Ratatouille


Walt Disney Records (0050087105860)
Walt Disney Records (0094639719624)
Movie | Released: 2007 | Film release: 2007 | Format: CD, Download
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track Artist/Composer Duration
1.Le FestinCamille2:50
2.Welcome to Gusteau's0:38
3."This is Me."1:41
4.Granny Get Your Gun2:01
5.100 Rat Dash1:47
6.Wall Rat2:41
7.Cast of Cooks1:41
8.A Real Gourmet Kitchen4:18
9.Souped Up0:50
10.Is It Soup Yet?1:16
11.A New Deal1:56
12.Remy Drives a Linguini2:26
13.Colette Shows Him Le Ropes2:56
14.Special Order1:58
15.Kiss & Vinegar1:54
16.Losing Control2:04
17.Heist to See You1:45
18.The Paper Chase1:44
19.Remy's Revenge3:24
20.Abandoning Ship2:55
21.Dinner Rush5:00
22.Anyone Can Cook3:13
23.End Creditouilles9:16
24.Ratatouille Main Theme2:09
 62:22
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Ratatouille - 09/10 - Review of Sjoerd , submitted at (Dutch)
Michael Giacchino, die onder andere Mission Impossible III van muziek mocht voorzien, wordt duidelijk een ‘Pixar-mannetje’, zoals we dat ook zagen gebeuren bij Randy Newman die onder andere Toy Story componeerde. Giacchino componeerde al eerder voor Pixar de muziek voor The Incredibles en nog voordat de score van Ratatouille in de winkel lag, werd er al gesproken over een derde Pixar film met muziek van Michael Giacchino. De eerstvolgende Pixar film na Ratatouille, Wall-E, die met zijn speciale trailer al veel reacties opleverde, zal hoogstwaarschijnlijk van muziek worden voorzien door Michael Giacchino. Over trailers gesproken, ik was helemaal verkocht toen ik in de bioscoop de trailer zag van Ratatouille. Dit niet vanwege zijn originaliteit, want ja, weer een animatiefilm waar de dieren tot leven komen, maar meer door het verhaal dat mij ontzettend leuk lijkt! Een rat, genaamd Remy, die verslaafd is aan eten dat gewoonlijk nooit door een rat gegeten zal worden, en vervolgens voor grote ophef zorgt in de chique Franse restaurants. Ik ben benieuwd of de film Dreamworks kan overdonderen, want die kwam met de derde Shrek film die het niveau van zijn voorgangers niet kon evenaren.
Michael Giacchino componeert een score met Franse zang, Franse melodietjes die tevens gespeeld worden door Franse instrumenten en thema’s die zich in een razend tempo afspelen. Tevens horen we nog een tango, het Franse volkslied en vele andere bekende muziek. Dit alles geeft natuurlijk een heerlijke Franse sfeer die natuurlijk niet te vergelijken is met zijn eerdere werk voor Mission Impossible III, alhoewel we hier wel een snufje van horen, maar deze score is ook zeker niet met het Frans klinkende ‘Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain‘ te vergelijken, dat gecomponeerd werd door Yann Tiersen. Gelukkig maar!

Deze formidabele score, om het op z’n Frans te zeggen, begint met een leuke Franse song genaamd ‘Le Festin’. De mooie Franse woorden worden gezongen door Camille. Met deze song begint de score direct met een Franse sfeer, die we gedurende de volledige score tegemoet zullen gaan. De song blijft in je hoofd zitten en deze track zal de luisteraar dan ook vaak herhalen. Het échte orkestrale gedeelte van de score. Begint pas bij de tweede track, die helaas een niet al te lange speelduur kent. ‘Welcome to Gusteau's’ is 38 seconden genieten en begint opmerkelijk genoeg met het Franse volkslied, die vervolgens door middel van een leuke overgang overgaat in een Franse melodie (17 seconden) gespeeld door een accordeon met een gitaar op de achtergrond. 'This Is Me.' Begint met een snelle, redelijk dreigende melodie en wordt vervolgens wat vrolijker als de accordeon zich bij het orkest toe mag voegen. De track blijft een donkere, om het maar zo te zeggen: rioolsfeer hebben, maar ook deze track mag niet al te lang zijn.

‘Granny Get Your Gun’ kent een droevige sfeer. De gitaar en strijkinstrumenten mogen hiervoor zorgen. Als na 53 seconden een bel gaat rinkelen en niet veel later we ook actie te horen krijgen is duidelijk dat in de film iets (bijna) helemaal fout gaat. ‘100 Rat Dash’ is een track die gelijk even dreigend mag beginnen, zoals de vorige track eindigde. Een groot orkest straalt veel energie uit en speelt dan ook niet al te terughoudend. De track van nog geen twee minuten blijft tot aan het einde doorgaan met het produceren van harde actie. ‘Wall Rat’ is in tegenstelling tot de vorige track iets droeviger. Echter wordt gedurende de track het rustigere thema vervangen voor dreigende muziek. Een accordeon en een fluit, met strijkinstrumenten op de die achtergrond spelen ‘met haast’, waardoor het thema vliegensvlug klinkt. Het thema klinkt tevens kinderlijk met veel hoge noten.

‘Cast of Cooks’ begint met een jazzy sfeer met opvallend slagwerk op de achtergrond. Geleidelijk krijgen we meer instrumenten te horen en zoals gebruikelijk ook de accordeon die de Franse sfeer benadrukt. Ook deze track is weeg goed te beluisteren, zoals de vorige tracks dat ook waren. ‘A Real Gourmet Kitchen’ laat ons een erg dromerige sfeer horen. Zeer hoge violen (zo hoog dat het net ene licht vrouwenkoortje lijkt) die we op de achtergrond horen en het pianogetingel op de voorgrond met nog andere strijkers die het helemaal compleet maken. De liefdadige sfeer stopt als we actie te horen krijgen die ongetwijfeld te maken zal hebben met Remy die gevaar loopt in de keuken van de restaurants. Een leuk actiethema krijgen we te horen gedurende het beluisteren van de track. ‘Souped Up’ is een korte track met de gebruikelijke instrumenten. Mooi om te horen hoe een rustig thema gespeeld door de gitaar zich kan ontwikken tot een speels actiethema, zoals dat gebeurd in deze track. ‘Is It Soup Yet?’ gaat door met hetzelfde thema, waarin we veel bekende thema’s uit deze score horen. Deze track klinkt iets zwaarder door de vele strijkinstrumenten en de bel die ook uit het niets zich laat horen. Het motiefje zet zich voort gedurende de hele track, en hetzelfde motiefje mag er ook zeker wezen!

