De Zweedse film Lat den Rätte Komma In is een film uit het horror-genre en desondanks bekend geworden, weliswaar via het DVD-circuit, maar toch.
Het verhaal gaat over Oskar en Eli. Oskar is een 12 jarige jongen die veel alleen is en gepest wordt en droomt over wraak op z'n drie plaaggeesten. Hij raakt bevriend met z'n buurmeisje Eli. Zij kan niet tegen de zon en komt alleen 's nachts buiten. Ze zorgt ervoor dat Oskar van zich afbijt. Hij komt er echter achter dat Eli bloed moet drinken om in leven te blijven en dat ze een vampier is. Toch blijft hij gevoelens voor haar houden en wordt voor moeilijke keuzes gesteld...
Voor deze horrorfilm heeft Johan Söderqvist een bijzonder fraaie score gemaakt. Geen score met veel krassende en piepende instrumenten of geluiden, maar een overwegend lieflijke score met prachtige gedragen vioolklanken op een erg fraaie themamelodie. Het is een horrorfilm, dus je ontkomt niet aan de nodige tracks met onheilspellende klanken en geluiden, maar die zijn nog alleszins te pruimen en overheersen de score helemaal niet. De score is overwegen symfonisch, af en toe op het romantische af. Heel anders dan je zou verwachten.
De score opent met het toch wat onheilspellend klinkende The Arrival. Weinig aparte geluiden, maar een melodie en instrumentatie, die goed te beluisteren is, maar wel bevreemdend klinkt, met de nodige spannende effecten erdoorheen. Eli and Oskar is de tweede track, met een wat dreigende underscore, maar een fraaie themamelodie die volop door violen wordt gespeeld en daardoor toch verrassend fraai klinkt.
Als derde track Eli's Theme, komt een bijzonder fraaie melodie tevoorschijn, waarvan de kleine 'hupjes' die de violen maken, bijna rillingen geven. Deze track is voluit romantisch melancholiek getint en wordt door grote vioolpartijen prachtig gespeeld.
De vierde track is een echte horrortrack met veel creepy geluiden en onderbuikklanken. Niet fraai. Daarentegen is Oskar in Love weer een mooie rustige track, deze keer met de piano in de lead, die heel langzaam en bijna gedragen Oskar's thema speelt, met het orkest als underscore en ijle violen die er toch een wat bitter randje aan geven. Een fraaie track. Track 6 is weer suspence, met op het einde dissonante orkestmuziek.
After the Fight wordt weer gebracht met glijdende violen, waardoorheen echter wel de nodige spanningseffecten zitten. Ook Oskar strikes Back is zo'n symfonische track die fraai klinkt met volle vioolklanken, die echter wel af en toe afbuigen en daardoor een wrange bijsmaak krijgen. Track 9 kent weer de nodige creepy klanken en geluiden.
Track 10, The Father, is ontroerend in z'n eenvoud met een erg mooie getokkelde gitaarmelodie, naderhand fraai ondersteund door het orkest. Een mooie track. Spotting a Victim klinkt daarentegen erg onheilspellend, met holle klanken op orkestmuziek. Giving Up bestaat ook voornamelijk uit onheilspellende orkestklanken, die fraai, maar tegelijkertijd ook creepy klinken; een dubbel gevoel. Track 13, Death of Hakan, heeft een atmosfeer die verstikkend is door de underscore, maar waardoor de aangeslagen pianosnaren heenbreken. Virginia is Bitten is een creepy track, niet fraai.
Then We are Together is een langzame, gedragen pianotrack, vergelijkbaar met de track Oskar in Love. De underscore die naderhand bijspringt, maakt de track zeer beluisterbaar en erg fraai. Hierna volgt als zestiende weer een horrortrack. Overslaan. Eli Bleeds heeft weer de rustige gedragen piano in de lead op de mooie thema melodie. Een fraaie track, al begint deze wat saai. In track 18 speelt weer het orkest met fraaie strijkers op onrustige underscore. Niet zo fraai. Lacke Dies is ook een minder fraaie track. Going Home daarentegen begint zeer fraai met de tokkelende gitaarmelodie, maar gaat al snel over in glijdende spannende underscore, dat aanzienlijk minder is.
Tot slot de titeltrack, die weer erg fraai uitpakt en de themamelodie nog eens fraai symfonisch voor het voetlicht brengt. Op de achtergrond blijf je merken dat dit geen score is voor een gewone film, maar dat stoort nauwelijks. De melancholieke melodie klinkt fraai en goed, vooral als de gitaar weer de melodie overneemt.
Kortom, een score met twee gezichten, als een Januskop. De ene kant kwaadaardig, grijnzend, doods, en de andere kant lieflijk, bijna romantisch melancholiek, en tegelijk dramatisch. Die twee kanten vind je duidelijk terug op deze gevarieerde score. Als je de score hoort zou je nooit vermoeden dat deze bij een horrorfilm hoort en toch is dat wel zo. Dat maakt de score knap werk, maar omdat ik de film niet heb gezien kan ik niet bepalen hoe dat filmisch uitpakt, al kan ik me er wel een voorstelling van maken en wellicht is de film juist wel vooral door de muziek zo'n succes geworden.