Powaqqatsi

Powaqqatsi is de tweede documentairefilm van het drieluik met Koyaanisqatsi als voorganger van zes jaar eerder en Naqoyqatsi, die 14 jaar later volgen zou.
Al die documentairefilms hebben een titel die uit de Amerikaanse Hopi-indianentaal komt en waarin het terugkerende woorddeel Qatsi staat voor Leven. Het eerste woorddeel geeft aan welke betekenis dat Leven heeft.
Van deze documentairefilms heb ik geen enkele gezien, hoewel dat voor de beleving van de muziek natuurlijk veel interessanter is. De score voor Powaqqatsi beoordeel ik dus uitsluitend als muzikale productie. Om van muziek te genieten heb je in feite geen gegeven beelden nodig, je kunt dan je eigen beelden bij de muziek oproepen en er onbevooroordeeld van genieten (of juist niet).

Voordat ik naar Powaqqatsi heb geluisterd, heb ik eerst een recensie over de muziek voor Koyaanisqatsi geschreven, zodat er een vergelijk te trekken is. En dan blijkt de muziek voor Powaqqatsi veel sterker en melodieuzer dan Koyaanisqatsi.
Philip Glass componeert veel van zijn scores op een minimalistische manier, met relatief weinig variatie in de melodie.
En dat merk je ook weer bij Powaqqatsi. De muziek is, net als bij Koyaanisqatsi, aan de minimalistische kant. Toch klinkt de muziek van Powaqqatsi in vrijwel alle tracks wel harmonisch, maar vaak is de variatie nogal mager en vallen de melodieën wat tegen.
Gelukkig heeft Glass voor Powaqqatsi een thema gecomponeerd, dat muzikaal juist wel heel sterk is. Dat thema hoor je terug in de Anthem-tracks. Die Anthem-tracks zijn dan ook bijzonder fraai en veruit de mooiste tracks van de score. Dit thema is melodieus en ligt goed in het gehoor en blijft ook hangen. In sommige andere tracks komt dit thema voorzichtig terug.
Buiten deze Anthem-tracks is er tussen de tracks nog wel enige variatie, maar de sfeer is dan in de meeste andere tracks nogal saai en minimalistisch. Daarbij herhaalt Glass constant de motieven, wat toch steeds weer licht op de zenuwen werkt. Ook de meer exotische tracks klinken minder fraai. Vooral From Egypt is een lang Arabische gezang, zoals die vanuit een minaret kan klinken.

Kortom, de muziek voor de documentairefilm Powaqqatsi van Philip Glass bevat een paar erg fraaie en veelmeer erg matige tracks. Vooral die matige tracks zijn af en toe nogal irritant door de vele herhaling van de motieven in die tracks. Wat veel goedmaakt is de bijzonder fraaie muziek van het thema uit de Anthem-tracks, dat ook terugkomt in de afsluitende titeltrack. Mijn waardering voor Powaqqatsi is dan ook hoger dan voor Koyaanisqatsi en komt zo op 63 uit 100.