Het leuke is aan deze score is toch de thema’s die in een vlug tempo door de track heen gaan. En up-tempo kent ook het eerste motiefje van de volgende track; ‘A New Deal’. Na een halve minuut krijgen we een nieuw thema te horen, waarin eerst de strijkers de hoofdrol spelen en vervolgens deze instrumenten plaatsmaken voor de accordeon. Een duidelijke Franse sfeer overheerst ook weer in deze track die verschillende emoties opwekt. ‘Remy Drives a Linguini’ is een track die opvallend begint met een elektrische gitaar en een vrolijk nieuw thema. Michael Giacchino weet ook in deze track weer een Franse sfeer te zetten wanneer hij de accordeon weer uit de kast haalt en het thema van de vorige track zich weer afspeelt op een iets andere manier. Het thema weet zich goed voortzetten en Michael Giacchino weet ook een leuke korte stilte erin te brengen na een minuut en 54 seconden. Deze korte, maar opvallende stilte doet het zeer goed, al is het een standaard muziekgrapje. Giacchino laat in ‘Colette Shows Him Le Ropes’ een mix horen tussen Frans en de Argentijnse tango. Tijdens de tango horen we de vertrouwde Franse noten die de fantastische sfeer in deze track helemaal compleet te maken. Ik zou het raar vinden wanneer iemand niet compleet verkocht is na het horen van deze formidabele track, hij mag er namelijk zeker zijn. Het thema mag zich nog een keer laten horen in ‘Special Order’, waarin de accordeon weer de hoofdrol speelt.

‘Kiss & Vinegar’ begint met een groots thema dat duidelijk een soort van overwinning aangeeft. Na dit motief wordt de sfeer er iets mysterieuzer op. In ‘Losing Control’ krijgen we de jazzy sfeer van ‘Cast of Cooks’ weer te horen. Echter is dit van korte duur, want na enkele seconden speelt het nieuwe thema op de voorgrond en houdt het zogenaamde jazzy thema het op de achtergrond. Het thema geeft een bepaalde soort spanning aan door de eerder genoemde sfeer op de achtergrond. Als ook een piano te voorschijn komt, wordt het er niet minder op. Echter komt dezelfde piano al snel op de voorgrond en krijgen we een groots thema te horen met veel vrolijke melodieën. ‘Heist To See You’ is een track waarin oude thema’s terugkomen en de track bouwt spanning op tot aan de laatste seconden, wanneer deze spanning ook op z’n hoogte punt is. ‘The Paper Chase’ maakt van de spanningopbouw van de vorige track een goede actietrack, waarin Michael Giacchino al zijn gebruikte instrumenten van deze score weer uit de kast haalt. ‘Remy’s Revenge’ mag weer beginnen met spanningsopbouw. Dit gebeurt op een duistere manier met een piano en vervolgens doet het hele orkest ook mee. De spanningsopbouw en actie houdt op na ongeveer twee minuten. Een rustig, redelijk emotioneel thema gaat ons nu tegemoet, maar wordt onderbroken door nieuwe spanningopbouw die weer snel ophoudt. ‘Dinner Rush’ is de keiharde klap op de vuurpijl die al zo hoog ging. De track laat ons een gruwelijk goed, vrolijk en leuk actiethema horen. De vreugde en energie spat werkelijk uit de cd speler van deze track. In een lekker up-tempo gaan de strijkers en blazers te keer. Ook als de rust is teruggekeerd krijgen we dit fantastische motiefje nog meerdere malen te horen. De track eindigt met een rustgevend thema.

‘Anyone Can Cook’ zal met zijn chique sfeer zich ongetwijfeld afspelen in één van de restaurants die Remy binnen zal dringen, althans zo lijkt het begin. Hoge violen gaan al snel over in een duistere sfeer met veel rust, die zich weer in één van de riolen zal gaan afspelen. Als bonus krijgen we nog een piano te horen gevolgd door een orkest met violen, die een mooie Franse sfeer hebben. De sfeer zal niet bedorven worden, als de accordeon ook mee speelt. We horen over het algemeen een zeer rustige, sfeervolle track. De één naar laatste, maarliefst negen minuut durende track laat ons nog een keer het Ratatouille thema horen. In een lekker snel tempo begint de track, met de bekende jazzy sfeer, de strijkers, koperblazers en de gebruikelijke Franse instrumenten. De track is geen seconde langdradig, want het gaat niet voor niets allemaal in hoog tempo, zoals we dat vaker horen in de thema’s van Michael Giacchino uit deze score. De drums in deze track zullen het allemaal niet bederven, terwijl de strijkers plaat hebben gemaakt voor koperblazers. ‘Ratatouille Main Theme’ is dan nog even de allerlaatste bonus, die er voor zorgt dat deze score maarliefst 62 minuten mag duren. De track begint met de bekende rustige pianosolo, die we vooral in de eerdere tracks hoorden. Als een flink aantal strijkers zich toevoegen, wordt de track stuk energieker en ook de gebruikelijke instrumenten mogen terugkomen.

_____________________
Pluspunten:
- 62 minuten muziek
- Up-tempo wordt afgewisseld met rustigere muziek
- Een hoog Disney gehalte ‘gecombineerd met hetzelfde
- Deze soundtrack maakt je vrolijk

Minpunten:
- Veel korte tracks
- Alles is een beetje hetzelfde

Eindconclusie:
Gewoonweg een formidabele score. Prachtig hoe Michael Giacchino zijn eigen steil weet te combineren met een hoog Disney gehalte en Franse muziek. Ik had al hoge verwachtingen van deze score, maar ik had niet zo verwacht dat ik zo verkocht zou zijn na het beluisteren. Opvallend vind ik de jazzy sfeer die wordt gebruikt in enkele tracks, en dan horen we nog een tango, die het zeer goed doet! Veelzijdig is ’Ratatouille’ dus zeker, alhoewel het bij elkaar toch allemaal een beetje hetzelfde klinkt en er heel wat korte tracks zijn. Dit vergeven we, ik ben verkocht! Een dikke 9,5! Afgerond naar een negen. Ik vond persoonlijk dat Mission Impossible 3 een beetje tegenviel vergeleken met de tweede versie, maar met deze score laat Michael Giacchino horen dat hij werkelijk een topcomponist is.
Chapeau Michael Giacchino!
Ratatouille - 07/10 - Review of Tom H., submitted at (Dutch)
DE TRADITIE VAN MUZIEK IN DE ANIMATIEFILM

De muziek voor animatiefilms heeft in de afgelopen decennia een heuse verandering in zijn gelederen gekend. Vaak is deze verandering gestoeld op het werk van haar voorlopers en loopt ze steevast samen met een omvorming van het traditionele animatieproces naar digitale en vaak computergestuurde technieken om de tekeningen tot leven te laten komen. Wat zou de animatiewereld immers zijn zonder “Snowwhite and the Seven Dwarfs”, de eerste avondvullende tekenfilm van Disney. Niet enkel was de film de eerste langspeler op animatievlak, tevens luidde ze ook een nieuwe trend in de muziek in, want Disney zorgde ervoor dat de muziek op langspeelplaat verscheen waardoor de eerste echte soundtrack het licht zag in de dreigende oorlogstaal van Nazi-Duitsland. Meer recentelijk kunnen we de verjongingskuur van dezelfde studio’s niet vergeten die begon met “The Little Mermaid” en haar hoogtepunt vond in de Oscarnominatie voor beste film van “Beauty and the Beast” en de vele awards voor “The Lion King”. En hoewel deze films op zich pareltjes zijn, is het vooral de memorabele muziek van componist Alan Menken en Hans Zimmer die het verhaal naar een hoger niveau bracht.

