wederom weer een ietwat vreemde manier om de laatste cue te starten. Het doet allemaal erg rommelig aan en gaat ten kosten van het luisterplezier.
In tracks als Brigadoom verlies je snel de aandacht. Snerpende synthesizers en strijkarrangementen die rechtstreeks uit Lost lijken te komen zijn nou niet echt bijzonder te noemen.

De tracks die volgen zijn, hoe spijtig ook, niet memorabel. Alleen Buying the Space Farm en Kirk Enterprises schieten eruit. Dit zijn beladen tracks zoals we die graag horen van Giacchino. De originaliteit echter is ver te zoeken. Het is vooral recyclen van eerder gehoorde thema's. Pas wanneer het oude bekende thema van Alexander Courage inzet, met de toevoeging van Giaccino uit 2010 grijpt de score je bij de keel. Maar tegen die tijd ben je bij de laatste track en loopt de CD al op zijn einde.

De grootsheid, originaliteit en grandeur van Star Trek uit 2010 weet Michael Giacchino met deze nieuwe score niet door te zetten. Dat doet hij slechts met een enkele track, The Kronon Wartet. Tevens de beste van het album. Voor de rest is het een opeenstapeling van eerdere trucjes. Zoals al eerder gezegd, wat vooral storend kan werken is de manier waarop cues aan elkaar zijn gemixt in de studio. Dit behoor je als luisteraar eigenlijk NIET in de gaten te hebben. Waarschijnlijk heeft de vertraging van de release hier mee te maken en was deze score een spoed- of haastklus. Tot slot lijkt het, op het eerste oor, kleinere orkest vaak in een huiskamer te spelen en klinkt het geluid niet zo mooi als Star Trek. Helemaal als je de CD op een aardige 5.1 set aanzet (zoals ondergetekende) en alsnog bepaalde echo's en galmen waarneemt die in studio-opnames nauwelijks zouden moeten voorkomen. Giacchino scoort in deze enkel punten....omdat hij Giacchino is. En dan zwijgen we verder over het wanstaltige techno-pop-nummer van Conway die men uit pure wanhoop ook op de CD heeft gezet. Eeuwig zonde!