Pan's Labyrinth
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Long, Long, Time Ago | 2:14 | |
| 2. | The Labyrinth | 4:07 | |
| 3. | Rose, Dragon | 3:36 | |
| 4. | The Fairy And The Labyrinth | 3:36 | |
| 5. | Three Trials | 2:06 | |
| 6. | The Moribund Tree And The Toad | 7:12 | |
| 7. | Guerrilleros | 2:06 | |
| 8. | A Book Of Blood | 3:47 | |
| 9. | Mercedes Lullaby | 1:39 | |
| 10. | The Refuge | 1:32 | |
| 11. | Not Human | 5:55 | |
| 12. | The River | 2:50 | |
| 13. | A Tale | 1:55 | |
| 14. | Deep Forest | 5:48 | |
| 15. | Vals Of The Mandrake | 3:42 | |
| 16. | The Funeral | 2:45 | |
| 17. | Mercedes | 5:37 | |
| 18. | Pan And The Full Moon | 5:08 | |
| 19. | Ofella | 2:19 | |
| 20. | A Princess | 4:03 | |
| 21. | Pans Labyrinth Lullaby | 1:47 | |
| 73:43 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
In “El Laberinto del Fauno” of ‘Pan’s Labyrinth” schetst regisseur Guillermo del Toro het rurale Spanje in een postfranco tijdperk. Ofelia is een jong meisje dat wegvlucht voor het vele geweld en fanatieke fascisme en terecht komt in een eigen gecreëerde fantasiewereld waar ze al vlug kennis maakt met Pan, een mythologisch wezen dat haar drie opdrachten voorschotelt die het lot van de sprookjeswereld en de echte wereld voor goed zullen bezegelen. Wie echter een Disneyesk beeld verwacht van een faun met een wollen, rode sjaal en irritante kinderen zoals in “The Chronicles of Narnia”, komt bedrogen uit. Del Toro schotelt de toeschouwer een feeëriek land voor dat doorheen de film evolueert van sprookjesachtige schoonheid tot een bloederig en griezelige nachtmerrie. Deze evolutie is ook duidelijk merkbaar in Javier Navarrete’s muziek. De componist werkte al eerder samen met del Torro voor “The Devil’s Backbone” waarvoor hij dezelfde, gitzwarte muziek schreef die perfect past bij de schitterende fotografie van Guillermo Navarro.
In de booklet van de cd vermeldt regisseur del Torro dat de muziek die terug te vinden is op deze soundtrack de integrale compositie bevat die Navarrete heeft gecomponeerd voordat bepaalde fragmenten uit de film werden gekegeld bij de editing. Dit kunnen we als soundtrackfan natuurlijk maar toejuichen. De score is geconcipieerd rond een wiegenlied, een veel voorkomend fenomeen, maar de componist weet er een typerende sfeer mee op te wekken die treffend is voor het verhaal. Soms begeleid door piano of zachte strijkers, wordt het ¾ ritme dat oorspronkelijk voorop werd gesteld, vaak op een speelse manier omgebogen tot speelse walsen of donkere, dreigende ritmes, opgesmukt met Spaans aandoende versieringen of ingehouden koorpartijen. “Long, Long Time Ago” nodigt de luisteraar van deze cd uit om kennis te maken met het hoofdthema. De rustige meisjesstem en de piano en strijkers hebben iets kalms en doen het lullaby-thema alle eer aan. Het thema wordt verder gezet in “The Labyrinth” met een schitterende, lage cellosolo die direct een sfeer van onrustigheid voortbrengt. Het sprookjesachtige komt in het eerste deel nog even voor, maar wordt door een cumulatie van steigerende strijkers en koor toevoeging van een mannenkoor eerder dreigend en angstaanjagend. Vanaf dat moment is er weinig feeërieks meer over aan deze cd. “Rose and Dragon” bevat wel nog enkele verwijzingen naar het zachte wiegenlied maar krijgt door de donkere kopers en escalerende violen weinig goeds met zich mee. Heel mooi zijn de opbouwende koorpartijen en de soms lange en melodieuze strijkerpassages. Ook de grand piano komt vaak voor aan het begin van het album “The fairy and the labyrinth” is daar een mooi voorbeeld van. Opvallend is de cohesie van de muziek op het album. De verschillende thema’s komen veelvuldig voor en passen wonderwel bij elkaar.
