‘Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain’ kunnen we inmiddels wel een echt kassucces noemen. Niet alleen in Europa was de komedie over de verlegen Amélie, die in Parijs het leven van de mensen een stuk aangenamer wil maken, een groot succes, maar ook in Amerika scoorde de film goed. Het werd zelfs de best verdienende Franse film in de VS. De soundtrack, van de voor mijn onbekende Yann Tiersen is ook een klassieker. De Franse sfeer is er van de eerste tot de laatste minuut! Up tempo melodieën die zich steeds weer opbouwen, het zal de kracht zijn waardoor deze soundtrack steeds weer voor luisterplezier zorgt!
Zoals ik al zei, vanaf minuut één begint de Franse sfeer. Zo dus ook in de eerste twee tracks ‘J'y Suis Jamais Allé’ en ‘Les Jours Tristes’. Ze introduceren allebei een apart thema dat veel gelijkenissen kent. Natuurlijk het gebruik van de accordeon, maar ook het up-tempo en de opbouw. Vooral de tweede track bouwt zich goed op, steeds voegen er weer instrumenten zich toe, wordt het thema harder gespeeld en heel stiekem wordt de toonduur ook korter. Track drie ‘La Valse D'amélie’ laat ons voor het eerst het La Valse D’Amélie thema horen(of gaf de track dat al aan). Ook dit thema kent dezelfde opbouw als de voorgaande track, van klein naar groots.
Na de drie tracks met dezelfde sfeer krijgen we een nieuw soort track te horen. ‘Comptine D'un Autre été : L'après-midi’ laat ons een prachtige pianosolo horen. Het is simpel, maar misschien zorgt dat er juist voor dat deze track erg beroemd is geworden en een gevoel van herkenbaarheid aangeeft. De opbouw is dan ook weer een beetje hetzelfde. De track begint met lagere noten, maar na al een halve minuut maken deze plaats voor steeds hogere noten.
‘La Noyée’ gaat weer terug naar de stijl met de accordeon, die ditmaal meer voor op de voorgrond gebruikt wordt. Zoals gebruikelijk stijgt gedurende de track de toonhoogte, het tempo en het aantal instrumenten. Het blijft niet vervelen, want de herkenning is er wel, maar de thema’s zijn continu anders, enkel het La Valse D’Amélie thema wordt tot nog toe herhaald. Dit gebeurt in ‘L'autre Valse D'amélie’, waarin het thema in zoverre anders klinkt, dat je er bijna aan begint te twijfelen of het nog wel hetzelfde thema is. Het nadeel van het thema op verschillende manieren uitwerken is dat we gaan vergelijken, want het oorspronkelijke thema klinkt wat mij betreft beter dan deze versie.
‘Guilty’ is één van de jaren dertig tracks van de score. Ik ben een enorme tegenstander van dit soort tracks in een score, in vind dat ze niks toevoegen en men ze beter kan skippen, maar het is niet anders. Gelukkig kom je weer goed in de stemming met ‘A Quai’ die direct lekker vol begint, maar zich toch, evenals de andere tracks, weer op de gebruikelijke manier opbouwt. De track is eens een keer van lekker lange speelduur,wat ik toch mis bij sommige andere tracks. Na veel vrolijkheid en up-tempo is de track ‘Le Moulin’ weer erg rustig en emotioneel. De accordeon maakt na een minuut plaats voor een piano, die ondanks dat deze minder emotioneel klinkt, het toch mooier weet te laten klinken. Het thema wordt door de piano goed uitgewerkt en bouwt zich enkele malen opnieuw op.
‘Pas Si Simple’ valt er op door het getik van een typmachine, dat vooral aan het begin van de track goed te horen is. Als de accordeon en de andere instrumenten beginnen met het spelen van een nieuw thema is het getyp nog op de achtergrond te horen. De track is kort maar weer wel weer een goed, vrolijk thema op te bouwen. La Valse D’amélie komt terug in de volgende track ‘La Valse D'amélie (version Orchestre)’, hierin is de opbouw van het thema wél weer herkenbaarder en zelfs beter dan de eerste versie. Vooral de strijkers die na 45 seconden het thema spelen vallen goed in de smaak. De track ‘La Valse Des Vieux Os’ laat ons weer een nieuw thema van de accordeon horen. Deze is, in tegenstelling tot de andere thema’s, minder vermakelijk en bouwt zich ook niet op, zoals bij de andere thema’s wel het geval is.
‘Si Tu N'étais Pas Là’ is weer zo’n Franse jaren dertig track die NIET in de smaak valt en ook niet voor leuke afwisseling zorgt. Het is totaal niet mijn stijl, die jaren dertig en het is daarom jammer dat deze tracks dan toch zovaak in soundtracks voorkomen (bijvoorbeeld enkele Newman scores worden verstoord door zo’n track). Gelukkig bouwt ‘Soir De Fête’ de sfeer weer prima op met zijn vrolijke sfeer, maar is de speelduur van de track slechts 40 seconden. Yann Tiersen probeert iets uit in ‘La Redécouverte’, waarin de muziek lijkt alsof ik op één of andere kermis zit met een vrolijk deuntje. Achja, het is misschien een leuk tussendoortje, maar blijft apart. De pianosolo van ‘Sur Le Fil’ is wat rustiger dan zijn voorgangers, maar valt wel weer in de smaak. ‘Le Banquet’ begint opvallend als een geruis van synthesizers, maar uiteindelijk komt er wel weer een lekker Franse melodie uit die ondersteund wordt door percussie die compleet verkeerd valt! De pianosolo van ‘La Valse D’Amélie’ in track negentien valt gelukkig wel weer goed, evenals de afsluiter waarin we de accordeon voor de laatste keer een goede Franse melodie horen spelen.
Conclusie:
Zeker een aanrader. Vrolijke Franse up-tempo melodieën, maar ook mooie pianosolo’s. Het is soms wat makkelijk, maar dat zal niet veel uit maken want het klinkt toch goed. De heerlijke opbouw naar een uitbundig thema zal daar veel mee te maken hebben, alhoewel er wel een aantal misplaatste tracks zijn. Op de jaren dertig tracks na een goede release met af en toe wel te korte tracks. Iets dat zeker gezegd mag worden is de prijs/kwaliteit verhouding, want eindelijk hoeven we eens geen 20 euro neer te leggen voor een waardige soundtrack! Een dikke vette 9 voor dit absolute luisterplezier.