De trend zette zich voort en ook andere studio’s sprongen op de boot van degelijke muziek voor een animatiefilm. Jimmy Webb componeerde al in de jaren ’80 de populaire muziek voor “The Last Unicorn” waarbij hij koor en groot orkest gebruikte om zijn liedjes die werden ingespeeld door de toen immens populaire groep America te ondersteunen. Don Bluth liet zijn sprookjesuniversum ondersteunen door bekende componisten in “Thumbelina” en “The Pebble and the Penguin” - de voorloper van “Happy Feet” -. Ten slotte sprong ook DreamWorks op de animatiekar en sleepte heel wat lof en eer in de wacht met de muziek voor “The Prince of Egypt”, “Shrek 2” en “Sinbad, Legend of the Seven Seas”. Hoewel de faam van de muizenstudio aan het slinken was, vooral met de opkomst van de computergegenereerde film waarvan “Dinosaur” de eerste grote productie was, legde de muziek voor Disney geen windeieren. Befaamde componisten werden aangesproken en grote namen als Jerry Goldsmith, James Newton Howard en Alan Silvestri, sierden de affiche. In de tussen tijd ontstond ook in andere landen dan de USA een nood aan het produceren van animatiefilms die vaak hun Amerikaanse collega’s versteld lieten staan, hoewel niet elk project een hoogvlieger werd. “The Magic Sword: Quest for Camelot” van Belg Du Chau bijvoorbeeld, was voor Warner Bros niet echt de box office hit en ook de cd verkoop liep maar magertjes hoewel de muziek werd verzorgd door filmveteraan Patrick Doyle en de muziek van David Foster werd ingezongen door Celine Dion en The Cors. Gelukkig zijn er wel een paar pareltjes afgeleverd. Zo was er vorig jaar “Azur et Asmar” van regisseur Michel Ocelot met muziek van Gabriel Yared. Daarnaast hebben we de Oosterse animatiebusiness die met de overbekende Studio Ghibli hoge ogen gooiden. Joe Hisaishi is een grote naam in filmmuziekland met zijn muziek voor “Princess Mononoke”, “Spirited Away” en “Howl’s Moving Castle”. Daarnaast verblijdde een paar componisten ons met heerlijke maar tamelijk onbekende (heel onterecht trouwens) wondermooie filmmuziek. Taku Iwasaki componeerde voor de OVA’s van Rurouni Kenshin erg aangrijpende, strijkergedomineerd filmmuziek. Ook Hajime Mizoguchi, befaamd cellist en componist van oa. “Jin Roh” en “Beautiful Life” ontpopte zich als een ware filmmuziekschrijver onder invloed van zijn vrouw en ondertussen één van de meest gevraagde componisten in Japan Yoko Kanno (“Wolf’s Rain” kreeg recentelijk een EU-release!).

Onder invloed van de steeds groter wordende animatiemarkt, fusioneerde Disney samen met Pixar, het computerbedrijf die films als “Monsters Inc.”, “Toy Story”, “Cars” en “Finding Nemo” produceerden. Grote namen werden ook hier aangeworven om de muziek te componeren. Randy Newman, Thomas Newman en meer recentelijk Michael Giacchino vulden de lijst aan. Het is ook laatst genoemde die de muziek voor de nieuwe Pixar-Disney film “Ratatouille” ging verzorgen.

RATATOUILLE: DE TRADITIONELE FRANSE KEUKEN

Giacchino verzorgde reeds de muziek voor “The Incredibles”, die een mix werd tussen James Bond en Mission Impossible. De componist werd door velen bejubeld voor de frisse wind die hij doorheen de animatiebusiness liet waaien. Het was dan ook een voor de hand liggende keuze om de componist opnieuw te kiezen voor “Ratatouille”, de tweede Pixar film van de hand van regisseur Brad Bird. De sfeer is op en top Frans deze keer want het verhaal speelt zich af in Parijs waar een culinaire rat een jonge kok onder de vleugels neemt die het wil waarmaken in de harde wereld van de Franse chef koks. Het uiteindelijke doel is een traditionele ratatouille te maken à la Remy natuurlijk. Natuurlijk zijn de concepten ‘ratten’ en ‘restaurants” niet zo eenvoudig verenigbaar wat leidt tot hilarische toestanden.

Voor de score van de film kiest Giacchino voor een opvallend strijkergedomineerd aanpak. Hij voegt hierbij percussie, blazers en een heel resem aan Franse instrumenten. Zo passeren de accordeon,, de musette, de celesta, de harmonica en een hoopje snaarinstrumenten van gitaren tot ukeleles en banjo’s de revue. Het album begint hoopgevend met een lied die door de componist zelf werd gecomponeerd en werd ingezongen door jong talent Camille. De compositie is een misbaksel van formaat, zelfingenomen en totaal verfranst, hoewel de stem van de zangeres wel bekoorlijk is. De score opent heel vluchtig met “Welcome to Gusteau’s” waar de eerste noten van de Marseillaise worden gespeeld. Al vlug maakt de muziek een sprongetje naar meer jazzy ritmes in “This Is Me”. Iets traditioneler gaat het er aan toe in “Wall Rat” en “Granny Get Your Gun” die gedomineerd door solo viool en cello een gevoelige noot raken, hoewel het laatste nummer een plotse bocht rechts omkeer maakt naar het dolkomische met bombastische percussie en hectische strijkers. “Cast of Cooks” is een loungy en jazzy track met een eigenzinnig arrangement voor strijkers en accordeon dat zo lijkt weggelopen uit de Franse jazzscène. Heel wat traditioneler gaat het eraan toe in “A Real Gourmet Kitchen” met erg moderne en westerse orkestraties en komische elementen met veel percussie.

KOMISCH EN ACTIEGERICHTE UNDERSCORE

Hoe je het ook bekijkt, Ratatouille blijft een komische score die het moet hebben van de klassieke elementen. Bekijk je een cartoon van Bugs Bunny in Frankrijk, hoor je dezelfde stijl die Giacchino gebruikt in deze film. Voor de emotionele stukken gebruikt de componist een eenzame, en haast tergende viool, voor de achtervolgingen en komische intermezzo’s recycleert de componist de houtblazers en de accordeon om een vaak chaotische scène te scheppen. Doelbewust voegt hij verder grote partijen percussie toe. Let op, geen loops of samples want de cd draagt het heerlijke label van “100% Genuine Live Analog Music” wat een erg eerlijke en mooie geste is. “A New Deal” is een heerlijke track die perfect de sfeer van de film laat vatten. De muziek start met een meeslepende solo voor viool, springt dan over naar een jazzy intermezzo voor orkest en percussie en transformeert dan weer naar zwierige, grootse waltsachtige muziek die erg aantrekkelijk is. Een groot contrast met “Remy Drives a Linguini” dat komisch is en zelf een fluiter heeft. Om je teennagels te laten opkrullen, vooral wanneer een harmonica de muziek op sleeptouw neemt, aangevuld met een ukelele.