Vanaf “The Three Trials” komt het horroraspect van de score kalmpjes aan naar voren. Hoewel de muziek vaak baadt in een sprookjesachtige sfeer, is het eerder een gotisch donkere en angstaanjagende fantasie die eventjes van een sprankel hoop wordt voorzien door de piano die als een vage echo het wiegenlied doorheen de donkere en duistere melodieën weeft. Vaak heeft de soloviool een kalmerend en triestig effect die in flarden doorheen de muziek wordt geïntegreerd. Het samenspel van het orkest is bij momenten schitterend. Bij de start van “The Moribund Tree and the Toad” spelen viool, piano en klarinet zo mooi samen dat het iets wonderbaarlijks teweeg brengt. Heel knap! Met “The Book of Blood” start een haast schizofrene en akelige score die door haar hardheid soms enige inspanning vraagt om hem te beluisteren. Na een reeks van dissonanten wordt de luisteraar beloond met schitterende passages voor piano en strijkers die heel vertederend en magisch zijn in hun eenvoud. “Mercedes Lullaby” vormt als het ware een triest en melancholisch eiland. De reprise van het thema wordt eenvoudig begeleid door strijkers en weet te boeien. “Not Human” is dan weer horrormuziek van formaat. Het orkest (in al zijn hevigheid) speelt een erg gelaagd muziekstuk dat zijn hoogtepunt bereikt in “Deep Forest”. Erg mooi is het tedere “A Tale”; een pianosolo die tussen de dreigende muziek geperst lijkt en een aangenaam rustpunt vormt voor het oor als de gemoedstoestand. “The Funeral” start dan weer met een schitterende pianosolo die me altijd de tranen in de ogen doet krijgen. Het thema is zo eenvoudig maar de eenvoud siert dit nummer. De piano wordt bijgestaan door de strijkers die het nummer laten eindigen in alle bombast en waardigheid.
“Mercedes” en “Pan and the Full Moon” zijn spannend en schitteren in hun geniepige strijkers, hun bruuske koper en hun koorpassages die het geheel een actiegerichte maar vooral griezelige sfeer meegeven die vaag gelijkt op Howard Shore’s muziek voor “The Lord of the Rings” wanneer Frodo in Shelob’s web verstrikt geraakt. In “Ofelia” bereikt de cd zijn emotioneel hoogtepunt in een schitterende en emotionele track. Een waar hoogtepunt. Met “A Princess” bolt de soundtrack mooi uit en komt het aanstekelijke wiegenlied nog eens terug, netjes gearrangeerd en luisterbaar. Als bonus krijg je er nog eens een duet tussen viool en piano bij. Prachtig! En de ideale afsluiter voor dit meesterwerk.
Javier Navarrete weet te verbazen. Zijn combinatie van spannende horrorscore en lieflijke, mooie melodieën maken deze soundtrack tot een heel eigenwijze maar doeltreffende cd die blijft vragen om herontdekt te worden. Er zijn zoveel kleine motiefjes, verwijzingentjes en beeldschone elementen zowel in de compositie als in de orkestratie dat “Pan’s Labyrinth” een wonderbaarlijke trip is voor wie het aandurft om zich onder te laten dompelen in een gitzwart sprookjesland. Niet altijd even luisterbaar in bepaalde passages, maar gemakkelijk te herkennen door zijn mooie thema’s en aangename lullaby, zal deze muziek iedereen voor zich weten te winnen. Deze cd is de revelatie van 2006 en mag gerust bij de beste muziek voor een Europese film worden gerekend. Een must have voor elke zelfrespecterende filmmuziekliefhebber. Mijn absolute favoriet bij de komende Academy Awards.
