Het verhaal van Alexandre Dumas over The Three Musketeers is natuurlijk wereldberoemd en heeft al aanleiding gegeven tot talloze verfilmingen. In 2011 deed regisseur Paul W.S. Anderson (Event Horizon, Resident Evil-filmserie) het nog eens dunnetjes over. Deze keer werd de renaissance-setting overgoten met een flinke technologie-saus, waardoor de wonderlijkste combinaties ontstonden van decors en ontwikkelingen uit de 17e eeuw, met de uitstraling van de moderne tijd. En natuurlijk ontbreken de vette knipoog en de romantiek niet. De bijzonder fraai uitziende film werd door critici echter nogal negatief beoordeeld, maar o.a. de muziek werd juist bejubeld. Ondanks die kritiek was de film toch een succes in de bioscopen.
Het verhaal begint in Venetië, waar de drie musketiers Athos (Matthew Macfadyen), Porthos (Ray Stevenson) en Aramis (Luke Evans) de ontwerptekeningen stelen van een luchtschip van Leonardo da Vinci. Ze worden echter verraden door Milady DeWinter (Milla Jovovich), die de tekeningen naar Engeland verkoopt. In een dorpje vlakbij Parijs groeit intussen de jonge d'Artagnan (Logan Lerman) op, die ervan droomt om, net als z'n vader, musketier te worden. Het lukt hem om het vuur weer terug te brengen bij de musketiers, die nu met hun vieren zijn. Maar kardinaal Richelieu (Christopher Waltz) smeed plannen om z'n eigen macht te vergroten en probeert via Milady DeWinter een oorlog te veroorzaken tussen Frankrijk en Engeland...
De muziek bij dit nogal bombastisch verfilmde verhaal is van Paul Haslinger, die er een al even bombastische score voor componeerde.
Haslinger creëerde een opgepompte en adrenalinegedreven score in een combinatie van vette orkestrale instrumentaties en heftige elektronische klanken, die niet zou misstaan bij een stoere SF-actiefilm met een hoog over-the-top-gehalte of een stoere piratenfilm die zich in de Caraïben afspeelt, om maar wat te noemen. De Hans Zimmers, Steve Jablonskys of Trevor Rabins van de filmmuziek zouden zich voor deze score niet hoeven te schamen.
Haslinger's muziek voor de film werd door de critici juist benoemd als een van de positieve aspecten van de film, waarmee de muziek dus perfect heeft gedaan waar het voor bedoeld was. De film zelf is natuurlijk zwaar over-the-top en de score heeft dat nog eens vet aangezet, zoals Zimmer dat ook gedaan heeft voor zijn Pirates scores. En die Pirates klanken hoor je dan ook duidelijk terug in deze score, zowel in de actietracks als in de romantischer of anderszins rustiger tracks.
De score bevat een ruim aandeel aan actiemuziek, die duidelijk minder melodieus is dan een flink aantal andere tracks. Dat gebrek aan melodie maakt die muziek toch wat minder aangenaam en dan helpt het niet dat de instrumentaties en elektronische toevoegingen al te bombastisch zijn, omdat het dan vooral een muur van geluid wordt, met een soms zelfs wat grillig karakter.
Haslinger nam zijn muziek op met een niet al te groot orkest, terwijl er ook de nodige solo's in voorkomen van diverse meer klassieke instrumenten. En over al die muziek heeft Haslinger nog een laagje elektronische klanken gelegd, om de muziek een moderne en hippe kleuring te geven, die past bij een film waarin ook technologie een flinke rol speelt. In een flink deel van de tracks is dat elektronische laagje overigens erg dik geworden, waarbij door sampling en multiplexing en de toevoeging van een soort pseudo koorklanken een bombastisch geheel is ontstaan. Daaraan dragen uiteraard ook de elektrische gitaren en heftige basklanken bij, terwijl de vaak elektronische percussie in vrijwel elke track stevig doorpakt.
Het thema voor de film wordt gepresenteerd in de track 'All For One'. En het is een bijzonder fraai thema, dat zo uit de koker van Trevor Rabin had kunnen komen, inclusief de pulserende strijkers, maar ook inclusief de eendimensionale opzet van de orkestraties. Dat eendimensionale maakt de themamelodie enerzijds heel herkenbaar, maar anderzijds maakt het ontbreken van een tegenmelodie de muziek tot een wat vlakke ervaring. Desondanks is het een erg fraai thema, dat in verschillende tracks terugkomt. Vooral in 'As Far Away As Possible' komt dat thema prachtig naar voren, want daar heeft Haslinger juist weer wel een tegenmelodie toegevoegd.
De score is niet in alle tracks even bombastisch, want er worden voldoende rustmomenten ingevoegd. En juist die rustiger tracks komen bijzonder fraai uit de verf. 'The King and Queen' is daarvan een van de mooiste, met een aangename underscore van strijkers, waar een getokkelde gitaar de melodie op speelt. Een tragische melodie hoor je in 'She Died The Way She Lived', waar de strijkers vooral de hoofdrol spelen in een zwaar aangezette underscore. Nog zo'n fraaie kalme track is 'The World Calls To The Young'. Opnieuw spelen rustige strijkers de underscore, waarop een hobo de fraaie melodie speelt.
Het album sluit af met de track 'When We Were Young', een song die gezongen wordt door de Britse band Take That. Zij hebben deze song ook geschreven en de song staat daarmee min of meer los van Haslinger's score. Het is overigens een fraaie song, in de typerende boysband-stijl.
Kortom, met zijn score voor The Three Musketeers heeft Paul Haslinger in een combinatie van orkestrale en elektronische klanken een overwegend fraaie score gecomponeerd. De vele actietracks zijn daarbij duidelijk de minder aangename, omdat juist dan de fraaie melodieën ontbreken, die in andere tracks zo naar voren komen. Want qua melodieën weet Haslinger in deze score best wel de goede snaar te raken en vooral het hoofdthema is erg mooi. Het bombastische karakter van de muziek klinkt vaak nogal overdreven, maar past goed bij de film, die al net zo overdreven is. Dat bombastische doet dan als vanzelf denken aan de scores die jaren geleden uit de Media Ventures fabriek van Hans Zimmer kwamen en vooral de gelijkenis met de Pirates of the Carribean-films is onmiskenbaar, zowel in de rustiger als in de heftiger tracks. Daar kun je natuurlijk een probleem van maken en de score daarom alleen al afvallen, maar zelf lig ik daar niet zo wakker van en beoordeel op de uitvoering en of de muziek aangenaam beluisterbaar is. En dat is zo! Mijn waardering komt dan ook op een fraaie 77 uit 100 punten.