| Soundtracks In Concert 2005: Verslag 11/06/2005 Zaterdagavond, iets na acht. De concertmeester Szydlo Grzegorz staat op en stemt traditiegetrouw het orkest. Het concert gaat direct van start met de overbekende 20th century fox-fanfare onder leiding van de concertmeester. Een perfect begin die direct de juiste toon zet voor de avond. Een absolute klassieker volgt met het lyrische thema van ‘Gone with the wind’ dat met verve gebracht wordt door Dirk Brossé en Undici Archi. Brossé toont dat hij ‘The Golden Age of Filmmusic’ perfect begrijpt en dirigeert de knap georkestreerde muziek van Steiner vakkundig. Na het wegebben van de briljante melodie blijven we nog even in ‘the golden age’ met de fenomenale muziek van Psycho door filmcomponist-legende: Bernard Herrmann. Het was uitkijken naar deze muziek en Brossé levert goed werk af. Hier hoor je dat Undichi Archi in wezen een viool-ensemble is want hun uitvoering van deze moeilijke partituur was bezwerend en foutloos. Na het huiveren bij de muziek van ‘Psycho’ komen we even tot rust met het bloedmooie thema van ‘Cinema Paradiso’ van Ennio Morricone. Dit nummer staat, samen met enkele andere, wel vaker op het programma maar het blijft iedere keer genieten van de doorleefde viool-solo, de subtiele orkestraties en massieve vioolstatements. Ook de muziek van ‘Licht’ is geen onbekende op dit concert en wordt natuurlijk onder de directie van de componist zelf vlekkeloos gebracht. Tijdens elk nummer veranderen de kleuren en wordt het licht aangepast aan de sfeer van elk nummer wat je als toeschouwer nog meer betrekt bij het gebeuren. Na deze twee bekende composities krijgen we een ware verrassing met de virtuose ‘Ladies in Lavender’ suite van de relatief onbekende Nigel Hess. Een stuk dat op het lijf geschreven werd van de virtuose violist Joshua Bell. Maar ook Szydlo Grzegorz van Undichi Archi speelt met veel overgave deze knappe partituur. Hierna is het tijd voor grootse Hollywood-momenten met de verrukkelijke muziek van Forrest Gump. Beslist één van Silvestri’s meest bekende en beste scores. En het bleef genieten want direct daarna volgde de majestatische muziek van Harry Potter! Dirk Brossé is duidelijk in goede doen en lijkt wel een ware, dansende tovenaar die magische klanken uit het orkest tovert. Echte klasse! Als afsluiter van het eerste deel staat de imposante ‘Matrix Suite’ van Don Davis op het programma. Een absolute primeur in Europa en daar mag de organisatie beslist fier op zijn! Want een evidente keuze is het niet. Atonale Brass-klusters punctueren de zinderend snelle vioolpartijen. Als luisteraar wordt je echt teruggeflits in de film door deze typerende muziek. Nog maar eens een voorbeeld van hoe groot de impact van muziek kan zijn op de film en zijn toeschouwer. Een gedurfde additie dus maar een welgekomen afwisseling én een mooie afsluiter van het eerste deel. Het tweede deel brengt ons terug in de sfeer met het overbekende thema van ‘The Pink –Henry Mancini- Panther. Maar wat volgt is toch wel dé verrassing van de avond te noemen! De muziek uit ‘The Incredibles’. Het orkest en Maestro Brossé amuseren zich overduidelijk met de muziek die Giacchinno schreef voor deze knotsgekke animatiefilm. Het James Bond-achtig kopergeschal zorgt voor die typerende jazzy feel en dat zullen de kopers geweten hebben. Aardsmoeilijk maar de kopersectie brengt het er lang niet slecht van af. De enkele kleine uitschuivers, het zij ze vergeven want dat doet je beseffen dat je naar een live-concert aan het luisteren bent en niet naar een cd. Het orkest mocht even tweede viool spelen als zangeres Sofie ten tonele verscheen. Ze bracht met de nodige zwier de Ragtime-klinkende compositie: ‘And all that Jazz’. Al blijft het moeilijk om de sublieme versie van Catherine-Zeta Jones