Heel wat aangenamer is “Colette Shows Him Le Ropes” dat haast een ballroom-invulling krijgt. De score krijgt echter na een verloop van tijd een repetitief karakter en de steeds vrolijke en Franse muziek begint op den duur toch te vervelen. De muziek is erg accuraat om de sfeer in de film te beschrijven, maar op album verliest ze veel van haar kracht. Gelukkig brengen een nummer als “Losing Control” een welkome break. De muziek begint haast als een tango om daarna te evolueren naar heerlijke jazzritmes om uiteindelijk in een haast Mid-West stijl te eindigen. De spanning wordt nadien opgedreven in “The Paper Chase” en “Remy’s Revenge” met veel percussie en komische ritmewendingen. De muziek komt even tot rust in het kleffe en melancholische “Abandoning Ship”, een erg traditionele en niet erg originele track. Uiteindelijk schiet de muziek nog een laatste maal in gang in “Dinner Rush” en “Everyone Can Cook”, met mooi strijk en pianowerk - om de soundtrack te beïndigen.

De laatste twee tracks zijn toevoegingen. Giacchono eindigt met een suite in “End Creditouilles” van maar liefst negen minuten en laat het album tot een conclusie komen met “Ratatouille Main Theme”, wat op zich erg aangename en erg luisterbare tracks zijn en een perfect round up geven van de muziek.

CONCLUSIE

Met Ratatouille is zeker niets mis. De score is aangenaam hoewel de komische ritmes soms wel eens vervelend kunnen worden. Gelukkig combineert de componist ook traditionele filmmuziek tussen de overblije melodieën. De muziek is typisch Frans, haast op het clichématige af. De accordeon en harmonica zijn voor de hand liggende keuzes die zijn gemaakt. Kort om, de muziek is af en Giachonne is een erg goede en degelijke componist. En toch, als een grote verzamelaar van animatie scores, weet Giachinno me niet echt te raken. “The Incredibles” gaat zelden in mijn cd-speler en ik heb het gevoel dat “Ratatouille” een zelfde lot is beschoren. De filmmuziek voor Pixar films hebben me nooit echt weten te bekoren met uitzondering van Thomas Newman’s heerlijke muziek voor “Finding Nemo” dan. Het probleem, ook hier, is het feit dat de muziek een zekere magie mist die Disney scores wel hebben. De muziek is ook veel te komisch naar mijn smaak en zal zelden doen versteld staan door wonderlijke of emotionele uitvoeringen van een herkenbaar of melodieus thema wat erg jammer is. Hoe dan ook is ‘Ratatouille” een functionele en op sommige momenten een erg aangename score geworden. Zonder de film te bekijken kan de muziek soms wat overdreven overkomen en is ze niet voor iedereen weggelegd. Persoonlijk ben ik geen al te grote voorstander en als ik een jazz-score opleg van een animatiefilm zal het meestal het meesterlijke “Metropolis” van Toshiyuki Honda.

Eindconclusie is als volgt; een degelijke score met zijn intieme momenten maar vooral eerlijke en jazzy komische tracks. Voor de liefhebbers!
Ratatouille - 08/10 - Review of Cohen Oat, submitted at (Dutch)
Muziek voor animatiefilms is heden ten dage een genre op zich geworden. De scores binnen het genre worden helaas echter vrijwel allemaal vanuit dezelfde basis, via geijkte patronen uitgewerkt. Violen worden gebruikt om het lichtvoetige karakter te benadrukken, de koperblazers bezorgen de score de benodigde grandeur en het koor geeft het geheel een magisch tintje of extra spanning mee. Lange tijd werd John Powell, die het genietbare ‘Ice Age; The Meltdown’ componeerde beschouwt als onttroonbare koning van het animatiegenre. Na het succes van ‘The Incredibles’ dat hem internationaal veel lof opleverde en met zijn zojuist verschenen ‘Ratatouille’ gaat de kroon echter naar Michael Giacchino.

Er zal weinig twijfel geweest zijn bij Brad Bird toen hij op zoek moest gaan naar een componist voor zijn nieuwste film. Zijn ‘The Incredibles’ had de juiste final touch meegekregen dankzij de uitstekende jazzy score van Giacchino. ‘Ratatouille’, voor de weinigen die het nog niet weten, vertelt het verhaal over de rat Remy die zijn scherpe reuk en smaakvermogen wil inzetten om een groot kok te worden. Dankzij de hulp van de onhandige keukenhulp Linguini dient de mogelijkheid zich aan om deze droom te verwezenlijken. Wat de film zo bijzonder maakt is de combinatie tussen de vlekkeloze animatie en het simpele, maar effectief en tot in detail uitgewerkte verhaal, waarin nu eens niet krampachtig naar humor gezocht wordt.

De film mag tevens beschouwd worden als een kleine ode aan Parijs, de Fransen en het Franse eten. Dat de score een Frans tintje heeft meegekregen zal daarom niemand verbazen. De ouverture van de score is een Franse chanson, gezongen door Camille, een jonge Franse popzangeres die al op heel wat bijval kon rekenen van de internationale pers. Zo schreef The Observer: "Camille has a voice that skitters between the guttural and a punk rock screech to a refined and haunting delicacy, and she loops and manipulates it through a programmed keyboard...if you still want convincing that French pop can be truly special, look no further than Camille" Camille’s stem is inderdaad speciaal te noemen. Het heeft iets melancholisch en vrolijks tegelijk, maar bovenal is het erg Frans. ‘Le Festin’ (‘De feestmaaltijd) gaat over het najagen van dromen, liefde, vrijheid en een feestmaal dat voor ieder in het verschiet ligt. ‘Les rêves des amoureux sont comme le bon vin. Ils donnent de la joie ou bien du chagrin’ (vrij vertaald: Liefdesdromen zijn als goede wijn, ze bezorgen je vreugde of maken je chagrijnig) Een poëtische opener die de lading van de film meer dan dekt. Eindelijk slaagt men erin een passende titelsong bij een film als deze te schrijven.

De score van Giacchino trapt af met het Franse volkslied, wat hij moeiteloos laat volgen door een eerste thema, gespeeld op de accordeon. Met ‘This is me’ brengt hij een eerste volledige opzet van een hoofdthema. Het thema is typisch Giacchino, met veel jazzarrangementen erin verwerkt. In zeer korte tijd introduceert de componist ieder instrument dat hij gebruiken gaat in de rest van zijn score; viool, een keur aan koperblazers, mondharmonica, accordeon en gitaar. Origineel en pakkend, waardoor Giacchino direct een thema aflevert dat staat als een huis.

