Cinderella


Walt Disney Records (050087312312)
Película | Fecha de estreno: 10/03/2015 | Estreno de película: 2015 | Medio: CD, Descarga
 

¡Subscríbete!

¡Manténgase informado y obtener mejor acceso a la información de los coleccionistas!





 

# Pista Artista/Compositor Duración
1.A Golden Childhood3:56
2.The Great Secret3:01
3.A New Family2:15
4.Life And Laughter1:34
5.The First Branch2:11
6.Nice And Airy1:53
7.Orphaned3:46
8.The Stag4:56
9.Rich Beyond Reason1:43
10.Fairy Godmother2:47
11.Pumpkins And Mice4:32
12.You Shall Go3:02
13.Valse Royale2:06
14.Who Is She3:20
15.La Valse De L’amour2:34
16.La Valse Champagne1:35
17.La Polka Militaire1:47
18.La Polka De Paris1:22
19.A Secret Garden2:48
20.La Polka De Minuit2:02
21.Choose That One1:16
22.Pumpkin Pursuit2:28
23.The Slipper1:00
24.Shattered Dreams4:10
25.Searching The Kingdom2:51
26.Ella And Kit2:11
27.Courage And Kindness4:38
28.StrongSonna Rele3:14
29.A Dream Is A Wish Your Heart MakesLily James2:00
30.Bibbidi-Bobbidi-Boo (The Magic Song)Helena Bonham Carter1:22
 78:19
Manda tu crítica Ocultar reseñas en otros idiomas

 

Cinderella - 09/10 - Crítica de Sander Neyt, Publicado en (Neerlandés)
Cinderella is een verhaal dat zo oud als de straatstenen is. Het is vooral bekend geworden doordat het genie Charles Perault het in 1697 neerschreef. Uiteraard kent iedereen Cinderella van de Disneyfilm daterende uit 1950. De film was een groot succes en is terecht een klassieker geworden.
De laatste jaren is het een 'hype' om een remake te maken van de bekendste Disneyfilms. Het begon allemaal met het geweldige succes van Alice In Wonderland van Tim Burton. De film bracht meer dan een miljard dollar op, en de filmstudio's zouden dom zijn als ze er niet van zouden profiteren. Vanaf dat moment kwamen er elk jaar wel een film of twee op ons af. In 2015 krijgen we Cinderella. Geregisseerd door topregisseur Kenneth Branagh. Cinderella is zonder twijfel de beste film van het subgenre dat ik graag 'Het omzetten van klassieke sprookjes tot gigantische blockbusters' noem. En daar is één goede reden voor. Cinderella doet alle eer aan de originele film. De voorgaande namen het origineel met een grof korreltje zout en deden hun eigen ding. Kijk maar naar Maleficent, daar hebben ze de meesteres van alle kwaad een goed hart gegeven. Compleet ongepast! Deze Cinderella volgt het verhaal nauwgezet met een aantal aanpassingen die het verhaal enkel maar ten goede komen. Ook de cast is van een uitmuntend hoog niveau. Cate Blanchett speelt Lady Tremaine, en zij doet dat met verve. Ook Richard Madden, Helena Bonham Carter en Derek Jacobi spelen mee. Alsnog is het Lily James die met de prent gaat lopen. Bij haar casting kwamen er regelmatig negatieve reacties. Op een Nederlandse filmsite, las ik een reactie waar mijn bloed van ging koken; 'Ik wist niet dat Cinderella lelijk was.' Die reactie is beneden alle peil, want James doet het uitmuntend als Cinderella!
De muziek van deze film werd geschreven door Patrick Doyle. Ik ga eerlijk zijn met de lezers, na James Horner is Patrick Doyle mijn minst favoriete componist. Ik smaak zijn werk helemaal niet. Ouder werk van hem kan ik soms wel smaken. Een werk zoals bijvoorbeeld Hamlet. Maar zijn recenter werk doen mij helemaal niets. Sommige passages van zijn Harry Potter avontuur waren best oké en ook La Ligne Droite was de moeite om eens te aanhoren. Maar wat hij met deze Cinderella doet, deed mij verbazen. Hij deed mij niet alleen overtuigen van zijn kunnen, maar bracht mij een score die ik intussen al heb grijsgedraaid. Doyle doet wat Horner niet kan: namelijk mij overtuigen van zijn kunnen! Soms krijg ik de commentaar dat ik de scores van Horner niet op een technisch vlak bekijk. Ten eerste, ik luister naar filmmuziek om te genieten en niet de technische capaciteiten te horen en ten tweede als je al een score puur technisch moet bekijken, zegt dat veel over de muziek zelf. Maar we dwalen af. De score die Doyle ons gaf, bruist van de klassieke invloeden, bruist van geweldige thematiek en bruist van pure orkestrale schoonheid!

