Valentine's Day

De Amerikaanse romcom Valentine's Day is geregisseerd door de vorige jaar overleden Garry Marshall (Pretty Woman, Runaway Bride). Hij was een specialist op comedy-gebied. De film won prijzen in zowel de Raspberry categorie als bij meer positief geöriënteerde prijzenfestivals. Toch deed de film het bij de critici niet goed, maar werd desondanks een groot succes aan de kassa's. Dat zal vast ook aan de cast gelegen hebben, die bestond uit een flink aantal grote namen als Julia Roberts, Ashton Kutcher, Patrick Dempsey, Jessica Biel, Anne Hathaway, Kathy Bates en zo nog een hele rij.
De film is een soort mozaïek, die een flink aantal mannen en vrouwen volgt bij hun liefdesperikelen rondom Valentijnsdag. Het zijn allemaal nogal korte verhaaltjes, die onderling met elkaar verbonden zijn. Daarin lijkt de film wel wat op Love Actually uit 2003, die zich op een vergelijkbare manier rond de kerstdagen afspeelt, maar met veel minder verhaallijnen.
Al die verhaaltjes in Valentine's Day draaien natuurlijk weer om de nodige romantiek, misverstanden, bedriegerijen, ontluikende liefdes en oude liefdes die weer wat vuur krijgen. En regisseur Marshall is er een meester in om dit met de nodige humor te omlijsten.

De muziek is van John Debney, die er een fraaie en meeslepende score voor componeerde. Maar waar Craig Armstrong een uitstekende score componeerde voor Love Actually, die bleef hangen, blijkt dat bij Debney's score toch minder goed te lukken. De muziek is prachtig en bijzonder aangenaam beluisterbaar, maar ook wat anoniem.

Debney heeft voor de film een volledig orkestrale score gecomponeerd, die vooral op houtblazers, strijkers, gitaren en piano leunt. Met lichte melodieën en arrangementen weet Debney zo een typische romantisch gekleurde score te presenteren. Gelijk vanaf de openingstrack hoor je die wat lieflijke sfeer in prettige en rustige arrangementen. Met getokkelde gitaarklanken en piano op begeleiding van zachte strijkers ontstaat zo een wat zoetige kleuring van de muziek.
In de film gebeurt natuurlijk ook het nodige en Debney past zijn muziek daar uiteraard op aan. Daardoor zijn een aantal tracks wat meer up-tempo, of zelfs wat spannender gearrangeerd. Daarnaast is de film een komedie en Debney illustreert dat met een aantal typische deuntjes en settings voor comedy-muziek. Met wat meer staccato-klanken en simpele motieven, die typerend zijn voor muziek bij een komedie, worden ook hier de filmbeelden op die manier ingekleurd.
In deze romcom over zoveel relaties gaat natuurlijk ook van alles mis, wat voor de personages tragiek en drama oplevert. Dat ondersteunt Debney dan weer met wat mineure klanken en wat traag vloeiende muziek. Het jammere is een beetje dat de muziek nauwelijks melancholiek is, maar vooral wat saai voortkabbelt. En dat geldt eigenlijk voor de meeste muziek die gekoppeld is aan wat treuriger filmfragmenten. Toch bevestigen de uitzonderingen de regel, want sommige delen van tracks zijn wel fraai melancholiek ingekleurd, met een mooie melodie en arrangement.

Een afwijkende track is 'Ride Home / Guys Talk'. Vooral het eerste deel van de track laat een afwijkende sound horen met een elektrische gitaar. Ook de volgende track wijkt nogal af van de standaard in het eerste deel 'Mom's Home'. Hier hoor je plotseling een nogal heftig elektronisch en wat gedateerd keyboardgeluid op nogal drukke percussie. Niet fraai.

De laatste score-track is de titeltrack en is een van de fraaiere tracks, die mooie en bijna gedragen muziek laat horen. Het romantisch gehalte van deze track is hoog en de muziek luistert heerlijk weg, waarmee dit een track is die de instrumentale score mooi afsluit.
Het album sluit vervolgens af met een bijzonder fraaie song, die gecomponeerd is door Debney zelf en gezongen wordt door Carina Round. Zij heeft geen opvallende stem, maar zingt de song op een mooie ingetogen manier. Mede door het arrangement heeft deze song wel iets weg van Send in the Clowns.

Kortom, met Valentine's Day heeft John Debney een prima score geschreven voor deze romcom. Met voldoende afwisseling, die af en toe zelfs wat buitenissig overkomt, weet hij zowel de romantiek als de onvermijdelijke tragiek en lichte spanning goed in te kleuren. Toch ontbreekt er het nodige, want de score spreekt, los van de film, eigenlijk niet echt aan. De muziek is daarvoor niet speciaal genoeg en de melodieën zijn wat anoniem of soms ronduit saai. De meeste tracks zijn opgebouwd uit meerdere cues, die eigenlijk allemaal los van elkaar opgenomen zijn op het album en niet aan elkaar zijn gemixt. Het album sluit af met de fraaie titeltrack en de erg mooie song van Carina Round. De waardering komt daarmee op 72 uit 100 punten.