In de booklet van de cd vermeldt regisseur del Torro dat de muziek die terug te vinden is op deze soundtrack de integrale compositie bevat die Navarrete heeft gecomponeerd voordat bepaalde fragmenten uit de film werden gekegeld bij de editing. Dit kunnen we als soundtrackfan natuurlijk maar toejuichen. De score is geconcipieerd rond een wiegenlied, een veel voorkomend fenomeen, maar de componist weet er een typerende sfeer mee op te wekken die treffend is voor het verhaal. Soms begeleid door piano of zachte strijkers, wordt het ¾ ritme dat oorspronkelijk voorop werd gesteld, vaak op een speelse manier omgebogen tot speelse walsen of donkere, dreigende ritmes, opgesmukt met Spaans aandoende versieringen of ingehouden koorpartijen. “Long, Long Time Ago” nodigt de luisteraar van deze cd uit om kennis te maken met het hoofdthema. De rustige meisjesstem en de piano en strijkers hebben iets kalms en doen het lullaby-thema alle eer aan. Het thema wordt verder gezet in “The Labyrinth” met een schitterende, lage cellosolo die direct een sfeer van onrustigheid voortbrengt. Het sprookjesachtige komt in het eerste deel nog even voor, maar wordt door een cumulatie van steigerende strijkers en koor toevoeging van een mannenkoor eerder dreigend en angstaanjagend. Vanaf dat moment is er weinig feeërieks meer over aan deze cd. “Rose and Dragon” bevat wel nog enkele verwijzingen naar het zachte wiegenlied maar krijgt door de donkere kopers en escalerende violen weinig goeds met zich mee. Heel mooi zijn de opbouwende koorpartijen en de soms lange en melodieuze strijkerpassages. Ook de grand piano komt vaak voor aan het begin van het album “The fairy and the labyrinth” is daar een mooi voorbeeld van. Opvallend is de cohesie van de muziek op het album. De verschillende thema’s komen veelvuldig voor en passen wonderwel bij elkaar.
Vanaf “The Three Trials” komt het horroraspect van de score kalmpjes aan naar voren. Hoewel de muziek vaak baadt in een sprookjesachtige sfeer, is het eerder een gotisch donkere en angstaanjagende fantasie die eventjes van een sprankel hoop wordt voorzien door de piano die als een vage echo het wiegenlied doorheen de donkere en duistere melodieën weeft. Vaak heeft de soloviool een kalmerend en triestig effect die in flarden doorheen de muziek wordt geïntegreerd. Het samenspel van het orkest is bij momenten schitterend. Bij de start van “The Moribund Tree and the Toad” spelen viool, piano en klarinet zo mooi samen dat het iets wonderbaarlijks teweeg brengt. Heel knap! Met “The Book of Blood” start een haast schizofrene en akelige score die door haar hardheid soms enige inspanning vraagt om hem te beluisteren. Na een reeks van dissonanten wordt de luisteraar beloond met schitterende passages voor piano en strijkers die heel vertederend en magisch zijn in hun eenvoud. “Mercedes Lullaby” vormt als het ware een triest en melancholisch eiland. De reprise van het thema wordt eenvoudig begeleid door strijkers en weet te boeien. “Not Human” is dan weer horrormuziek van formaat. Het orkest (in al zijn hevigheid) speelt een erg gelaagd muziekstuk dat zijn hoogtepunt bereikt in “Deep Forest”. Erg mooi is het tedere “A Tale”; een pianosolo die tussen de dreigende muziek geperst lijkt en een aangenaam rustpunt vormt voor het oor als de gemoedstoestand. “The Funeral” start dan weer met een schitterende pianosolo die me altijd de tranen in de ogen doet krijgen. Het thema is zo eenvoudig maar de eenvoud siert dit nummer. De piano wordt bijgestaan door de strijkers die het nummer laten eindigen in alle bombast en waardigheid.
“Mercedes” en “Pan and the Full Moon” zijn spannend en schitteren in hun geniepige strijkers, hun bruuske koper en hun koorpassages die het geheel een actiegerichte maar vooral griezelige sfeer meegeven die vaag gelijkt op Howard Shore’s muziek voor “The Lord of the Rings” wanneer Frodo in Shelob’s web verstrikt geraakt. In “Ofelia” bereikt de cd zijn emotioneel hoogtepunt in een schitterende en emotionele track. Een waar hoogtepunt. Met “A Princess” bolt de soundtrack mooi uit en komt het aanstekelijke wiegenlied nog eens terug, netjes gearrangeerd en luisterbaar. Als bonus krijg je er nog eens een duet tussen viool en piano bij. Prachtig! En de ideale afsluiter voor dit meesterwerk.