Deze score ga ik bespreken zoals Doyle hem heeft geschreven. Beginnen bij het hart van de score en dan uitbreidend naar de andere lichaamsdelen. Het eerste stuk van het hart van de score is het geweldige Valse Royale. Dit nummer opent het bal in de film en het heeft een geweldig walsritme. Het heeft misschien wel invloeden van Tchaikovsky over zich, maar wat maakt het uit, het klinkt goed, luistert geweldig goed weg en je zou er zo op kunnen dansen. La Valse De L'Amour fungeert als een heerlijk liefdesthema, waar Kit & Ella op dansen. Het is één van de betoverende scenes van de film en de muziek die Doyle heeft geschreven brengt heel veel bij tot de magie van die scene.
La Valse Champagne is, zoals collega recensent Petri al aankondigde, een meesterwerk. Het is gewoonweg briljant. De zwierende strijkers die nemen je mee naar een luisterervaring die je niet snel zult vergeten. Dit is één van de weinige stukken van de Valses & Polka's die zijn opwachting maken in de eigenlijke score. In Rich Beyond Reason krijg je een mooie versie te horen.
La Polka Militaire is een catchy thema. Het is zo'n thema die je niet snel gaat vergeten, het nestelt zich in je hoofd en je geraakt er niet meer vanaf. Hoeft ook niet, want dit is één van de mooiere tracks van de gehele cd. Het geheel is heel snel, en ik zou er niet van verschieten moest er een speler een hartaanval gekregen hebben. Dit thema dat het koninkrijk representeert komt tweemaal in de score voor. In A Golden Childhood & Rich Beyond Reason.
La Polka De Paris is misschien wel het minst interessante klassieke stuk. Niet dat het slecht is, maar het gaat snel naar je achterhoofd en je komt er niet veel naar terug. La Polka De Minuit is dan weer een ander paar mouwen. Dit is echt filmmuziek met klassieke invloeden. Alle regels van een Polka worden behouden, maar in de film nadert men middernacht en de muziek gaat dus ook een tandje hoger. Doyle voert de snelheid op en hij doet dat met klasse!

Tot hier de klassieke stukken van Cinderella. laten we nu eens de Thema's bekijken. We hebben twee thema's die briljant worden afgewisseld, en we hebben ook nog een zevental motieven. Enkel de twee thema's worden besproken, het leukste aan deze score is dat je zelf de verschillende motieven achterhaald.
In A Golden Childhood & A New Family worden de twee hoofdthema's heel mooi opgebouwd. Laten we de eerste track eens beluisteren. Een Disneyscore kan niet beter beginnen dan dit magische begin van deze magische track. In A Golden Childhood gaat Doyle zijn twee thema's beginnen te ontwikkelen. Na 25 seconden hoor je al een eerste versie van het thema van Ella zelf. Een thema dat zeer frequent voorkomt in de score. Wat we hier al horen is dat het thema heel lyrisch is, en dat de klassieke invloeden nog steeds overal rijken. Dat is voor deze recensent alles behalve een probleem! Op het einde van de track krijg je al een hele mooie full speed versie te horen. Daar komt de genialiteit van het thema al naar voor. Die versie van het hoofdthema, gaat dan briljant over naar het snelle Polka Millitaire.
In You Shall Go krijg je het echt te horen als nooit te voren. Deze track heeft trouwens een laag van verwachting en spanning over zich. Net zoals je zelf opweg bent naar een feestje. Doyle speelt met het orkest, en als op het einde het thema van Cinderella uitbreekt, dan spring je recht vanuit je zetel van pure tevredenheid. Doyle was hier nodig, en hij is ten volle aanwezig. In Who Is She hoor je het thema op een zeer mysterieuze manier en het is mogelijks nog magischer dan al de voorgaande versies. Het is mogelijks nog tederder dan alle andere versies. In A Secret Garden krijg je dan een vrij intrieste versie te horen, gespeeld door de celesta Dit is kippenvel pur sang!
Het tweede thema is een briljante vondst. Doyle schreef een thema voor de Ella's herinneringen aan haar overleden moeder. Het briljante van dit alles is, dat Doyle dit thema vooral in het begin van de score inzet. Als het leven van Ella zeer moeilijk is en ze heel veel aan haar moeder terugdenkt. In A New Family hoor je dit thema voor het eerst. De opbouw is geweldig, Doyle bouwt eerst geweldig op om dan een orkestrale duik te maken in de noten. Wat je meteen gaat merken is dat dit thema vrij intriest klinkt, wat je meteen gaat begrijpen als je de film hebt gezien. Het is zonder twijfel één van de mooiere zaken die Doyle ooit heeft neergeschreven. In The Stag krijg je het zonder twijfel de mooiste incarnatie van dit thema te horen. Doyle zette het om in actiemodus en die is om uw vingers van af te likken. The Stag is dan ook een zeer mooie actietrack.