te vergeten. Pizzicato-violen kondigen de muziek van ‘Goldeneye’ aan en nogmaals stelen de violen van Undichi Archi de show. Sofie zingt deze geliefde filmmuziek-song door Bono – U2- geschreven maar dit is niet echt het song-repertoire voor Sofie en als luisteraar blijf je toch een beetje op je honger zitten. Met de volgende Baccarach-klassieker uit Alfie doet Sofie je direct ‘Goldeneye’ vergeten en betovert ze het publiek met een enorm beheerste versie van het lied en ze zingt dan ook de pannen van het dak! Wat een overgave! Eén van de vele kippenvel-momenten. Het publiek repliceerde dan ook met een gepast daverend applaus. Meer handgeklap volgde er met ‘The Plaza of Execution’ uit ‘The Mask of Zorro’, maar deze keer kwam het handgeklap voort uit het orkest. Een complexe compositie die een inventieve vertaling kreeg voor deze live-uitvoering. Brossé toont zich met dit stuk uiterst ruimdenkend. De percussionist die de castanettes bedient verdient zeker een pluim en gaf samen met Brossé het juiste tempo aan en bracht het flamenco getinte stuk tot een goed eind. Daarna bezoekt Dirk Brossé een oude bekende met ‘the Pirates of the Caribbean’. Ironisch genoeg klinkt deze uitvoering beter dan toen de componist Klaus Badelt zelf kwam luisteren tijdens het concert van het Filmfestival Gent. Dit is een uitgekiend arrangement vertaalt voor symfonisch orkest en klinkt in vele opzichten zelfs beter dan de met synth overladen originele versie. Genieten dus én petje af voor de arrangeur van dienst! En alsof dat allemaal nog niet genoeg was trakteerde men ons op ‘Adventures on earth’ uit E.T. Het magnus opus van één van ’s werelds belangrijkste nog levende componisten: John Williams. Het orkest onder de bevlogen leiding van Dirk Brossé bracht met veel bravoure de avontuurlijke partituur. Brossé is zonder twijfel een grote John Williams fan en genoot duidelijk van iedere seconde tot de kopers de finale climax neerzetten. Een onvergetelijk moment voor elke filmmuziekliefhebber. Jammer genoeg werd de magische sfeer onderbroken door ‘The Battle’ uit Gladiator. Op cd een fenomenale ervaring geschreven door de erg geliefde filmcomponist Hans Zimmer. Maar live klinkt het gewoon niet! Het gebrek aan power ligt niet zozeer aan het orkest maar wel aan het gebrekkige arrangement. Het komt maar niet op gang en lijkt soms de minst interessante stukken uit de score samen te vatten. Dat het origineel overladen werd met synth’s zal er ook voor iets tussen zitten, maar met ‘Pirates of the Caribbean’ eerder op de avond werd er toch aangetoond dat het kan. Hopelijk krijgt Gladiator ooit een arrangenment à la ‘Pirates of the Caribbean’. Maar dit kon de pret niet bederven want direct daarna volgde één van de bekendste melodieën uit de filmmuziekgeschiedenis: ‘Raiders Theme’ weerom van de hand van John Williams. Brossé, samen met Undichi Archi brachten een waarheidsgetrouwe uitvoering van de klassieker. Weerom een extra vermelding voor het knappe koperwerk en de vakkundig beheerste percussie. Als encore gooiden de dirigent en orkest nog eens alle remmen los met ‘The Incredibles’ muziek. Een perfecte finale voor een perfecte avond. Zonder twijfel is ‘Soundtracks in Concert 2005’ de beste editie tot nu toe en doet verlangen naar meer. Het is dus zeker uitkijken naar een volgende editie. Een dikke proficiat aan de organisatie die een erg gevarieerd programma samenstelde. Maar natuurlijk zou er geen concert zijn zonder de talentvolle muzikanten van Undichi Archi en de meesterlijke directie van Dirk Brossé die toont klaar te zijn voor zijn tour met het prestigieuze London Symphony Orchestra! ’s Werelds toonaangevende orkest en een vaste waarde in de filmmuziek. Op naar de volgende editie! Met dank aan filmscore.be voor dit artikel. Joris Hermy |