Javier Navarrete weet te verbazen. Zijn combinatie van spannende horrorscore en lieflijke, mooie melodieën maken deze soundtrack tot een heel eigenwijze maar doeltreffende cd die blijft vragen om herontdekt te worden. Er zijn zoveel kleine motiefjes, verwijzingentjes en beeldschone elementen zowel in de compositie als in de orkestratie dat “Pan’s Labyrinth” een wonderbaarlijke trip is voor wie het aandurft om zich onder te laten dompelen in een gitzwart sprookjesland. Niet altijd even luisterbaar in bepaalde passages, maar gemakkelijk te herkennen door zijn mooie thema’s en aangename lullaby, zal deze muziek iedereen voor zich weten te winnen. Deze cd is de revelatie van 2006 en mag gerust bij de beste muziek voor een Europese film worden gerekend. Een must have voor elke zelfrespecterende filmmuziekliefhebber. Mijn absolute favoriet bij de komende Academy Awards.
Een van de meest bejubelde films van het afgelopen jaar is zonder twijfel ‘El Laborinto del Fauno’ (oftewel ‘Pan’s Labyrinth’) van de Spaanse regisseur Guillermo del Toro, die eerder al verraste met ‘El Espinazo del Diablo’ (oftewel ‘The Devil’s Backbone’), een film die van muziek werd voorzien door Javier Navarette. Deze eerste samenwerking krijgt nu een vervolg met een complexe, maar zeer variërende score.
‘Long, Long, Time Ago’, is de openingstitel van deze score en is niets meer dan een wiegenlied, een oud klassiek arrangement dat door Navarette op dusdanig wijze is herschreven dat het in zijn geheel past bij de verdere thematische opzet van de score. Het kent drie lagen: een die bestaat uit de lichte strijkers, daaroverheen lichte koorzang met op de voorgrond het geneurie van een sopraan. ‘The Labyrinth’ is de track met het belangrijkste hoofdthema van deze soundtrack. Het opent met een pianospel in staccato, dan zware cello’s om dan weer terug te keren naar de piano die samen met de vederlichte violen uit de eerste track en een harp toewerkt naar het hoofdmotief van het thema. Wanneer de percussielijn zich in het geheel mengt wordt er ook een nieuw motief ingeluid dat naarmate het eerste deel van de score vordert een steeds prominentere rol gaat spelen. Een tweede motief wordt gevormd door een combinatie tussen het eerste motief en het mannenkoor dat het magische thema een duistere ondertoon meegeeft. De enorme complexiteit valt in deze track direct op en zal een hoofdrol blijven spelen in het verdere verloop van de soundtrack.
‘Rose, Dragon’ is een derde thema dat een feitelijke uitwerking van het cellomotief uit het eerste thema is. Ook nu is er weer de wisselwerking tussen het staccato pianomotief, dat het wiegenlied herspeelt, en het nieuwe motief waarin vooral een dominante rol is weggelegd voor de hemels lichte zang van de sopranen. De combinatie tussen fantasie- en thrillerelement krijgt een vervolg in ‘The Fairy and The Labyrinth’ waarin een bijzonder mooie, haast mistroostige, vioolsolo is opgenomen. ‘Three Trials’ luidt de kentering van de muziek in. Daar waar eerder nog de zang van het dameskoor verlichting bracht wordt ook die nu duister, zeker wanneer het mannenkoor zich erin mengt. De thrillerkant van het verhaal gaat een steeds belangrijkere rol spelen in de muziek. ‘The Moribund Tree and the Toad’ is met zijn ruim zeven minuten de langste track van de score en kent een welhaast perfecte opbouw. Het is wederom een track met complexe, trage arrangementen, die desondanks zijn gehele speelduur blijft boeien. Wie aandachtig luistert krijgt een track boordevol variatie in instrumentatie, thematiek en submotieven.
