The Queen

Na twee degelijke maar vrij routineuze Hollywoodiaanse scores voor ‘Firewall’ en ‘Hostage’ tekende Desplat terug voor een project waarin zijn meer persoonlijkere stijl aan bod komt. Net als zijn meesterlijke score voor ‘Birth’ utiliseert Desplat het orkest op wonderlijke wijze met uitzonderlijk veel aandacht voor pauken, strijkers en houtblazers. Het prestigieuze London Symphony Orchestra onder leiding van de componist zelf speelt zoals steeds onberispelijk en vinnig. De opnames vonden bovendien plaats in de legendarische Abbey Road Studio’s. Een droom van elke muzikant en als luisteraar kan je écht niets meer verlangen.
Regisseur van dienst is de getalenteerde Stephen Frears die voordien al wist te verrassen met ‘My Beautiful Laundrette’ – ‘Mary Reilly’ en ‘Dangerous Liaisons’. Typerend voor Frears is dat hij in iedere film – hoe dramatisch ook – onderhuids een glimlach naar boven haalt. Desplat had dus geen eenvoudige opdracht en moest de delicate balans tussen drama en frivoliteit in de muziek nauwkeurig vastleggen. Maar hij brengt deze evenwichtsoefening met verve.
De openingstrack - ‘The Queen’ - is een magistraal stukje muziek dat het beste in het ‘LSO’ naar boven haalt. Het opent met een korte Ouverture met Royale dikke strijkers met Koninklijke hoorns zoals die ook al schitterden in ‘Birth’, en zoals enkel Desplat die (nog) schrijft. ‘Hills of scotland’ is een wiegend stukje muziek waarin voor het eerst het memorabel thema te horen is.’ People’s Princess I’ ademt grootsheid uit en etaleert de intussen herkenbare gepunte houtblazers van Desplat. Qua instrumentatie voegt Desplat een harpsichord toe dat wel lijkt te verwijzen naar de hofmuziek ten tijde van de machtige vorsten van weleer. ‘A New Prime Minister’ begint vol vigeur met statige pauken. Harp en glockenspiel detailleren verder luchtig boven de volle laag strijkers. De muziek voor het personage Tony Blair is speels en ronduit verrukkelijk. ‘Elizabeth & Tony’ is met zijn zoetgevooisde 1ste violen een mooi voorbeeld van, net als ‘Tony & Elizabeth’. De ¾ maat draagt bij tot dit frivole karakter en de muziek danst lichtvoetig maar gracieus met de harp in de hoofdrol. In ‘H.R.H.’ is een mooi moment voor hobo, fluit begeleidt door de violen. In ‘The Stag’ wordt het hoofdthema heel passend gebracht door een innemende fluitsolo. ‘The Mourning’ zet in met solerende pauken. Het getuigt van het nodige lef om als componist de pauken zo strak op de voorgrond te plaatsen. De muziek strijkt passend verder op een sombere toon levendig verklankt door de strijkers van het ‘LSO’. Desplat verwerkte een leuke vondst door tussen de geladen strijkers een lullaby op celesta en harp te verweven, gebaseerd op het hoofdthema. ‘The Queen drives’ laat terug de strijkers krachtig uithalen in een uiterst ritmische passage dat in ‘The Queen of Hearts’ een reprise krijgt. Afsluiten doet de score geschikt, met het Klassieke ‘Libera Me’ van Verdi dat gezongen werd op de begrafenis-plechtigheid van Lady Di. Dit is zeker niet de beste uitvoering van dit werk, maar historisch gezien wel de correcte.

Alexandre Desplat’s score voor ‘The Queen’ is genieten van begin tot einde. Een evenwichtig album dat heel vlot weg luistert. Het vakmanschap dat de componist hier toont is uitzonderlijk. En ik kan dan ook niet anders dan te concluderen dat Desplat goed op weg is om in de voetsporen van de allergrootsten te treden met name die van componist John Williams. Beiden citeren ze een rijke muziektaal en werken ze samen met de beste muzikanten die hun ideeën nog krachtiger maken. Als referentiescores verwijs ik graag naar ‘The Terminal’ van Williams en ‘Calendar Girls’ van Doyle die ook dezelfde vlotheid en melodische rijkheid uitstralen. Absoluut aan te raden!!!