‘Granny get your Gun’ is een mineurvariant van het thema uit ‘This is Me’, met een hoofdrol voor de gitaar. ‘100 Rat Dash’ is de eerste volbloed actietrack waarin percussie en strijkinstrumenten elkaar bij tijd en wijlen onnavolgbaar aanvullen en overtreffen. De muziek is ondanks zijn driedubbele gelaagdheid en daarmee complexe karakter, opvallend lichtvoetig. ‘Wall Rat’ trekt dat lichte karakter door, waarin Giacchino naar het einde toe een variatie plaatst op de titelsong. Geraffineerd en zeer plezierig om te beluisteren.

Een van de leukste scènes uit de film, waarin Remy ‘kennismaakt’ met de gevaren van de keuken wordt begeleid met muziek die we horen in de track ‘A Real Gourmet Kitchen’. Vederlichte instrumentatie opent de track maar langzaam en met veel precisie bouwt Giacchino zijn compositie op. Telkens weer voegt hij een ander instrument aan het ensemble toe, voert hij het tempo op en laat hij de actiemuziek hand in hand gaan met kraakheldere klanken van solo-instrumenten zoals de viool en accordeon. De detaillering is enorm en de thematische varianten volop aanwezig, wat maakt dat deze track als beste van de score bestempeld kan worden.

‘Souped Up’ introduceert een nieuw subthema, waarin Giacchino vooral het getrippel van de pootjes van Remy nabootst en de saxofoon inzet om diens kookkunsten extra te benadrukken. De nabootsing van dat getrippel horen we doorheen de score regelmatig terugkomen, waardoor vrijwel elke track hetzelfde lichtvoetige karakter behoudt. Dat heeft zijn voordelen, maar zeker ook zijn nadelen. Het is origineel te noemen en het past perfect bij de beelden, maar het wordt, zo op CD, af en toe ook een beetje eentonig. ‘Special Order’ is een geweldig leuke variant op het thema uit ‘This is Me’. De Spaanse gitaar bezorgt het thema een exotische tint, zonder dat de Franse sfeer uit het oog verloren raakt. De piano completeert het muzikale palet. ‘Kiss & Vinegar is dan echter weer een wat clichématig uitgewerkte track die de schwung van het daarvoor gehoorde ‘Special Order’ node mist.

‘The Paper Chase’ is een volgende actietrack waarin Giacchino zijn orkest de volledige ruimte geeft. Vooral de subtiele thematische varianten maken de track genietbaar, want verder heeft de track weinig nieuws in petto. Dat geldt tevens voor de finale, die veelal als een herhalingsoefening aanvoelt. ‘Dinner Rush’ is met zijn lengte van bijna vijf minuten een van de langste tracks van de score. De track is op zichzelf een waar festijn om te beluisteren, maar in het licht van de rest van de score is het gewoon een verlengde versie van eerdere tracks. Het speelse karakter heeft aan kracht ingeboet en werkt eerder vermoeiend dan ontspannend. Dat is niet helemaal de schuld van Giacchino, die consequent de lijn van thematiek en orkestratie doortrekt, het is vooral te wijten aan de iets te lange speelduur van de score. Dat geldt ook voor ‘End Creditouilles’ een weergaloze track, die met zijn negen minuten wel wat aan de lange kant. De componist brengt alle thematiek samen, plaatst er een aantal heerlijke solo’s doorheen, maar komt overall gezien met weinig nieuws op de proppen, waardoor de track voor mensen aan wie dit soort vrolijke muziek doorgaans toch al niet zo besteedt is een veel te lange en onnodige zit is. Onnodig is zeker de laatste track waarin Ratatouille’s thema nogmaals gespeeld wordt. We horen het thema in zijn geheel, terwijl de goed gedetailleerde en fragmentarische opbouw doorheen de score juist de fantasie van de luisteraar prikkelde. Nu krijgt hij het thema alsnog kant en klaar geserveerd, wat aanvoelt als mosterd na de maaltijd.

Ratatouille is daarmee een album dat twee gezichten kent. Enerzijds is het een fantastische score die door een heel breed publiek zal worden geapprecieerd, anderzijds is het een wel een score die veel geduld eist van zijn luisteraar. Er zullen echter maar weinig mensen zijn die zullen beweren dat de composities die Giacchino geschreven heeft gevoelloos en weinig memorabel zijn. Voeg naast het plezierige karakter van de score de kraakheldere opnames toe en je hebt een score die, ondanks zijn kleine minpuntjes, vooral voor heel veel vreugde in huis zal zorgen. Een beetje zoals goede wijn dus!
Ratatouille - 09/10 - Review of Oscar Flores, submitted at (English)
It really came as no surprise when Ratatouille won the Oscar for best animated film of the year in 2008. After all, this movie is one of the best to come out from Pixar. The movie is extremely enjoyable, funny, and sentimental all at the same time. For a project like this one the music required all of those energetic phrases found in other Disney movies, plus some French elements and originality. Michael Giacchino, who had composed the score for The Incredibles, was hired to do just that. Of course, the results were simply terrific. This score breaks away from many of the usual scoring conventions found in animated movies and creates a score that has a great degree of originality, while still maintaining the right amount of French music clichés.

“Le Festin” is the first track on the album and is a very nice introductory song. The chord progressions are very mellow, sweet, and extremely appropriate for the required mood of this movie. Admittedly, I couldn’t understand the song itself, yet the vocals are clear and very beautiful.

A few tracks are fairly short in duration, thus having many musical fragments that never connect with one another. Still, some of the first tracks like “Granny Get Your Gun,” “100 Rat Dash,” and “This is me”, offer very interesting musical moments. “100 Rat Dash” is an exhilarating piece that contains both dramatic and humorous moments within it. Let me say that in all of these tracks the instruments’ ranges and timbres are very well used, hence making the orchestrations sound very solid and full. In “Wall Rat,” for instance, the flutes have those "pseudo Jean-Pierre Rampal riffs" that are outstanding. Eventually, this piece evolves into a very sentimental piece that gradually begins to emulate George Fenton’s jazzy scores for romantic comedies.

“A Real Gourmet Kitchen” is, in my opinion, the best track of this album. This track contains elements that Giacchino used in his Medal of Honor scores. Moreover, he still uses accordions, guitars, among other instruments to try to keep the style focused on the French theme. Although at times this track has a more militaristic sound to it, the variations force the music to explore different harmonies, taking it through different styles of music.

Understandably, the constant use of accordions and minor chord progressions might upset some people — particularly those tired of clichéd French music. However, tracks like “A new Deal” offer a wonderful listening experience that is romantic and melancholic at the same time. One is destined to become immersed in this music and believe they are taking a trip through France. “Remy Drives a Linguni” has some of the same characteristics. In this track we get to hear some wonderful harmonica lines, combined with whistling, beautiful guitars, and muted trumpets. This is one track where we really get to experience some beautiful themes by Giacchino.

“Special Order” and “Collete Shows him le Ropes” have more of latin flavor to it — Tango, anyone? Yet the listening experience is superb. Giacchino proves that he can write some fabulous lines with complex rhythms and a variety of instruments.