Het middengedeelte van de score is jammer genoeg niet van hetzelfde niveau als de eerste zes tracks. Bij tijd en wijlen is de muziek zo traag en complex dat de luisteraar verloren raakt in de talloze leidmotieven. De muziek blijft continue een verrassingselement behouden, maar omdat hij zo sterk beeldgerelateerd is, is het voor de componist niet mogelijk een van de twee elementen, ofwel fantasie, ofwel thriller, uit te werken. Ook de film blijft lang tussen beide elementen hangen zonder een kant te kiezen, maar daar blijft het continue spannend, vooral door het uitstekende verhaal en de niet minder mooie visualisatie ervan. Zonder beelden voor ogen is de muziek veel minder beklijvend en langzaam lijkt de score te verdrinken in zijn eigen thematiek.
Maar wanneer er dan eindelijk wordt aangevangen met de finale van de score, krijgen we toch daar waar we altijd op hebben gehoopt; een geweldig slotstuk. ‘Vals of the Mandrake’ wordt briljant opgebouwd en kent een zwaar en bombastisch einde. ‘Mercedes’ borduurt daarop voort, maar nu zet Navarette ook percussie in om zijn muziek extra kracht mee te geven. Met een virtuoos vioolspel werkt deze cue naar het final-statement toe. Iedere track is een ware finale op zich geworden, alleen hebben we tot dan toe nog geen track gehoord waarin de componist de twee hoofdthema’s, met als voornaamste basis het wiegenlied, samenbrengt. In ‘Pan and the Full Moon’ worden wel twee voorname motieven samengesmolten tot een kloppend geheel waarin ook het koor de volledige ruimte krijgt.
‘A Princess’ brengt dan eindelijk het wiegenlied in zijn volledige versie ten gehore. Het orkest richt zich niet langer op de duistere kant van het verhaal, maar benadrukt nadrukkelijk de dramatiek van het hoofdpersonage. Langzaam werkt koor en orkest in crescendo naar een bombastisch einde. Echter, Navarette kiest niet voor de gemakkelijke weg, maar grijpt, misschien ook wel gedwongen door het verloop van het verhaal, terug naar het basismotief van de score, om vanuit dat arrangement de score naar zijn einde te doen geleiden.
‘El Laborintho del Fauno’ is een weergaloze film die het fantasie-element moeiteloos koppelt aan de harde realiteit van de Spaanse burgeroorlog. Maar de sprookjeswereld is ook niet zonder gevaar en dat thrillerelement vormt de bepalende sfeerfactor van Navarette’s score. Een score die zeker zijn geniale momenten bevat, maar helaas in het middengedeelte enkele steken laat vallen. De muziek is opgebouwd uit een keur aan verwijzingen naar en submotieven van de hoofdthematiek, waardoor de score enorm complex wordt. Daar komt bij dat de score net iets té beeldgerelateerd is om echt goed genoemd te worden, ondanks dat del Toro in bijgevoegd boekje meldt dat grote delen van de score al gereed waren voordat er begonnen werd met filmen. Een minder lange speelduur en wat meer thematische houvast had de score zeker geen kwaad gedaan.
‘Long, Long, Time Ago’, is de openingstitel van deze score en is niets meer dan een wiegenlied, een oud klassiek arrangement dat door Navarette op dusdanig wijze is herschreven dat het in zijn geheel past bij de verdere thematische opzet van de score. Het kent drie lagen: een die bestaat uit de lichte strijkers, daaroverheen lichte koorzang met op de voorgrond het geneurie van een sopraan. ‘The Labyrinth’ is de track met het belangrijkste hoofdthema van deze soundtrack. Het opent met een pianospel in staccato, dan zware cello’s om dan weer terug te keren naar de piano die samen met de vederlichte violen uit de eerste track en een harp toewerkt naar het hoofdmotief van het thema. Wanneer de percussielijn zich in het geheel mengt wordt er ook een nieuw motief ingeluid dat naarmate het eerste deel van de score vordert een steeds prominentere rol gaat spelen. Een tweede motief wordt gevormd door een combinatie tussen het eerste motief en het mannenkoor dat het magische thema een duistere ondertoon meegeeft. De enorme complexiteit valt in deze track direct op en zal een hoofdrol blijven spelen in het verdere verloop van de soundtrack.