Over actie gesproken, deze is niet zo prominent aanwezig op deze score. Enkel The Stag & Pumpkin Pursuit gaan erdoor als echte mainstream actietracks. Deze zijn beide geweldig, maar deze score moet het niet hebben van zijn actie, maar wel van zijn geweldige klassiek getinte thema's en orkestraties.
Een laatste aspect zijn de twee liedjes die ze hebben overgenomen van de originele tekenfilm. A Dream Is A Wish Your Heart Makes is de bekende wenssong van de film. Deze versie is mogelijks beter dan het origineel. Lily James is een geweldige zangeres, die menig andere het nakijken zal bieden. Ook klinkt James beter dan Ilene Woods. James haar stem is warmer dan die van Woods en ze legt er ook meer emotie in. Ook de orkestraties zijn er om in de gaten te houden. Doyle perst alles uit het orkest en het is een betere muzikale begeleiding dan in het origineel.
Ook Bibbidi Bobbidi Boo is opgenomen op de cd en deze keer gezongen door Helena Bonham Carter. We weten allemaal dat Carter geen goede zangeres is, maar telkens slaagt ze er in om er mee weg te komen. Daar is één woord voor: enthousiasme! Ze legt er zoveel ziel en je hoort haar zo genieten terwijl ze het doet, dat je naast de valse noten luistert. Het lied is even sterk als de originele versie en zeker het beluisteren eens waard.
Ik heb nog geen negatief woord geuit over deze score en er is maar één klein minimaal probleempje namelijk Less Is More. De cd is tot op de nok gevuld met muziek zodat het op sommige momenten wat langdradig kan worden. Ook moet ik collega Petri gelijk geven over het feit dat de nieuwe leden van de filmmuziekwereld deze score geen tweede keer meer gaan beluisteren. Tot op het moment dat ze hem terug gaan ontdekken en zich dan gaan afvragen waarom ze hem slecht vonden.

Conclusie.
Doyle is er in geslaagd om deze recensent te overtuigen van zijn kunnen. Deze geweldige magische en klassiek geïnspireerde score is een genot om naar te luisteren en met voorsprong de beste cd dat 2015 tot hiertoe gebracht heeft. Moest James Horner ooit met zo'n pareltje afkomen, dan zouden ook mijn scrupules jegens hem weg zijn. Het is Doyle gelukt en daar is ondergetekende zeer blij om. Een 9.
Cinderella - 08/10 - Crítica de Maurits Petri, Publicado en (Neerlandés)
Assepoester, een sprookje met een dieper verleden dan je zou denken. Disney maakte er een mierzoet verhaaltje van, met veel lieve kindervriendelijke liedjes. Echter, de oorsprong ligt ver voor de release van Walt. 1697 is het jaar wanneer de Franse schrijver en genie Charles Perrault het originele verhaal schreef van Assepoester uit een bundel genaamd Sprookjes van Moeder de Gans. De gebroeders Grimm maakte hiervan weer een bekendere versie genaamd Aschenputtel. Wat dan weer de Nederlandse naam verklaart. Maar wellicht werd Assepoester wel voor het eerst genoemd in de Bijbel, in het boek Efeziers uit 1544. Luther Aschenbrödel wordt hier gebruikt als vergelijking voor Maria, die door God gekozen wordt in plaats van de rijke dochters van Annas en Kajafas. Feit blijft dat het verhaal tot de verbeelding spreekt en dat het Walt Disney rijk heeft gemaakt. De geanimeerde versie Cinderella uit 1951 bracht een record op en is nog altijd een van de meest geliefde klassiekers.

