The Witches of Eastwick

Deze reissue van één van de meesterwerken van John Williams; de film dateert van z'n hoogdagen met scores van films als Indiana Jones and the last crusade, Empire of the Sun en Born on the Fourth of July; komt als geroepen in deze, hopelijk voorlopige periode, waar Williams met opvallend weinig projecten bezig is. Al is het in feite gewoon een héruitgave van de uitgave van 1987 met een andere hoes, qua geluidskwaliteit klinkt de score even gedateerd.

Waar hij tegen het einde van de jaren '90 & begin 2000 opvallend veel teerde op dezelfde technieken (die op zich wel z'n werk deden, maar voor mij niet zoveel muzikale voldoening gaven als z'n eerdere scores, is dit wél zo'n score die op elk vlak puur Williams is en z'n talent als muzikaal genie overduidelijk aanwezig is, maar het ook duidelijk moet hebben van z'n originaliteit (zonder daarin te overdrijven).
Er bestaat geen twijfel over dat er geen meer passende muziek bij deze (wacko) film met een geniale Jack Nicholson in de rol van de Duivel & Cher, Michelle Pfeiffer & Susan Sarandon als de heksen, zou passen dan Williams' score.
De heksen worden hier muzikaal overduidelijk ondersteund door het opvallende gebruik van violen, waar je al een voorsmaakje van krijgt in "The Township of Eastwick"; ze worden pas ten volle benut in de geniale openings/themamuziek: "The Dance of the Witches" (vermoedelijk in concertvorm-suite, WIlliams kennende). Qua originaliteit kan dit thema al wel tellen, alleen al in orkestratie: het eigenlijke thema de eerste keer in deze suite wordt voorgesteld door een combinatie van hobo & een instrument dat klinkt als Klavecimbel maar eerder naar een bewerkt synthesizergeluid neigt (de klank is toch eerder iets wat me aan het typische synthesizergeluid van die tijd doet denken wat vaak gebruikt werd in filmscores van Williams of Jerry Goldsmith). Uiteindelijk hoor je het orkest helemaal openbloeien op een wijze dat enkel Williams dat kan laten gebeuren.

In feite is quasi elke track in deze score een hoogtepunt, echter wil ik me hier beperken tot de opvallende hoogtepunten (in relatie tot het geheel van deze score); Een kippevelmoment wordt ongetwijfeld bezorgd door het meesterlijke "The Seduction Of Suki & The Ballroom Scene" waar Williams zich helemaal laat gaan met prachtige lyrische thema's die op prachtige wijze in elkaar overvloeien & waar het ene hoogtepunt na het andere wordt bereikt.

Vanaf dan volgen de muzikale pareltjes elkaar op (met hoogtepunten als het drei "Darryl arrives" met een herneming van het hoofdthema in weer een totaal andere orkestratie en lichtjes andere sfeer, "The Tennis Game"; een gek huzarenstukje dat de sfeer wat doorbreekt van de rest van de muziek; tot en met de grandioze finale "The destruction of Daryl". Net voor het einde komt dan nog een gek stukje, een "carrousel"-versie van het thema van de heksen, om de score gewoontegetrouw te laten eindigen met een reprise van de suite van de heksen. Dit is ongetwijfeld en onweerlegbaar pure klasse.