‘Rose, Dragon’ is een derde thema dat een feitelijke uitwerking van het cellomotief uit het eerste thema is. Ook nu is er weer de wisselwerking tussen het staccato pianomotief, dat het wiegenlied herspeelt, en het nieuwe motief waarin vooral een dominante rol is weggelegd voor de hemels lichte zang van de sopranen. De combinatie tussen fantasie- en thrillerelement krijgt een vervolg in ‘The Fairy and The Labyrinth’ waarin een bijzonder mooie, haast mistroostige, vioolsolo is opgenomen. ‘Three Trials’ luidt de kentering van de muziek in. Daar waar eerder nog de zang van het dameskoor verlichting bracht wordt ook die nu duister, zeker wanneer het mannenkoor zich erin mengt. De thrillerkant van het verhaal gaat een steeds belangrijkere rol spelen in de muziek. ‘The Moribund Tree and the Toad’ is met zijn ruim zeven minuten de langste track van de score en kent een welhaast perfecte opbouw. Het is wederom een track met complexe, trage arrangementen, die desondanks zijn gehele speelduur blijft boeien. Wie aandachtig luistert krijgt een track boordevol variatie in instrumentatie, thematiek en submotieven.
Het middengedeelte van de score is jammer genoeg niet van hetzelfde niveau als de eerste zes tracks. Bij tijd en wijlen is de muziek zo traag en complex dat de luisteraar verloren raakt in de talloze leidmotieven. De muziek blijft continue een verrassingselement behouden, maar omdat hij zo sterk beeldgerelateerd is, is het voor de componist niet mogelijk een van de twee elementen, ofwel fantasie, ofwel thriller, uit te werken. Ook de film blijft lang tussen beide elementen hangen zonder een kant te kiezen, maar daar blijft het continue spannend, vooral door het uitstekende verhaal en de niet minder mooie visualisatie ervan. Zonder beelden voor ogen is de muziek veel minder beklijvend en langzaam lijkt de score te verdrinken in zijn eigen thematiek.
Maar wanneer er dan eindelijk wordt aangevangen met de finale van de score, krijgen we toch daar waar we altijd op hebben gehoopt; een geweldig slotstuk. ‘Vals of the Mandrake’ wordt briljant opgebouwd en kent een zwaar en bombastisch einde. ‘Mercedes’ borduurt daarop voort, maar nu zet Navarette ook percussie in om zijn muziek extra kracht mee te geven. Met een virtuoos vioolspel werkt deze cue naar het final-statement toe. Iedere track is een ware finale op zich geworden, alleen hebben we tot dan toe nog geen track gehoord waarin de componist de twee hoofdthema’s, met als voornaamste basis het wiegenlied, samenbrengt. In ‘Pan and the Full Moon’ worden wel twee voorname motieven samengesmolten tot een kloppend geheel waarin ook het koor de volledige ruimte krijgt.
‘A Princess’ brengt dan eindelijk het wiegenlied in zijn volledige versie ten gehore. Het orkest richt zich niet langer op de duistere kant van het verhaal, maar benadrukt nadrukkelijk de dramatiek van het hoofdpersonage. Langzaam werkt koor en orkest in crescendo naar een bombastisch einde. Echter, Navarette kiest niet voor de gemakkelijke weg, maar grijpt, misschien ook wel gedwongen door het verloop van het verhaal, terug naar het basismotief van de score, om vanuit dat arrangement de score naar zijn einde te doen geleiden.
‘El Laborintho del Fauno’ is een weergaloze film die het fantasie-element moeiteloos koppelt aan de harde realiteit van de Spaanse burgeroorlog. Maar de sprookjeswereld is ook niet zonder gevaar en dat thrillerelement vormt de bepalende sfeerfactor van Navarette’s score. Een score die zeker zijn geniale momenten bevat, maar helaas in het middengedeelte enkele steken laat vallen. De muziek is opgebouwd uit een keur aan verwijzingen naar en submotieven van de hoofdthematiek, waardoor de score enorm complex wordt. Daar komt bij dat de score net iets té beeldgerelateerd is om echt goed genoemd te worden, ondanks dat del Toro in bijgevoegd boekje meldt dat grote delen van de score al gereed waren voordat er begonnen werd met filmen. Een minder lange speelduur en wat meer thematische houvast had de score zeker geen kwaad gedaan.
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
Trailer:
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
The Revelation, X-Ray Dog (Trailer)
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
The Revelation, X-Ray Dog (Trailer)
Andere soundtrack releases van El laberinto del fauno (2006):