2015 staat nu al bol van de live-action sprookjes. Assepoester is zelfs in korte tijd dubbel op het witte doek te zien, want in Stephen Sondheim’s Into The Woods speelt het sprookje van het glazen muiltje ook een grote rol. Dan nu is er de versie van de regisseur Kenneth Branagh, met een Britse en Australische sterrencast om je vingers bij af te likken. Helena Bonham Carter, Cate Blanchett en Lily James als stralende middelpunten. Branagh tilde al eerder films als Thor en Jack Ryan naar een hoger niveau door zijn scherpe en visuele manier van regisseren. En wie Kenneth Branagh zegt, zegt Patrick Doyle. De twee heren werkten al vele malen samen, met wisselend succes. Dan nu is er Doyle’s vertolking van Cinderella en die heeft twee gezichten.

Patrick Doyle staat bekend om zijn grenzeloze vakmanschap. Hij heeft de wijsheid in pacht en gebruikt dit in vrijwel al zijn scores. Alleen is de uitwerking soms niet naar behoren. Zo verloor hij zichzelf in hersenloze synthesizer muziek en plagiaat in Thor en wist hij niet hoe om te gaan met de magie van Harry Potter. Daarentegen was Brave een absoluut hoogtepunt, waarin de Schotse componist eens fijn de traditionele klanken van zijn thuisland kon tentoonspreiden. Nu doet hij dat met de kennis die hij heeft opgedaan tijdens zijn studerende en componerende carrière en dat is niet mis. Al direct bij de eerste seconden van dit album is een ding kristalhelder: Doyle trekt eindelijk weer eens van leer. En als je dan de tracklist erbij neemt zal je tot de conclusie komen dat dit album tot de laatste groef gevuld is met muziek. Kortom, bijna tachtig minuten luisterplezier.

De muziek komt echter langzaam op gang, in voornamelijk rustige tracks. Wat direct fijn in het gehoor ligt, is de klassieke benadering van Doyle. Het is dan ook direct wel duidelijk wat de idolen van de man zijn, want werken van Saint-Saëns, Bach, Händel en van Beethoven passeren met grote regelmaat de revue. Daar is in principe niks mis mee, als je maar niet letterlijk cues overneemt. Daar komt Doyle nu gelukkig goed mee weg, want hij blijft ten aller tijden dicht bij zichzelf. Al liggen de invloeden van bijvoorbeeld Saint-Saëns in tracks als The Stag en van diverse polka’s op dit album er wel dik bovenop. Het sterkst is Doyle in het hart van het album, wanneer de “valses” (een gechoreografeerd gedicht voor het orkest) en polka’s hun intreden doen. Want bijvoorbeeld het thema van het nummer La Valse Champagne is misschien wel een van de mooiste die Doyle de laatste paar jaar schreef. Helaas komt dit thema maar twee keer terug in de tachtig minuten die het album rijk is, onder andere in de track Rich Beyond Reason. Wat ook erg aardig is, zijn de diverse odes aan het clubje van wijze mannen die de score voor de originele Cinderella schreef. Mack David, Al Hoffman, Paul J. Smith, Jerry Livingston en Oliver Wallace produceerden in 1950 al een magnifieke soundtrack, getuigt ook de uitgebreide recensie van collega Neyt. Doyle hergebruikt het thema wat speciaal voor Assepoester werd geschreven en mixt dit vakkundig met zijn melodieën.

Maar toch zal je als luisteraar na ongeveer een uur stuiten op een probleem. Want Patrick Doyle heeft zijn kamer niet opgeruimd en je breekt letterlijk je nek over zijn rommel. De hoeveelheid aan score is nog tot daar aan toe. Maar de hoeveelheid aan thema’s, vernieuwingen, klassieke kwinkslagen en mierzoete en soms langdradige tracks zijn iets teveel van het goede. Tijdens het schrijven had iemand een bus met peper moeten pakken om het Doyle’s muziek iets pittiger te maken. Pittiger in de vorm van verrassender en meer consistent. Voor een beginnend luisteraar van filmmuziek zal dit album dan ook zeer ontoegankelijk zijn en zal het met de kracht van mach 3 terug slaan in je gelaat. De soms eeuwig en oneindig durende mierzoete uithalen van de strijkers beginnen op den duur te vervelen. Het is een opvul trucje wat Doyle veel gebruikt in zijn muziek en niet alleen bij Cinderella. Ook gebruikt Doyle zijn clichématige modulaties, wat het best te horen is in de track in Fairy Godmother. Na een stuk wat verdacht veel lijkt op de intro van Saint-Saëns’ Aquarium van La Carnaval des Animaux, het gedeelte waarin het orkest niet meer dan modulaties speelt. Waarna het direct weer verzandt in underscore. En ook bij Cinderella is het koor ver op de achtergrond gemixt, iets waar James Newton Howard over mee kan praten.
Patrick Doyle omzeilt deze problemen als een absolute professional door direct erna met iets geniaals op de proppen te komen. Wat dit album ook tot een zooitje maakt zijn de ontelbare melodielijnen en thema’s. Ondergetekende was snel de tel kwijt, maar kwam in ieder geval tot ruim twee handen vol thema’s. Thema’s die veelal maar een keer ten gehore worden gebracht en daarna weer in de lade van Doyle belanden. Dat is zonde, want bijvoorbeeld het eerder besproken Valse de Champagne thema is wonderschoon. De polka’s op het album zijn van ongekend hoge klasse en doen denken aan middeleeuwse klassieke werken, maar altijd met een los Doyle-sausje. Zo heeft La Polka de Paris een hoog André Rieu gehalte, maar luistert heerlijk weg. Voor de oplettende kijker een herkenbare melodie door het koper en de hoorns uit Harry Potter and the Goblet of Fire. Prachtige en hemels mooie up-tempo melodieën als in Shattered Dreams had best doorgezet mogen worden. De beeldgerelateerde muziek, soms wel “Mickey-Mousing” genoemd, nemen we bij een Disney productie dan maar voor lief.