One can’t help but notice some elements of The Incredibles in “Losing Control” and “The Paper Chase,” which I think reinforce the idea that Giacchino has mastered the art of providing jazzy scores for animated films. These two tracks are as exciting as they get — and quite enjoyable too.

In “Heist to See You” we hear again that bassoon/clarinet theme we heard early on. More importantly, it is in this track that we start to notice a little bit of Scott Bradley’s influence on Giacchino’s work. After all, Bradley was the undisputed master of cartoon scoring — even though many will argue in favor of Carl Stalling. Nevertheless, Giacchino does a wonderful job of having tracks that do not depend on “Mickey Mousing” — or “Remy Mousing” in this case.

“Remy’s Revenge” sounds very much like one of the major themes in Medal of Honor. In fact, it becomes indistinguishable at times; but, having said that, this piece evolves into a soft piece with beautiful themes that are very powerful and emotional.

The five-note motif and overall orchestrations in “Dinner Rush” are brilliant. Not once in this piece does Giacchino become dependent on using the accordion or any other instrument; instead, he makes extensive use of the entire orchestra and creates a piece that is truly splendid.

By the time the “End Creditouilles” roll around, you will be whistling many of the themes. The “End Creditouilles” just blew me away. You’ll have to experience this by yourself, but let me say that this almost ten minute track contains so many jazz elements that you will be wondering how all of them got combined. Also, 95% of the musical elements you’ll hear in this track are not necessarily found elsewhere on the CD. The last track “Main Theme,” is an excellent reminder of the beautiful themes found in this score. I’m sure many people will look for the piano sheet music after listening to this track — I hope it’s published somewhere.

Overall, this score is fantastic. Giacchino does a terrific job on this one, ultimately resulting in his first Academy Award nomination. The instrumentation, themes, and orchestrations are perfect for this movie. Arguably, we do get those cliché musical moments that are to be expected in scores like this one (sometimes they will remind you of Henry Mancini’s music), but even so, Giacchino develops these “clichés” into innovative pieces that are worthy of reverence. Perhaps Giacchino has not achieved the stature of great modern animation composers like Alan Menken, but believe me, he does have the potential of becoming one of the greatest in that department. Hence, whether you are a Michael Giacchino fan or not, this is, unquestionably, one CD that you should have in your collection.
Ratatouille - 10/10 - Review of Thomas-Jeremy Visser, submitted at (Dutch)
De zomer van 2007 was een ietwat vreemde filmzomer. Pirates of the Caribbean: At World's End, Fantastic Four, Shrek the Third, Spiderman 3 en Harry Potter wisten niet iedereen te overtuigen, Ocean's Thirteen, The Bourne Ultimatum, en Ratatouille in het speciaal wel.
Hoewel geen enkele van de bovenstaande films een slechte score had, was in mijn ogen Ratatouille de uiteindelijke winnaar. Zelfs op jaarbasis is de score in mijn ogen de winnaar, en moeten The Golden Compass en Elizabeth: The Golden Age het afleggen. Alexandre Desplat en Craig Armstrong zijn dan ook niet de minste componisten om van te winnen. Micheal Giacchino is langzaam aan gewoon een topcomponist aan het worden, en in mijn ogen de perfecte opvolger van Williams.

De score is, toepasselijk, doordrenkt van Franse instrumenten. De accordeon, de harmonica, en nog veel meer instrumenten zorgen voor een heerlijke score, een in zijn soort.
Daarbij krijgen we ook nog eens een magnifiek thema te horen, het Ratatouille Main theme, eigenlijk Remy's Theme. Het is werkelijk waar het meest romantische, en vredige, haast onschuldige thema dat ik ooit heb gehoord. Daarnaast krijgen we ook nog eens zang van de Franse zangeres Camille, dat alleen maar goeds toegevoegd aan de score.
Het meervoud van de tracks is kort, met uitzondering van de End Creditouilles.

Welcome to Gusteau's geeft het Franse volkslied eer, en hierna komen we meteen in de Frans getinte score terecht, dankzij een accordeon.
This is Me begint nogal eng, en erna komen dan de heerlijke blazers, die een laag, snel ritme aanhouden. Erna is het erg speels, en relaxen met houtblazers, en een gitaar.

Granny Get your Gun begint met een zacht stuk waarbij een gitaar en enkele strijkers je een lekker rustig gevoel geven. De strijkers gaan over in spanning, en dan nemen de blazers het over. Percussie a la France, en enkele zeer speelse alternatieve instrumentale keuzes vormen dit tot een prettige actietracks.
100 Rat Dash gaat verder waar Granny Get your Gun ophoudt, en voert het tempo erg hoog op. Verschrikkelijk snelle percussie, en uitstekende blazerpartijen, en daarna stilte.
Wall Rat zorgt voor een tragisch begin, maar erna komt een heerlijk snelle Fluiter voorbij die zorgt voor een heerlijke franse wervelwind. Erna komt dan het fantastische Remy's Theme, groots en romantisch.

Cast of Cooks is ook weer Frans. Het klinkt allemaal wat zakelijker, en toch erg informeel: Drums, accordeon, en af en saxofoon. Het is lekker swingend, en Jazzy.
A Real Gourmet Kitchen is daarentegen weer erg dunnetjes, bijna breekbare muziek, prachtige strijkers, en klokkenspel, en daarna wordt het weer Jazz, nou ja misschien eerder bleus. Erna komt dan wat spanning. Souped Up is de meest speelse track. De blazermotieven van This is Me keren eventjes terug, en erna komt dan het heerlijk speelse motief, met drums, saxofoon, dwarsfluit en enkele heerlijke strijkers ertussen.
Is it Soup Yet klinkt het keukenthema, maar dan wat meer als een duistere mars.

A New Deal klinkt wat ouderwets, en is dat ook, maar heeft een prachtig moment: strijkers spelen een heerlijke variatie op Remy's theme, en dan ook nog het fantastische keukenthema. Maar toch is het Remy's thema dat afsluit, zij het niet prachtig.
Remy drives a Linguini luidt dan een lekkere gitaar in, terwijl het Luingini thema wordt gefloten. De accordeon neemt het gefluit over.
Op die manier sluit het af.

Colette shows him Les Ropes laat het Jazzy thema horen, dat de liefde en het succes van de onhandige keukenhulp Linguini verwoordt. In de film is het werkelijk waar perfect om te horen. Ook dit klinkt erg Frans. Een van de beste op de schijf.
Special Order begint met slagspel, en geeft het thema uit de vorige track opnieuw weer.
Het is eigenlijk een wat minder vrolijkere track dan de vorige, alhoewel het thema van Remy er wel verborgen in zit.
Kiss and Vinegar is een en al romantiek, bestaande uit opbouwende strijkers, en dan triomfantelijke blazers. Erna klinkt het wat triester, en er is zelfs een erg tragische viool te horen!
Losing Control kan je een beetje zien als David Holmes goes France. Het klinkt een beetje als de score voor een Ocean's film.
Heist to See You begint met orgel, en is bijna exact hetzelfde als This is Me, maar dan wat dreigender.
The Paper Chase begint met geweldige percussie. De spanning wordt lekker opgevoerd, met een hoofdrol voor de blazers, en het Linguini thema klinkt, en daarna het Remy thema, als een soort Superman-theme. Later in de track gebeurt dat nog eens. En het eindigt er rustig.
Abandoning Ship is erg tragisch. De strijkers klinken weemoedig en hetzelfde geld voor de blazers.

