| Craig Armstrong in Concert Verrassend 19/10/2006 Donderdagavond 19 oktober 2006 spoedde menig film- en (film)muziekliefhebber zich naar de Opera in Gent, om 20.30 ving aldaar het concert van Craig Armstrong aan. Voor velen zal de naam Craig Armstrong weinig zeggen. Dat gold in ieder geval voor mij. Mijn muziekkennis van deze componist reikte een paar weken voor het concert niet verder dan Moulin Rouge. Om toch niet geheel blanco het concert in te gaan, heb ik in de aanloop naar het concert toe me toch enigszins in zijn oeuvre verdiept: Romeo & Juliet, The Bone Collector, The Quiet American, Love Actually, Ray en natuurlijk zijn laatste aanwinst World Trade Center. Met uitzondering van enkele mooie tracks was ik niet erg gecharmeerd van zijn werk. Een laag verwachtingspatroon van de avond was het gevolg. Dit samen met de spraakmakendheid van live muziek, de kwaliteiten van het orkest en koor van de Vlaamse Opera onder leiding van Dirk Brossé, de informatieve maar entertainende intermezzo’s van Fien Sabbe, Tommy Pearson en Craig Armstrong, de prachtige locatie en de toch wel erg mooie composities van Craig Armstrong hebben geleidt tot een verassend mooie avond. Het programma Op het programma stond Craig Armstrong, Craig Armstrong en nog eens Craig Armstrong. Ten eerste werd de muziek van Craig Armstrong door groot orkest en groot koor onder leiding van Dirk Brossé ten gehore gebracht. De stukken behorende bij een bepaalde film werden niet gebundeld gespeeld maar werden verspreid over het hele concert, dit zorgde voor de nodige afwisseling. Ten tweede werd het publiek getrakteerd op meerdere interviews met Craig Armstrong. Gastheer van de avond, Tommy Pearson, nodigde twee maal Craig Armstrong op het podium uit om de man achter de muziek te leren kennen. Een toegewijde componist die er vooral van houdt om diepe melancholiek in zijn muziek door te laten klinken, een bescheiden muzikant die geen eigen soundtrack thuis heeft liggen, een Schot met de nodige portie droge humor, en een artistiekeling die niet gewend is om in de spotlights te staan en er dan maar tegenaan loopt. Ten derde nam Craig Armstrong zelf plaats achter de piano om drie stukken ten gehore te brengen, waaronder het thema voor World Trade Center. Hoogtepunten Naast de interviews met, en de muzikale bijdrage achter de piano door Craig Armstrong was de avond nog vele welluidende hoogtepunten rijk. Vaak was de muziek zo pakkend dat je helemaal in de muziek werd opgenomen, waarbij ondersteuning werd geboden door de beelden op groot scherm boven het orkest. Het stuk ‘world trade center choral piece’ waarmee het concert opent viel gelijk met de deur in huis. Het koor opent prachtig met zeer subtiel ingehouden zang, de eerste violen zetten aan om hun eerste ingetogen klanken te laten horen, waarna de prachtig helder melancholisch klinkende sopraan inzet en boven dat alles uittorent. Een waar hoogtepunt, echter zonde dat het publiek er nog niet helemaal klaar voor zat. De cello en piano uitvoering van het World Trade Center thema in het tweede deel van het concert waren tevens om te smullen. Mijn complimenten voor de solisten die een mooie partij hebben gespeeld. Naast de muziek van World Trade Center sprak vooral de muziek uit Romeo & Juliet mij aan, met name ‘balcony scene’ was een mooi hoogtepunt. Prachtig hoe de eerste violen aan het einde van het stuk al spelenderwijs op een ondergrond van donkere strijkers uiteindelijk toegeven en opgaan in een climax. Een ander groots hoogtepunt was het thema van The Quiet American in het tweede deel van het concert, een kippevel momentje. Dit werd mede ingegeven door de aangrijpende beelden van het straatbeeld van een Vietnamees stadje waar zojuist een bom tot ontploffing was gebracht. Nog andere hoogtepunten waren het grootsgebrachte hoofdthema van The Bonecollector en de toegift van Dirk Brossé. Normaal gesproken krijgt men, als er een toegift wordt gegeven, een herhaling van een reeds gespeeld stuk in het concert, echter deze keer pakte Dirk Brossé uit met een extra stuk uit Love Actually. Dit zorgde voor een knallend einde, waarop het publiek nogmaals vol enthousiasme hun dank betuigende door middel van een klapsalvo. Dieptepunten Ondanks de vele hoogtepunten zijn er in het concert ook enkele dieptepunten aan te wijzen. Één daarvan steekt er met kop en schouders bovenuit: de zang van David McAlmont in het nummer ‘one day I’ll fly away’. In eerste instantie was het al even slikken dat het stuk werd vertolkt door een man, maar echt schrikken was het bij de ongelukkige inzet van David McAlmont bij het bereiken van de oh zo mooi opgebouwde climax van het orkest. Toch denk ik dat het ook deels te wijten is aan de microfoon en de afstelling daarvan. In het nummer ‘nature boy’ komt de zang van David McAlmont al iets beter tot z’n recht, maar nog steeds niet heel erg overtuigend. Met het noemen van de nummers ‘one day I’ll fly away’ en ‘nature boy’ zijn alle stukken van de film Moulin Rouge genoemd die tijdens het concert zijn gespeeld. Erg jammer dat er niet is gekozen voor stukken zoals ‘your song’, ‘elephant medley’, ‘come what may’ of ‘el tango de roxanne’, welke (vooral de laatstgenoemde) mijn voorkeur zouden hebben gehad. Verder waren er tijdens het concert nog enkele kleine missers, zoals het te vroeg aangaan van de microfoon van de presentator bij het eindigen van een stuk, de verkeerde belichting die de komst van de presentatoren insinueerde en een niet erg overtuigende solo van de eerste violist. Maar eigenlijk zijn deze kleinigheden haast het noemen niet waard, het concert werd namelijk volledig gedomineerd door hoogtepunten. Entourage Naast het goede optreden van orkest, koor, dirigent, presentatoren en componist heeft tevens de entourage waarin het concert plaats heeft gevonden een bijdrage geleverd aan de verassend mooie avond. Het stijlvolle gebouw, de prachtige zaal en de aankleding daarvan, de aardige en klantvriendelijke bediening, de toegankelijkheid van de garderobe en bar, de setting van het orkest en de interviewkrukjes op het podium en de van het spektakel genietende mensen om je heen. De zaal werd extra mooi belicht als de stukken van Moulin Rouge aan de beurt waren. Door de roodkleurende zaal waande je je in een echte ouderwetse Parijse hoerentent. Tot slot Bij het overdenken van het concert in de Opera van Gent besef ik dat die avond tevens een keerpunt is in mijn waardering en begrip voor het werk van Craig Armstrong. Van niet bekend en niet gecharmeerd tot bekend en gecharmeerd. En een stimulans om nog meer werk van deze componist te ontdekken. Maar eerst lekker nagenieten van het concert door de hoogtepunten thuis in alle rust nog eens te beluisteren… Joris Kessels |