Cinderella heeft ook een aantal liedjes. In de orkestraties van deze tracks slaagt Doyle dan weer met vlag en wimpel. En gelukkig voor de liefhebber staan de instrumentale versies ook op het album. Actrice Helena Bonham Carter moet alles geven om een beetje zuiver en betoverend te zingen in het befaamde liedje Bibbidi-Bobbidi-Boo. Al wordt pijnlijk duidelijk dat ze geen begenadigd zangeres is, helemaal wanneer ze “La-la-la-la” zingt. De orkestrale begeleiding van Doyle is wel weer zo aanstekelijk dat je het non-stop wil beluisteren. Datzelfde geldt voor het prachtige nummer A Dream Is a Wish Your Heart Makes, gezongen door Cinderella “herself” Lily James. Miley Cyrus, eat your heart out! En zelfs het door Doyle geproduceerde nieuwe liedje Strong, gezongen door opkomend R&B talent Sonna Rele heeft een betoverende begeleiding.

Cinderella is een poesje dat je niet zonder handschoenen kan aanpakken. Want een ongeoefende luisteraar zal na een aantal tracks deze cd direct terug stoppen in de kast. De toegankelijkheid is niet heel hoog, mede dankzij het klassieke karakter en het hoge aantal thema’s en melodielijnen. Hierdoor verlies je je aandacht al snel. De wisselwerking van typische Patrick Doyle muziek en de odes aan de grote componisten van weleer is alleraardigst. Wie bekender is met werken van Doyle zal veel clichématige trucjes opmerken. Iets wat iedere componist wel heeft. Het is de manier waarop je de trukendoos open doet en vooral…dicht houdt. Heel erg vernieuwend is Cinderella niet en heeft een minder grote impact dan Disney scores als bijvoorbeeld Maleficent en Rapunzel. Menig filmmuziek liefhebber echter zal in een appelflauwte geraken en dit de beste score van 2015 - tot nu toe - vinden. En dat is ook weer terecht, want de production value van Cinderella en in het bijzonder dit nieuwe Doyle project is zeer hoog. De componist is terug van weg geweest en wat ondergetekende betreft op het hoogte niveau. Een niveau wat hij hopelijk vast weet te houden bij volgende projecten. Ook complimenten voor het orkest. Want dit is fantastisch gedirigeerd en je krijgt ook daardoor absoluut waar voor je geld. Cinderella, een cd bomvol met filmmuziek zoals het hoort te zijn. Score die iets meer consistentie nodig had en zeker wel een geoefend oor vereist. Maar als je daarover beschikt, is dit album een absolute must-have. Kopen en genieten!