Remy's Revenge is ook weer orgel, en het This is Me thema klinkt weer wat vrolijker, en ineens supersnel. Erna komen de strijkers met het thema voor Remy weer, en nu triester dan ooit...En eindigt groots, en spannend, en het thema voor Remy klinkt nu zelfs victorieus.
Anyone Can Cook klinkt er mooi, de strijkers spelen prachtig het thema van Remy. Dit wordt meerdere keren herhaald, allen prachtig.
De End Creditouilles zijn een remix van de nummers.

Het komt zelden voor dat alle nummers op een soundtrack even interessant zijn, maar toch gebeurt het hier. Alle nummers zijn heerlijk Frans, en romantisch, en weten de werkelijke schoonheid van filmmuziek een goed recht aan te doen. Dit is tot nu toe, het onbetwiste meesterwerk van Giacchino, en we hopen maar dat deze man nog meer van zich laat horen!
Ratatouille - 08/10 - Review of Tom Daish, submitted at (English)
It's hard to believe that it's been three years since Michael Giacchino took to the Pixar recording studio to musically usher in The Incredibles to movie theatres. Brad Bird's Pixar movies are unlikely to become the highest grossing the studio has to offer even if they are some of the best - but then again, it's all relative. His follow up is a complete change of tack, following a trainee chef as he strikes up an unlikely culinary alliance with a gastronomic rat. If nothing else, the title is wordplay genius (and yes, as it says on the posters, it's pronounced rat-a-too-e for those unfamiliar with continental vegetable dishes). His score to Mission: Impossible 3 was more of a fine technical exercise than anything else, but Ratatouille is Giacchino back to his melodic and more heartfelt best. Being set in Paris, the accordion is never far away, but the composer draws inspiration from a wider source than merely instrumentation.
The main theme is introduced Le Festin, a song so convincingly authentic that it could be an old standard. Mind you, the delivery by Camille is rather sweet; Edith Piaf she ain't (possibly a good thing, but then, je ne regret rien...). With a certain inevitability, the Marseillaise kicks off Welcome to Gusteau's before launching into the first of many delightful variations on the main theme, here performed on accordion. It seems churlish to complain that so many Francophone cliches are present throughout, but in fairness to Giacchino, he makes most of them his own. Several reviews have noted the influence of Georges Delerue - a natural starting point - and that's true, up to a point, although more the light jazz end of Delerue's output, than his more opulent string themes. Although there are hints of Delerue, the jazz of Claude Bolling is an even stronger precedent, although Bolling is less well known to the film music community (despite having scored over a hundred films in his career). The flute writing of Wall Rat and Losing Control, in particular, evokes Bolling's California Suite (well worth checking out if Ratatouille peaks your interest for that kind of lightly hewn jazz), but mixing it with a dash of Carl Stalling orchestral fireworks.

Giacchino's way with more up tempo scoring (I'm loathed to say 'action scoring' in this context) keeps getting better and better, the highlight here being the five minutes of Dinner Rush. The cue is anchored by a descending fanfare that wouldn't sound out of place in a Mahler symphony, but I doubt even Mahler would have given it to an accordion. However, when belted out by the horns it's a grand gesture indeed, the only disappointment being that it doesn't occur elsewhere in the score. The End Creditouilles are arranged very much like those for The Incredibles, a boisterous jazz melange of the score's major material, but I must admit that I would have preferred something a little lighter that emphasized the gentler jazzy elements and the more romantic aspects of the score. However, the two minute arrangement of the main theme is a nice coda to the score as a whole. In a fairly lackluster summer of movies and scores, Ratatouille stands out as one of the strongest releases and another nice addition to Giacchino's filmography.
Ratatouille - 09/10 - Review of Tim Horemans, submitted at (Dutch)
Pixar pakt groots uit deze zomer met Ratatouille. De film vertelt het verhaal van Remy de rat. Hij woont in Parijs en is verslaafd aan gourmet eten, iets wat je niet gemakkelijk in de riool kan vinden. Daarom maakt hij regelmatig een tripje naar de bovenwereld, zijnde het restaurant. Hier loopt hij Linguini, de keukenhulp, tegen het lijf. Hij is een klungel, die graag chef-kok wil worden, maar het ontbreekt hem aan talent en moed. Hij sluit een deal met Remy want onze rat heeft een goede neus en kan namelijk wel koken. Brad Bird regisseerde deze film en Michael Giacchino componeerde de muziek. Deze twee werkte vroeger al samen aan The Incredibles. Giacchino wordt stilaan een bekende naam in Hollywood. Dit resulteerde toch al in enkele blockbusters, zoals The Incredibles en MI3.

Michael Giacchino slaagt erin om voor deze film weer een prachtige score te schrijven. Hij creëerde zeer mooie melodieën in combinatie met frisse orkestraties. De soundtrack, die verkrijgbaar is bij Disney, bevat 63 minuten muziek van Giacchino. “Le Festin”, gezongen door Camille, is het thema van Remy. Dit licht melancholische deuntje, gezongen in het Frans, geeft direct het juiste gevoel weer. Met ‘Welcome to Gusteau’s” is de soundtrack helemaal vertrokken. Dit nummer opent met de Marseillaise en de accordeon die hier op volgt geeft aan dat we in Parijs zitten. Giacchino schreef zeer vlotte orkestraties voor deze film en dat manifesteert zich o.a. in “100 Rat Dash” en “Wal Rat”. In “A New Deal” stelt Giacchino Linguini’s thema voor. Dit vrolijke thema krijgt ook alle aandacht in “Remy Drives A Linguini”. Naar het einde van de soundtrack toe neemt dit thema een heroïsche vorm aan in “Dinner Rush”. Hierin wordt Linguini’s thema sterk geaccentueerd door de koperblazers. Het beste thema van Ratatouille is Colette’s thema. Dit thema is een tango welke voorkomt in “Colette Shows Him Le Ropes”. “Special Order” herneemt dit thema maar deze keer in mambo vorm. Dit geeft een swingend karakter aan de muziek. “Paper Chase” deed mij even denken aan Mr & Mrs Smith van John Powell. Dit up-tempo nummer heeft een zuiders getinte bezetting en is één van de weinige actie gedreven nummers. De “End Creditouilles” is een 9 minuten durende suite waarin de thema’s op een jazzy wijze de revue passeren. Hoe raar het ook mag klinken, deze soundtrack eindigt met de Main Title, zijnde Remy’s thema.

