Sinbad: Legend of the Seven Seas

Begin deze eeuw timmerde Dreamworks flink aan de weg met hun animatiefilms, en nadat ze in 1998 enorm scoorden met hun hit AntZ kwam de studio met steeds weer frisse films 'in the picture'. Maar Disney ofwel Pixar zat niet stil en kwam in 2003 uit met Finding Nemo, terwijl Dreamworks uitkwam met Sinbad: Legend of the Seven Seas. Pixar won die strijd, maar Sinbad doet zeker niet onder voor Nemo, al is het een wat traditioneler verteld verhaal.
Voor Sinbad hebben de schrijvers geput uit de diverse verhaallijnen en daar een samengesteld nieuw verhaal omheen gemaakt. En het is een groots en meeslepend verhaal geworden. Daarover vertelt Stefaan Ghesquiere in zijn recensie.

Bij een groots en meeslepend verhaal hoort natuurlijk ook een grootse en meeslepende score. Er zijn genoeg componisten die dat prima aankunnen. Harry Gregson-Williams zou niet direkt mijn keuze zijn geweest, eerder John Debney of James Newton Howard. Maar...

Blijkbaar hebben de bazen van Dreamworks er meer verstand van dan ik. Want ze hebben een uitstekende keuze gemaakt. Wat een fantastische score heeft Gregson-Williams gecomponeerd voor deze animatiefilm! Groots en meeslepend, avontuurlijk en met aandacht voor details. De score is geheel orkestraal en prachtig gearrangeerd.
Dat Gregson-Williams wel met animatie-materiaal overweg kon, had hij natuurlijk al eerder bewezen, vooral met Chicken Run en Shrek. Die beide zijn ook van die fraaie scores, maar maakte hij samen met John Powell. Dat Harry Gregson-Williams echt bij de grote componisten hoort bewijst hij met Sinbad: Legend of the Seven Seas.

Voor deze film, die zich in een soort historische setting afspeelt heeft Gregson-Williams dan ook gekozen voor een ouderwets degelijke score. Hij had de beschikking over een groot orkest, compleet met koor. En hij weet beide perfekt in te zetten. De stijl van de muziek ligt in de lijn van de echte swash-bucklers, à la Debney's Cutthroat Island.

De score opent met het prachtige meeslepende thema, dat je in veel tracks terughoort, vooral in de grootse en avontuurlijke tracks. Gregson-Williams dirigeerde zelf het orkest en zal zich werkelijk uit de naad gezweet hebben, evenals trouwens de muzikanten, want het orkest heeft alle zeilen bij moeten zetten om de hyperactieve score tot het einde toe tot z'n recht te laten komen.
Het thema is melodieus en wordt vaak door hoge koperblazers gespeeld die daarmee prachtig boven de strijkers uitspelen.
De film vertelt een spannend verhaal, dus de score bevat ook veel spannende tracks. Die liggen niet allemaal even gemakkelijk in het gehoor, maar doen het toch goed. Ook de muziek die hoort bij godin Eris past goed bij het verhaal. Gregson-Williams past vrouwenstemmen toe om de verleidingen van Eris te vertolken, wat vooral in een track als 'Sirens' goed te horen is.

De muziek is lang niet in alle tracks overdonderend en dat is maar goed ook. Gelukkig bevat de score ruim voldoende rustpunten en de variatie is groot. Dat maakt de score voor Sinbad: Legend of the Seven Seas tot een erg prettig beluisterbare score. De toonzetting is heerlijk consequent, waardoor je de muziek ervaart als een mooi bij elkaar passend geheel. En de score zakt ook nergens echt in; overal is de frisheid merkbaar.
Meer naar het einde van de score komen de melodieuze avontuurlijke tracks met vol orkestraal geweld en grootse koorklanken echt aan bod. De lange track 'Tartarus' kun je bijna zien als een soort suite van de score, waarbij veel van die meeslepende passages voorbij komen. Maar het hoogtepunt van prachtig orkestrale bombast vind je in de laatste beide tracks en daarmee sluit de score indrukwekkend af.

Kortom, met Sinbad: Legend of the Seven Seas heeft Harry Gregson-Williams aangetoond bij de grootmeesters te horen in meeslepende orkestrale scoring van films. En Sinbad hoort zeker bij de grotere scores, want het is een indrukwekkende muzikale reis en een absoluut hoogtepunt uit Gregson-Williams' carriere. De waardering is dan ook hoog: 94 uit 100 punten.