City Slickers II: The Legend of Curly's Gold

Dit is de 19e recensie in de Marc Shaiman serie.

Vorige: City Slickers
Volgende: The Kid

De Amerikaanse western City Slickers II: The Legend of Curly's Gold is de opvolger van de succesvolle western-komedie City Slickers. Deze keer lag de regie in handen van de Brit Paul Weiland (Roseanna's Grave, Blackadder: Back & Forth, Made of Honor). De cast was vrijwel dezelfde, terwijl Billy Crystal behalve de hoofdrol ook de productie op zich genomen heeft. De film haalde lang niet het succes van de eerste film en ook de critici waren aanmerkelijk minder lovend voor deze opvolger.
Het verhaal speelt een jaar na de eerste film over de kudde koeien die drie vrienden van New Mexico naar Colorado moesten drijven, waarbij voorman Curly overleed. Mitch Robbins (Crystal), die verhuisd is naar buiten New York, heeft dromen over deze Curly, die bij die drijftocht zijn vriend was geworden. Als hij de hoed van Curly, die hij als aandenken had meegenomen, onderzoekt, vindt hij een schatkaart. Hij en zijn vriend Phil (Daniel Stern) komen erachter dat die toebehoorde aan een bankrover, die zijn geld ergens in de woestijn van Nevada verstopt zou hebben. Ze besluiten op zoek te gaan naar die schat...

De muziek bij deze opvolger is opnieuw van Marc Shaiman, wiens score voor de eerste film goed bevallen is, en ook vanwege zijn vriendschap met Crytal.
Net als de eerste film is ook deze een western-comedy, maar waar die comedy-stijl in Shaiman's vorige score nog nadrukkelijk aanwezig was, is dat in deze score aanzienlijk minder het geval, en dat pakt zeker voor het luisterplezier goed uit.
Shaiman heeft het bijzonder fraaie hoofdthema van de eerste film weer opgepakt en deze een stevige rol gegeven in de opvolger. Daarbij krijgt dit fraaie thema een extraatje wanneer die in een bijzonder prettige Americana stijl is neergezet, met orkest en koperblazers daar bovenuit.
Dat is dan ook de toon van deze hele score, die daarmee ver boven die van de eerste film uitstijgt. Want ook de andere thema's zijn ofwel fraai uitbundig of juist prettig ingetogen, en alles wat daar tussenin zit. Toch ontbreekt ook de comedystijl niet helemaal, maar is tamelijk beperkt en nog in vergelijking met de eerste score nog heel behoorlijk beluisterbaar.

Maar wat overheerst zijn heerlijke Americana melodieën en bijzonder prettige western-achtige orkestraties, die soms iets hebben van Morricone's westernmuziek voor Leone's films. Tegelijk ontbreekt evenmin de muziek die een meer romantische kleuring heeft, of zelfs stevige actiemuziek, zoals in 'Duke Saves the Day' of 'The Stampede'. Tegelijk is ook muziek aanwezig in deze score met een wat meer dramatisch karakter, of een wat melancholieke kleuring.

Een afwijkende track is, net als in de eerste film, de 'Main Titles', die opnieuw een allegaartje is van diverse stijlen, waarbij vooral de comedy overheerst, al is de muziek hier al een stuk minder grillig en ligt die toch wat aangenamer in het gehoor, al blijft het wat behelpen. En opnieuw net als in de vorige score is er ook nu weer een bluesy-jazzy track aanwezig. Met 'Discovering the Map' pakt Shaiman opnieuw een licht dreigend arrangement in met een saxofoonsolo, in een wat trage urban setting.
De korte track 'Gold Diggers of 1994' bevat de nodige comedy elementen, maar dan in een stevig arrangement die erg fraai uitpakt, en dat geldt ook voor 'The Map is Real... and on Fire'. Zo komt die comedy kleuring vaker voor het voetlicht, niet in grillige ongemakkelijke staccato arrangementen, maar in best heel aangename en veel robuustere arrangementen.
Een andere aparte track is 'Let's get that Gold!', die in een meer jazzy-bigband-funky stijl is georkestreerd, terwijl Shaiman er tegelijk ook een country-kleuring in heeft verwerkt. Best een aanstekelijke track eigenlijk.
Naast diverse solo-instrumenten die Shaiman toegepast, zoals de mondharmonica, de getokkelde gitaar of de fiddle, heeft hij ook regelmatig gebruik gemaakt van een klein close-harmony koor, waarmee de muziek een bijzonder extra accent krijgt.

Het album sluit af met 'Jackpot', die helaas niet helemaal tot z'n recht komt. De eerste helft van de track is bijna minimalistische underscore met een beperkt volume. Pas veel te laat, in de laatste ruim anderhalve minuut pakt Shaiman nog even uit met een mooie vol orkestrale uitvoering van het hoofdthema, compleet met die fraaie koorklanken.

Kortom, met zijn score voor City Slickers II: The Legend of Curly's Gold heeft Marc Shaiman een bijzonder fraaie score neergezet, waarin hij uitpakt met het hoofdthema van de eerste film, maar daarnaast met een paar nieuwe thema's komt. Het komisch gehalte is gelukkig veel minder dan van de originele film, terwijl dat ook nog veel beter verteerbaar is. Maar de hoofdthema's maken de score en het lijkt erop dat Shaiman z'n score voor het origineel nog eens tegen het licht heeft gehouden en de beste elementen daaruit nog verder heeft verbeterd en uitgebouwd. De mooie western-kleuring en Americana stijl van veel tracks maakt dit tot een zeer genietbare score, die daardoor een waardering krijgt van 88 uit 100 punten.