Cinderella - 09/10 - Crítica de Javier Madariaga, Publicado en (Inglés)
Cinderella, Old Story New Sounds (ish)
After an unexpected and georgeous Maleficent score delivered by JN Howard (this year's recipent of the Max Steiner Award), Disney now brings us another rendition of his fairytale classic 'Cinderella'. Directed by Keneth Branagh the score for this remake is done by the well-known and experienced-in-the-genre composer Patrick Doyle, who brings us a beautiful, catchy and gentle score.
First of all, the main theme, it's a beautiful and kind piece of 7 notes in a waltz way (very similar to the rest of the score) that resembles the main values of the protagonist: Corage and Kindness. No matter if it´s in a soft string ascension or in a big and flourishing full orchestral way the theme does not stop being gentle and warm, something that makes you feel emotional and even make your feelings go dancing while you think about...let's say...Love.
There is a secondary theme that is presented in the first track of the soundtrack and reprises in the end-credits song.
The Orchestration is simple, just like a classic orchestra, almost made for performing Strauss and in this case Doyle. The Waltzes are performed perfectly and they have some soft romantic moments and others that are funny and silly (in a good way). Action or fast movement cues are bold and well made with lots of strings and woodwings, that never let you go from magic and faitytale (also something good). James Shearman manages to conduct an extremely emotional score in a perfect way.
A think I missed was a strong and aristocratic theme for the stepmother (or Lady Tremaine), which would have closed the thematic material perfectly.
The non-score material is great, I mean the dancing sources and the songs. Valse de´l Amour, which was conducted by Doyle himself, its a very romantic piece from which the main theme emerged, that uses the not-so-big orchestra to underscore the dance of the Prince (Kit) and (Cinder)Ella. Valse Royale and Valse Champagne are very dancy and airy, while the Polkas are bold and stunnigly funny specially the Polka de Minuit.
The original song 'Strong' written by Doyle, Branagh and Tommy Danvers, and performed by Sonna Rele is surprisingly good and very flourishing with words that lift you up and make you smile and sing loud. Lilly James' rendition to the original film' 'A Dream is a Wish your Heart Makes' is absolutely beautiful and goes upper from expected, just as 'Bibbidy-Bobbidy-Boo', the iconic song of the fairygood mother, this time performed by the witty Helena Bonham-Carter: The latest two are helped by the great re-orchestration they received.
Summing up, this score follows the line of the previous Maleficent and Alice in Wonderland, a line of Glory and beauty that makes the road more difficult for the upcoming composer to score a Disney Revival: John Debney in his new versio of 'The Jungle-Book' (which will count with some songs from the original film); and Alan Menken in his re-scoring of his own 'Beauty and the Beast' now partnered with Tim Rice, who's standing for the late Howard Ashman (RIP). Good luck to them and go hear Cinderella by Patrick Doyle or Bibbidy Bobbidy Boo!!

JAMO
Outstanding Tracks: Any Walz and Polka, You Shall Go, Who is She, Courage and Kindness, Every Song.
Music Composed by Patrick Doyle
Conducted by James Shearman
Recorded at Air Lynhurst Hall, London
Cinderella - 08/10 - Crítica de Ignacio Granda, Publicado en (Español)
Un año después de la irregular 'Jack Ryan: Shadow recruit', Doyle y Branagh dan un giro de 180 grados y aceptan el reto de Disney de adaptar uno de los clásicos animados más emblemáticos: 'Cenicienta'. En esta ocasión dejamos atrás la versión dibujada para recrear el fantástico mundo de Charles Perrault en imagen real. De nuevo una joven desvalida, una madrastra de maldad icónica, unas hermanastras a la par en maldad, y un hada rodeada de personajes pintorescos son los acompañantes de Ella, la protagonista en busca del amor perfectamente edulcorado. Como no podía ser de otra manera, el score de Doyle se rinde ante lo obvio, es decir, los tonos delicados y casi aterciopelados que, en el fondo, son un sincero y plausible homenaje a la tradición clásica centroeuropea. Así, 'Cenicienta (Cinderella, 2015)' se convierte, gracias al toque de la varita mágica del músico escocés, en un camino lleno de referencias a la familia Strauss, con sus melodías coreografiadas que recuperan, por fortuna, al mejor Doyle, aunque, eso sí, un tanto alejado de su antaño reconocible etiqueta tonal. Un viaje, en definitiva, al mundo de los sueños de nuestra infancia gracias a un autor que ha sabido adaptarse al tono Disney sin abusar de los excesos de azúcar.

Lo mejor: la recuperación de un maestro.
Lo peor: el añorado estilo de Doyle aún parece un tanto en letargo.
Trailer:





Soundtracks de la colección: Disney

Songs and Story: Brave (2012)
Pinocchio (1992)
Pesadilla Antes de Navidad (1993)
Jungle 2 Jungle (1997)
Mater's Car Tunes (2009)
White Fang (2012)
Mickey And The Beanstalk (1968)
Lion King 1½, The (2004)
Bambi (1988)
Pete's Dragon (2002)


Notificar un error o enviar información adicional!: Iniciar

 



Más