De soundtrack van Ratatouille heeft mij aangenaam verrast. Michael Giacchino componeerde een score die boordevol zit met leuke thema’s, voorzien van sterke orkestraties. De muziek voelt Frans aan zonder te overdrijven. Het klinkt goed zonder echt repetitief te zijn. Waar zijn muziek voor Mission Impossible een beetje aanleunde naar Alias of Lost en zijn The Incredibles een knipoog was naar John Barry, is deze soundtrack, naar mijn mening, volledig Michael Giacchino. Dit album is één van de betere van dit jaar en smaakt naar meer.

Ratatouille - 10/10 - Review of Maurits Petri, submitted at (Dutch)
Michael Giacchino valt al enige tijd op door z'n zeer verfijnde manier van filmmuziek componeren. 'Lost' en 'The Incredibles' alleen al zijn juweeltjes en 'Mission Impossible 3' steelt ook de show. Na Disney-avontuur 1 is er dan eindelijk avontuur 2. Want de nieuwste Pixarfilm 'Ratatouille' is voorzien van muziek van Giacchino.

De aandacht is er gelijk, want 'Welcome to Gusteau's' begint met een prachtig klinkend intro van het Franse volkslied, en loopt uit in het hoofdthema van Ratatouille, gespeeld op -hoe kan het ook anders- een accordeon. Het plan de campagne van de soundtrack is magnifiek, om er enkele verbasterde Franse woorden tegen aan te gooien! De manier waarop Franse melodietjes en accordeon wordt gebruikt is precies de goede hoeveelheid. Waar veel componisten doordraven met het opzoeken van de juiste sfeer (hier Frankrijk), weet Giacchino precies de goede hoeveelheid toe te voegen. Het Disney-gehalte in de muziek is ver te zoeken, maar dat werkt juist erg positief. Giacchino gebruikt allerlei zeer leuke en snelle melodietjes, wat vooral leuk uitpakt in '100 Rat Dash'. In het nummer 'Collette Show Him Le Ropes' doet Giacchino iets wat nimmer vertoond is: Spaanse en Franse muziek met elkaar mengen tot een heerlijk klinkend geheel. Een snelle Spaanse gitaar werkt langzaam naar een haast tango-achtig nummer, waarin zowel Franse melodieen terug zijn te vinden...als Spaanse. In 'Special Order' wordt dit subliem uitgewerkt. In dit nummer, waar je trouwens niet van stil blijft zitten, horen we weer de heerlijke mengelmoes van de Franse accordeon en Cubaanse/Spaanse piano's en gitaren. Het nummer 'Diner Rush' is 100% Giacchino. Snelle vrolijke melodietjes, hier met de accordeon, en snelle tokkelende violen en wonderschone strijkers. Het hoofdthema van Ratatouille horen we hier dan ook in volle glorie terug. Wat opvalt is het gebruik van een inmens orkest, wat de muziek alleen maar ten goede komt. Track voor track klinkt het robuust en vol energie. Net als bij 'The Incredibles' pakt Giacchino flink uit met de eindtitels. 'End Creditouilles' is misschien wel een van de leukste nummers van het album. Werkelijkwaar alles komt nogmaals voorbij: de Spaanse gitaren en piano's, het hoofdthema, de accordeon..alles! Deze ruim negen minuten durende track zal je ook keer op keer willen draaien.

Ratatouille is typisch een soundtrack waar je geen genoeg van zult krijgen. Het verveelt geen minuut. Zodra je de cd opzet ben je in een vrolijke bui en vergeet je al je zorgen. Heerlijke filmmuziek met een Frans tintje, ideaal gecombineerd met Spaanse/Cubaanse klanken. Dit album hoor je zeker niet te missen en is wat mij betreft de nummer 1 van 2007!
Ratatouille - 09/10 - Review of Roeland van der Hoorn, submitted at (Dutch)
In Deze score laat Michael Giacchino echt zien waarom hij een oscar gewonnen heeft. (niet voor deze film, maar voor up. een latere productie) Met typische Franse instrumenten als een accordeon laat hij Parijs door de muziek uittekenen.

Het verhaal gaat over Remy, een rat die erg goed kan koken, die via een dollemansrit in het riool in Parijs terecht komt. eenmaal daar gaat hij koken in een van de exclusiefste restaurants, begeleid door de muziek van Giacchino.

Een van de sterkste Scores haal ik er even uit:
Le Festin; Giacchino weet met heel weinig een typische Franse Chanson te maken. Met een gitaar, een piano, een achtergrondkoortje en natuurlijk de fantastisch zingende Camille maakt hij dit geweldige lied dat zo tussen de klassiekers kan.
Wall Rat; deze muziek staat achter een scene waar Remy een huis beklimt en voor het eerst Parijs ziet. een onschuldig, eerder wat droevig begin word gauw gevold door een mondharmonica en een fluit die "tikkertje" aan het spelen zijn. de mondharmonica gaat steeds weer een toon omlaag, terwijl de fluit er trappetjes omheen speelt. geweldig. Daarna neemt de fluit het over en gaat aleen verder. Hij blijft trappetjes spelen begeleid door de violen, daardoor klinkt een beetje "haastig". uiteindelijk komt er een climax waar alle violen gebruikt worden, niks spectaculairs, maar aleen een kalme uitvergroting van het Thema.
Souped up; een korte score die heel eenvoudig begint, maar dan komt er nog een viool bij, en steeds meer slagwerk, en nog een saxofoon, nog een trompet tot het niet verder meer kan en dan.... stop de muziek plots. (in de film geeft dat een groots effect)

conclusie:
Michael Giacchino heeft hier een enorm goede score neergezet die staat als een huis. Hij Matcht perfect met de Film, in klank, instrument keuze en veel meer. Michael heeft er een typische Franse twist aan gegeven, iets dat ik heel knap vind. je waant je meteen in hartje Parijs!
World Soundtrack Awards: Best Original Song Written for a Film: "Le Festin" (Nominee)
Oscars: Best Original Score (Nominee)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Nominee)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Nominee)
This soundtrack trailer contains music of:

Once in a Lifetime, Bobby Darin (song(s))
La Vie En Rose, Sam Butera & The Witnesses (song(s))
8 Heads in a Duffel Bag (1997), Andrew Gross (Movie)
Hey Hidy Ho, X-Ray Dog (Trailer)
Etoll Swish, Robert Etoll (Trailer)
Original Trailer Music, Michael Giacchino (Trailer)


Other releases of Ratatouille (2007):

Ratatouille (2007)
Ratatouille (2007)
Ratatouille (2017)
Ratatouille (2007)

Soundtracks from the collection: Kids

Lilo & Stitch (2002)
Thunderbirds (2004)
Rocketeer, The (1991)
Kid in King Arthur's Court, A (1995)
Pooh's Heffalump Movie (2005)
Space Jam (1996)
FairyTale: A True Story (1997)
Ice Age (2002)
Madagascar 3: Europe's Most Wanted (2012)
Bambi (2005)


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More